۱۰۶۷.امام صادق عليه السلام :هر كس به خداوند متعال حاجتى داشت، آهنگ مسجد كوفه كند و وضويى كامل بگيرد و دو ركعت نماز در مسجد بخواند . در هر ركعت ، فاتحة الكتاب و هفت سوره «فلق» و «ناس» و «قل هو اللّه أحد» و «قل يا أيّها الكافرون» و «إذا جاء نصر اللّه » و «سبّح اسم ربّك الأعلى» و «إنّا أنزلناه فى ليلة القدر» را بخواند و چون دو ركعت را خواند و تشهّد گفت و سلام داد ، حاجتش را از خدا بخواهد كه . به يارى خدا و به خواست خدا، برآورده مى شود .
۱۰۶۸.الكافىـ به نقل از محمّد بن على حلبى ـ: مردى به امام صادق عليه السلام از تنگ دستى و بدشانسى خود در كسب و كار شكايت كرد و گفت كه قبلاً وضع مالى اش خوب بوده و اكنون دست به هر كارى مى زند ، گشايشى در معيشتش حاصل نمى شود .
امام صادق عليه السلام به او فرمود كه به مقام رسول خدا در بين قبر و منبر، برود و دو ركعت نماز بخواند و صد مرتبه بگويد : «بار خدايا! به حقّ نيرو و توان و عزّتت و به علمت كه بر همه چيز احاطه دارد ، از تو درخواست مى كنم كه در كسب و كارم گشايشى دهى و فراخ ترين روزى و گسترده ترين فضل و بهترين عاقبت را نصيبم فرمايى».
آن مرد گفت : به دستور ايشان عمل كردم و از آن پس ، به هر كارى كه دست مى زدم ، خداوند به من روزى مى داد .
۱۰۶۹.كتاب من لا يحضره الفقيه :امام زين العابدين عليه السلام هرگاه پيشامدى او را اندوهگين مى ساخت ، دو جامه از زبرترين و درشت ترين جامه هايش را مى پوشيد. سپس در آخر شب ، دو ركعت نماز مى خواند و در آخرين سجده اش ، صد مرتبه تسبيح و صد مرتبه حمد و صد مرتبه «لا إله إلاّ اللّه » و صد مرتبه تكبير مى گفت و آن گاه به همه گناهانش اعتراف مى كرد . آنهايى را كه به ياد داشت ، در سجده اش براى خداوند ـ تبارك و تعالى ـ به زبان مى آورد و آنهايى را كه به ياد نداشت ، به طور كلّى مى گفت. سپس به درگاه خداوند عز و جل دعا مى كرد و زانوانش را برهنه بر زمين مى نهاد .
