9 / 7
پيرمرد مبتلا به مرضى سخت
۱۳۳۶.الدعوات :امام صادق عليه السلام با عدّه اى زير ناودان [كعبه] بود كه پيرمردى نزد ايشان آمد و سلام كرد و گفت : اى پسر پيامبر خدا! من شما اهل بيت را دوست دارم و از دشمنتان بيزارم . من به مرضى سخت دچار گشته ام و براى شفاى خود به كعبه پناه آوردم و به پرده هايش آويختم، و حالا نزد شما آمدم ، بدان اميد كه سبب بهبود من از اين مرض شود. آن گاه به طرف امام صادق عليه السلام خم شد و شروع به بوسيدن سر و پاهاى ايشان كرد و امام صادق عليه السلام سعى داشت خود را كنار بكشد . امام عليه السلام دلش به حال او سوخت و گريه كرد. سپس فرمود : «اين برادرِ شما به شما پناه آورده است. پس ، دستانتان را به آسمان برداريد» . امام صادق عليه السلام دستانش را به طرف آسمان ، بلند كرد و ما نيز دستانمان را بلند كرديم. آن گاه فرمود : «بار خدايا! تو اين تن را از گِلى كه خالصش كردى ، آفريدى و دوستانت را و دوستان دوستانت را از آن خلق كردى و اگر بخواهى آفت ها را از آن دور كنى ، بى گمان مى توانى. بار خدايا! [اين مَرد] به خانه محترم تو كه هر چيزى در آن در امان است ، پناه آورده است. بار خدايا! او به ما پناه آورده است . اى كسى كه به واسطه نورش از خَلق خويش در پرده است! از تو درخواست مى كنم ، به حقّ محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين . اى مقصد هر اندوهناك و افسرده و غم زده و گرفتارِ پريشان، از تو درخواست مى كنم كه با امان[خواهىِ ]ما ، او را از مرضى كه دارد ، امان دهى (شفا بخشى) و بلايى را كه برايش مقدّر گشته است ، از گِلِ (تنِ) او بزدايى و اندوهش را بِبَرى، اى مهربان ترينِ مهربانان!» .
چون دعاى امام عليه السلام تمام شد، مرد رفت و به درِ مسجد كه رسيد ، برگشت و گريست و سپس گفت : «خدا بهتر مى داند رسالت خود را در چه خاندانى قرار دهد» ! به خدا سوگند ، به درِ مسجد نرسيده بودم كه ديدم كمترين نشانى از مَرَضم در من نيست. اين را گفت و رفت .
ر . ك : ص 51 ح 1147 ـ 1149 .
