امام على عليه السلام ، حاكم بصره بود و با امام حسن مجتبى عليه السلام بيعت كرد و [مجدّدا] از جانب ايشان به بصره رفت . او با امام حسين عليه السلام در كربلا شركت نكرد . علّت آن را بعضى ، نابينا بودن وى دانسته اند .
عبد اللّه بن عبّاس ، در تفسير و حديث و فقه ، عالمى بلندپايه بود و در علم ، شاگرد امام على عليه السلام بود . او به سال 68 ق ، در حالى كه 71 سال داشت ، در تبعيدگاهش طائف ، از دنيا رفت . ابن عبّاس ، اين جمله را بسيار مى گفت : «بار خدايا ! به واسطه محمّد و خاندان او به تو تقرّب مى جويم . بار خدايا! به واسطه ولايت شيخ على بن ابى طالب عليه السلام به تو تقرّب مى جويم» .

ر . ك : رجال البرقى : ص 2 ، رجال الطوسى : ص 42 ش 284 و ص 70 ش 641 و ص 102 ش 1011.

عبد اللّه بن مسعود

او از ياران پيامبر خدا بود كه در همان اوايل اسلام ، مسلمان شد . وى ، دو بار هجرت كرد و در جنگ بدر و جنگ هاى پس از آن ، شركت داشت . ابن مسعود ، كفشدار پيامبر صلى الله عليه و آله بود و از ايشان ، بسيار روايت كرده است .

ر . ك : الاصابه : ج 4 ص 199 ش 4970 ، رجال الطوسى : ص 42 ش 286.

او در كار خويش ، مستقل بود و از امير مؤمنان ، پيروى و دنباله روى نكرد .

ر . ك : معجم رجال الحديث : ج 11 ص 346.

عمر ، او را براى تعليم مسائل دينى به كوفه فرستاد و عمّار را به حكومت آن جا گماشت و گفت : اين دو نفر ، از ياران بزرگ محمّدند . پس از آنها پيروى كنيد . او در روزگار عثمان ، به حكومت كوفه گماشته شد ؛ امّا [بعد از اندكى] او را بركنار كرد و دستور داد به مدينه بازگردد . عبد اللّه ، در سال 32 ق ، در مدينه درگذشت .

ر . ك : الاستيعاب : ج 3 ص 987 ، اُسد الغابة : ج 3 ص 384.

فقيه ترين فرد طبقه اش برشمرده و رواياتى هم در مدح او آورده است كه نشان مى دهد امام جواد عليه السلام از او اظهار رضايت كرده و برايش دعا كرده است. صفوان در سال 210 ق ، از دنيا رفت .

ر . ك : رجال البرقى : ص 55 ، رجال الطوسى : ص 238 ش 5038 و ص 359 ش 5311 و ص 376 ش 5559.

طِرمّاح بن عَدى

او از ياران امام على عليه السلام و فرستاده ايشان به نزد معاويه ، و نيز از ياران امام حسين عليه السلام بود كه در راه به ايشان پيوست و خواست تا هزار مرد از قبيله طايى را به يارى امام عليه السلام بياورد تا در دفاع از او شمشير زنند و امام عليه السلام برايش دعا كرد .

ر . ك :رجال الطوسى : ص 70 ش 635 و ص 102 ش 995 ، تاريخ الطبرى : ج 5 ص 404 ـ 407.

عبد اللّه بن جعفر

وى از ياران پيامبر خدا و امام على و امام حسن عليهماالسلام بود و روايات اندكى دارد .

ر . ك : رجال الطوسى : ص 42 ش 287 و ص 70 ش 642 و ص 95 ش 942.

او شخصى كريم ، بخشنده ، خوش ذوق ، خوش اخلاق ، پاك دامن و گشاده دست بود و او را «بحر الجود (درياى بخشش)» مى گفتند . مى گويند : در ميان مسلمانان ، سخاوتمندتر از او وجود نداشته است . او به سال هشتاد هجرى در نود سالگى ، درگذشت .

ر . ك : الاستيعاب : ج 3 ص 880.

عبد اللّه بن عبّاس

ابو العباس عبد اللّه بن عبّاس بن عبد المطّلب قُرَشى هاشمى ، از مفسّران و محدّثان پرآوازه در تاريخ اسلام است . او سه سال پيش از هجرت ، در شعب ابو طالب ، در مكّه ، متولّد شد و در سال هشتم هجرى ، سال فتح مكّه ، به مدينه رفت . عمر ، در دوران خلافتش ، با او مشورت مى كرد . ابن عبّاس در دوره خلافت امير مؤمنان على عليه السلام از ياران و هواداران و مشاوران ايشان و يكى از كارگزاران و امراى لشكر او بود . او در زمان به شهادت رسيدن