مقدمه

زندگى نامه مرحوم دكتر سيد جلال الدين محدّث اُرمَوى

وى در رمضان 1323 قمرى و دوم قوس 1283 شمسى در شهر اروميه ديده به جهان گشود. تحصيلات مقدماتى را در زادگاهش فرا گرفت . پدرش اهل علم نبود ، ولى بى گمان تشويق هاى فراوان پدربزرگش در علاقه او به آموختن مؤثر بود . پس از فراگيرى ادبيات فارسى ، به آموختن ادبيات عرب (صرف، نحو، معانى بيان و عروض) پرداخت، فقه و اصول و منطق و حديث و رجال را نيز سال ها در محضر اساتيدى چون شيخ على ولديانى خويى آموخت، سپس براى تكميل دروس خود راهى حوزه مشهد مقدس شد و چهار سال از آن حوزه بهره گرفت. پس از قتل عام مسجد گوهرشاد و گلوله باران حرم مطهر حضرت رضا عليه السلام در دوران رضاخان به تهران آمد و مصمم بود عازم نجف اشرف گردد. ولى سرانجام در تهران به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در پى آن به تبريز رفت و در دبيرستان نظام آنجا به تدريس پرداخت.
در سال 1320ش پس از ورود روس ها به آذربايجان، به تهران بازگشت، و در كتاب خانه ملى در سمت رئيس بخش مخطوطات به خدمت پرداخت. در همين سال ها بود كه با مجالس دينىِ روزهاى جمعه سيد نصراللّه تقوى ارتباط يافت و با وى آشنا شد. بعد توسط سيد نصراللّه با علامه محمد قزوينى و سپس با استاد عباس اقبال آشتيانى دوستى يافت. دوستى با اين سه تن چنان مستحكم بود كه وى تا آخر عمر از آن ياد مى كرد. محدث ارموى در سال 1322ش با دختر آية اللّه سيد احمد طالقانى ازدواج كرد.
در سال 1335ش به دعوت مكرر دانشكده معقول و منقول (الهيات) به تدريس در
آنجا مشغول شد و در سال 1347 بازنشسته شد.
سرانجام سيدجلال الدين ارموى در بامداد شنبه پنجم آبان ماه 1358ش بدرود حيات گفت و در جوار آرامگاه ابوالفتوح رازى به خاك سپرده شد.