۲۱۶.الزهد، ابن حنبلـ به نقل از سفيان ـ: لقمان به پسرش گفت: «پسرم! هرگز بر سكوتم پشيمان نمى گردم. اگر سخن از نقره باشد ، هر آينه، سكوت از طلاست».

۲۱۷.حلية الأولياءـ به نقل از ابراهيم بن ادهم ـ: لقمان به پسرش گفت: «پسرم! گاهى مرد چنان سخن مى گويد كه مى گويند احمق است ؛ ولى در واقع، احمق نيست. و گاهى مرد چنان سكوت اختيار مى كند كه مى گويند بردبار است ؛ ولى در واقع، بردبار نيست».

۲۱۸.مجمع البيان :لقمان گفت: «سكوت از حكمت است ؛ ولى رعايت كننده آن اندك است».

۲۱۹.الزهد، هنّادـ به نقل از قيس ـ: لقمان به پسرش گفت: «پسرم! از آنچه از دهانت خارج مى شود ، جلوگيرى كن؛ زيرا تو مادامى كه ساكتى، سالمى . همانا سخنى سزاوار توست كه سودت دهد».

۲۱۶.الزهد لابن حنبل عن سُفيان :قالَ لُقمانُ لاِبنِهِ : يا بُنَيَّ ، ما نَدِمتُ عَلَى الصَّمتِ قَطُّ ، وإن كانَ الكَلامُ مِن فِضَّةٍ فَإِنَّ السُّكوتَ مِن ذَهَبٍ . ^۱

۲۱۷.حلية الأولياء عن إبراهيم بن أدهَمَ :قالَ لُقمانُ لاِبنِهِ : يا بُنَيَّ ، إنَّ الرَّجُلَ لَيَتَكَلَّمُ حَتّى يُقالَ : أحمَقُ وما هُوَ بِأَحمَقَ ، وإنَّ الرَّجُلَ لَيَسكُتُ حَتّى يُقالَ لَهُ : حَليمٌ وما هُوَ بِحَليمٍ . ^۲

۲۱۸.مجمع البيان :قالَ لُقمانُ عليه السلام : الصَّمتُ حِكمَةٌ وقَليلٌ فاعِلُهُ . ^۳

۲۱۹.الزهد لهنّاد عن قيس :قالَ لُقمانُ عليه السلام لاِبنِهِ : يا بُنَيَّ ، اِمتَنِع مِمّا يَخرُجُ مِن فيكَ ؛ فَإِنَّكَ ما سَكَتَّ سالِمٌ وإنَّما يَنبَغي لَكَ مِنَ القَولِ ما يَنفَعُكَ . ^۴