۴۶۳۸.الإمامُ الكاظمُ عليه السلام :مَن قَصدَ إلَيهِ رجُلٌ من إخوانِهِ مُسْتَجيرا بِه في بَعْضِ أحْوالِهِ فلَم يُجِرْهُ بَعدَ أن يَقْدِرَ علَيهِ ، فَقد قَطَعَ وَلايةَ اللّهِ عزّ و جلّ . ^۱

۴۶۳۹.عنه عليه السلام :مَن أتاهُ أخوهُ المؤمنُ في حَاجةٍ فإنّما هِي رَحْمَةٌ مِن اللّهِ تباركَ و تعالى ساقَها إلَيه ، فإنْ قَبِلَ ذلكَ فَقد وَصَلَهُ بوَلايَتِنا ، و هُو مَوصولٌ بوَلايةِ اللّهِ . و إن رَدّهُ عن حاجَتِه و هُو يِقْدِرُ على قَضائها سَلّطَ اللّهُ علَيهِ شُجاعا مِن نارٍ يَنْهَشُهُ في قَبْرِهِ إلى يَومِ القِيامَةِ . ^۲

(انظر) وسائل الشيعة : 11 / 599 باب 39 .المسكن : باب 1833 .

968

مَنِ احتَجَبَ عَن مُؤمِنٍ مُحتاجٍ

۴۶۴۰.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :أيُّما مسلمٍ أتى مسلما ـ زائرا أو طالِبَ حاجَةٍ و هُو في مَنزِلِهِ ـ فاسْتَأذَنَ لَه و لَم يَخْرُجْ إلَيهِ ، لَم يَزَلْ في لَعْنَةِ اللّهِ عزّ و جلّ حتّى يَلْتَقِيا . ^۳

۴۶۴۱.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :مَن صارَ إلى أخيهِ المؤمنِ في حاجَتِهِ أو مُسَلِّما فحَجَبَهُ ، لَم يَزَلْ في لَعْنةِ اللّهِ إلى أنْ حَضَرَتْهُ الوَفاةُ . ^۴

۴۶۳۸.امام كاظم عليه السلام :كسى كه برادرش نزد او برود و در موردى از وى كمك (پناه) بخواهد و او بتواند و كمكش نكند رشته پيوند با خداوند عزّ و جلّ را بريده است (ايمانش سلب شده است) .

۴۶۳۹.امام كاظم عليه السلام :هر كس برادر مؤمنش براى كارى و حاجتى نزد او آيد، اين، در حقيقت، رحمتى است از سوى خداوند تبارك و تعالى كه به جانب او سوق داده است . پس، اگر حاجت او را روا سازد خود را به ولايت ما پيوند زده و ولايت ما هم به ولايت خدا پيوسته است . اما اگر مى تواند حاجت او را برآورَد و برنياورَد، خداوند در قبرش مارى آتشين بر او مسلط گرداند كه تا روز قيامت وى را نيش زند.

968

كسى كه خود را از دسترس مؤمن نيازمند دور نگه دارد

۴۶۴۰.امام باقر عليه السلام :هرگاه مسلمانى براى ديدار مسلمانى ديگر يا حاجت خواهى از او به منزل وى رود و اجازه ورود بخواهد و او بيرون نيايد ، تا زمانى كه همديگر را ديدار كنند ، پيوسته در لعنت خدا باشد .

۴۶۴۱.امام صادق عليه السلام :كسى كه براى طلب حاجت خود، يا براى سلام و احوالپرسى نزد برادر مؤمن خود رود و او خود را از وى مخفى كند ، تا زنده است، پيوسته در لعنت خدا باشد .

۴۶۳۴.عنه عليه السلام :ما مِن مؤمنٍ يَخذُلُ أخاهُ و هُو يَقْدِرُ على نُصْرَتهِ إلاّ خَذَلَهُ اللّهُ في الدُّنيا و الآخِرَةِ . ^۱

۴۶۳۵.عنه عليه السلام :ما مِن مؤمنٍ بَذَلَ جاهَهُ لأخيهِ المؤمنِ إلاّ حَرَّم اللّهُ وَجْهَهُ على النّارِ و لَم يَمَسَّهُ قَتَرٌ و لا ذِلَّةٌ يَومَ القِيامَةِ . و أيُّما مؤمنٍ بَخِلَ بِجاهِهِ على أخيهِ المؤمنِ و هُو أوْجَهُ جاها مِنهُ إلاّ مَسَّهُ قَتَرٌ و ذِلَّةٌ في الدُّنيا و الآخِرَةِ ، و أصابَتْ وَجْهَهُ يَومَ القِيامَةِ لَفَحاتُ النِّيرانِ مُعَذَّبا كانَ أو مَغْفورا لَهُ . ^۲

۴۶۳۶.عنه عليه السلام :أيُّما رجُلٍ مِن شِيعَتِنا أتاهُ رجُلٌ مِن إخْوانِنا فاسْتَعانَ بهِ في حاجَةٍ فلَم يُعِنْهُ و هُو يَقْدِرُ ، ابْتَلاهُ اللّهُ عزّ و جلّ بأنْ يَقْضيَ حوائجَ عَدُوٍّ مِن أعْدائنا يُعذّبُهُ اللّهُ علَيهِ يَومَ القِيامَةِ . ^۳

۴۶۳۷.عنه عليه السلام :أيُّما مؤمنٍ حَبَسَ مؤمنا عن مالِهِ و هُو مُحتاجٌ إلَيهِ لَم يَذُقْ و اللّهِ مِن طَعامِ الجَنّةِ ، و لا يَشْرَبُ مِن الرَّحيقِ المَخْتومِ . ^۴

۴۶۳۴.امام صادق عليه السلام :هر گاه مؤمنى بتواند برادر خود را يارى رساند، اما تنهايش گذارد، خداوند در دنيا و آخرت او را تنها گذارد .

۴۶۳۵.امام صادق عليه السلام :هيچ مؤمنى نيست كه از آبروى خود براى برادر مؤمنش مايه بگذارد، مگر آن كه خداوند روى او را بر آتش حرام گرداند و در روز قيامت سختى و خوارى به او نرسد، و هر مؤمنى كه از برادر مؤمن خود مقام و آبروى بيشتر داشته باشد، اما در استفاده از مقام و آبروى خود براى كمك به او دريغ ورزد، در دنيا و آخرت سختى و خوارى بيند و در روز قيامت شعله هاى آتش، چهره اش را فرو گيرد ، خواه دوزخى باشد يا آمرزيده .

۴۶۳۶.امام صادق عليه السلام :هرگاه يكى از برادران ما دست حاجت به سوى يكى از شيعيان ما دراز كند و او بتواند كمكش كند و دريغ ورزد، خداوند عزّ و جلّ او را به برآوردن نياز يكى از دشمنان ما مبتلا مى كند و به سبب آن در روز قيامت عذاب شود .

۴۶۳۷.امام صادق عليه السلام :هر مؤمنى كه برادر مؤمن نيازمند خود را از مال خويش محروم كند ، به خدا قسم كه طعم خوراك بهشت را نچشد و از شراب ناب سر به مهر [بهشت ]ننوشد .