۳۹۸۱.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :أوحى اللّهُ إلى عيسى ابنِ مريمَ عليه السلام : اكْحُلْ عَيْنَيكَ بمِيلِ الحُزنِ إذا ضَحِكَ البَطّالونَ . ^۱

۳۹۸۲.عنه عليه السلام :إنْ كانَ المَوتُ حَقّا فالفَرَحُ لِما ذا ؟! ^۲

۳۹۸۳.عنه عليه السلام :نَفَسُ المَهْمومِ لَنا المُغْتَمِّ لظُلْمِنا تَسْبيحٌ ، و هَمُّهُ لأمْرِنا عِبادَةٌ . ^۳

۳۹۸۴.مصباح الشريعةـ فيما نسبه الى الإمام الصادق عليه السلام ـ: الحُزنُ مِن شِعارِ العارِفينَ ، لكَثْرَةِ وارِداتِ الغَيبِ على سَرائرهِم ، و طُولِ مُباهاتِهِم تَحتَ سِتْرِ الكِبْرياءِ ......... و لَو حُجِبَ الحُزنُ عن قُلوبِ العارِفينَ ساعةً لاسْتَغاثُوا ، و لَو وُضِعَ في قُلوبِ غَيرِهِم لاسْتَنْكَروهُ . ^۴

۳۹۸۱.امام صادق عليه السلام :خداوند به عيسى بن مريم عليه السلام وحى فرمود : آن گاه كه هرزگان مى خندند، تو با ميلِ اندوه بر چشمانت سرمه بكش .

۳۹۸۲.امام صادق عليه السلام :اگر مرگ حقّ است ، ديگر شادى چرا؟!

۳۹۸۳.امام صادق عليه السلام :كسى كه براى ما نگران باشد و به خاطر ستمى كه بر ما برود غمگين ، نفس كشيدنش تسبيح است و غم خواريش براى ما عبادت .

۳۹۸۴.مصباح الشريعةـ در آنچه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است ـ: حزن [همچون جامه زيرين ]همواره با عارفان است؛ به سبب كثرت واردات غيبى بر دلهايشان، و افتخار بسيارشان بر زير پوشش كبريا بودن ......... اگر اندوه، لحظه اى از دلهاى عارفان كنار رود، دست به استغاثه بر مى دارند و اگر در دلهاى ديگران نهاده شود، آن را خوش ندارند .

۳۹۷۵.عنه عليه السلام :ما اكْتَحَلَ أحَدٌ بمِثْلِ مَكْحولِ الحُزنِ . ^۱

۳۹۷۶.كنز الفوائد :رُويَ إنَّ اللّهَ تعالى يَقولُ : يا بنَ آدمَ ، في كُلِّ يَومٍ يُؤتى رِزْقُكَ و أنتَ تَحْزَنُ، و يَنْقُصُ عُمرُكَ و أنتَ لا تَحْزَنُ ، تَطْلُبُ ما يُطْغيكَ و عندَكَ ما يَكْفيكَ ! ^۲

۳۹۷۷.بحار الأنوار :إنَّ داوودَ عليه السلام قالَ : إلهي ، أمَرْتَني أنْ اُطَهِّرَ وَجْهي و بَدَني و رِجْلي بالماءِ ، فبِما ذا اُطَهِّرُ لكَ قَلبي ؟ قالَ : بالهُمومِ و الغُمومِ . ^۳

۳۹۷۸.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :إنَّ اللّهَ يُحِبُّ كُلَّ قَلبٍ حَزينٍ . ^۴

۳۹۷۹.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :قَرَأتُ في كِتابِ عليٍّ عليه السلام : إنَّ المؤمنَ يُمْسي حَزينا و يُصبِحُ حَزينا ، و لا يَصْلُحُ لَهُ إلاّ ذلكَ . ^۵

۳۹۸۰.بحار الأنوار عن جابرٍ الجُعفيِّ :قالَ لي الإمامُ الباقرُ عليه السلام : يا جابرُ ، إنّي لَمَحْزونٌ ، و إنّي لَمُشْتَغِلُ القَلبِ . قلتُ : و ما حُزنُكَ و ما شُغْلُ قَلبِكَ ؟ قالَ : يا جابرُ ، إنَّهُ مَن دَخلَ قَلبَهُ صافي خالِصِ دِينِ اللّهِ شَغَلَهُ عَمّا سِواهُ . ^۶

۳۹۷۵.امام على عليه السلام :هيچ كس سرمه اى چون سرمه اندوه به چشم نكشيد .

۳۹۷۶.كنز الفوائد :روايت شده است كه خداوند متعال مى فرمايد : اى آدميزاد ! هر روز، روزى تو مى رسد و تو باز غم به دل راه مى دهى؟ و از عمرت كاسته مى گردد، اما اندوهى به خود راه نمى دهى؟ چندان مى جويى كه تو را به طغيان وا مى دارد، در حالى كه آنچه دارى، كفايتت مى كند؟!

۳۹۷۷.بحار الأنوار :داوود عليه السلام عرض كرد: الهى! فرمانم دادى كه صورت و بدن و پاهايم را با آب بشويم ، دلم را با چه بشويم؟ فرمود: با غمها و اندوهها.

۳۹۷۸.امام زين العابدين عليه السلام :خداوند دلهاى حزين را دوست دارد .

۳۹۷۹.امام باقر عليه السلام :در كتاب على عليه السلام خواندم كه مؤمن بام و شامش را به اندوه مى گذراند و جز اين به صلاح او نيست .

۳۹۸۰.بحار الأنوارـ به نقل از جابر جعفى ـفرمود : امام باقر عليه السلام به من فرمود : اى جابر ! من محزونم و دلم مشغول است. عرض كردم : اندوه و دل مشغولى شما چيست ؟ فرمود : اى جابر ! هر كس كه دين ناب و زلال خداوند به دلش راه يابد، او را از هر چه جز اوست باز دارد .