۴۸۵۳.عنه عليه السلام :مَعاشِرَ النّاسِ (المسلمينَ) ، اتَّقوا اللّهَ ، فكَم مِن مُؤَمِّلٍ ما لا يَبْلُغُهُ ، و بانٍ ما لا يَسْكُنُهُ ، و جـامعٍ ما سَـوفَ يَترُكُهُ ، و لَعلّهُ مِن باطِـلٍ جَمعَهُ ، و مِن حقٍّ مَنعَهُ ، أصابَهُ حَراما ، و احْتَمَلَ بهِ آثاما ، فباءَ بوِزْرِهِ ، و قَدِمَ على ربِّهِ ، آسِفا لاهِفا ، قَد خَسِرَ الدُّنيا و الآخِرَةَ ، ذلكَ هُو الخُسْرانُ المُبينُ . ^۱

۴۸۵۴.نهج البلاغة:ـ الإمام علي عليه السلام ـو قد لَقِيَهُ عندَ مَسيرِهِ إلى الشّامِ دَهاقِينُ الأنْبارِ ، فتَرَجَّلوا لَهُ و اشْتَدّوا بينَ يَدَيْهِ ـ : ما هذا الّذي صَنَعْتُموهُ ؟ فقالوا : خُلُقٌ مِنّا نُعَظِّمُ بهِ اُمَراءنا ، فقالَ : و اللّهِ ، ما يَنْتَفِعُ بهذا اُمَراؤكُم ، و إنّكُم لَتَشُقُّونَ على أنْفُسِكُم في دُنياكُم ، و تَشْقَوْنَ بهِ في آخِرَتِكُم ، و ما أخْسَرَ المَشَقّةَ وراءها العِقابُ ، و أرْبَحَ الدَّعَةَ مَعها الأمانُ مِن النّارِ . ^۲

۴۸۵۳.امام على عليه السلام :اى مردم (اى مسلمانان)! از خدا بترسيد ؛ كه بَسا آرزومندى كه به آرزوى خود نرسيد و بسا سازنده اى كه در عمارت خود مسكن نگزيد و بسا گرد آورنده اى كه بزودى آن چه را گرد آورده، وا گذارَد و شايد كه آن را از راه ناروا گرد آورده و يا با نپرداختن حقّى آن را به هم رسانده، آن را از راه حرام به دست آورده و به خاطر آن زير بار گناه مانده است ؛ پس گناه آن را به دوش كشد و با دريغ و اندوه نزد پروردگارش رَوَد . چنين كسى «در دنيا و آخرت زيانكار باشد و اين همان زيان آشكار است» .

۴۸۵۴.نهج البلاغة :امام على عليه السلام ـ وقتى در مسير خود به شام مى رفت ، گروهى از زمين داران انبار به آن حضرت برخوردند و به احترام ايشان از اسبها پياده شدند و پيشاپيش او دويدند ـ فرمود : اين چه كارى بود كه كرديد؟ گفتند : اين روش ماست، كه بدان اميران خود را احترام مى نهيم . حضرت فرمود : به خدا سوگند كه اميران شما از اين كار سودى نمى برند و شما نيز با اين كار در اين جهان خود را به رنج مى افكنيد و در آن جهان به بدبختى گرفتار مى آييد . چه زيانبار است رنجى كه در پى آن عذاب باشد و چه سودمند است آسايشى كه رهايى از آتش دوزخ همراه آن باشد .

۴۸۴۸.عنه صلى الله عليه و آله :المُنْفِقُ عُمرَهُ في طَلَبِ الدُّنيا خاسِرُ الصَّفْقَةِ ، عادِمُ التَّوفيقِ . ^۱

۴۸۴۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :فرُبَّ دائبٍ مُضِيعٌ ، و رُبَّ كادِحٍ خاسِرٌ . ^۲

۴۸۵۰.عنه عليه السلام :لا تَأمَنَنَّ على خَيـرِ هـذهِ الاُمَّةِ عَذابَ اللّهِ ، لقَولهِ تعالى : «فلا يَأمَنُ مَكْرَ اللّهِ إلاّ القَومُ الخاسِرونَ»^۳ . ^۴

۴۸۵۱.عنه عليه السلام :احْذَرْ أنْ يَراكَ اللّهُ عِندَ مَعْصيَتِهِ ، و يَفْقِدَكَ عِندَ طاعَتِهِ ، فتَكونَ مِن الخاسِرينَ . ^۵

1021

خَسِرَ الدُّنيا وَ الآخِرَةَ

الكتاب :

وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَعْبُدُ اللّهَ عَلَى حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيا وَ الاْخِرَةَ ذلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ» . ^۶

الحديث :

۴۸۵۲.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ و قد سُئلَ : مَنِ العَظيمُ الشَّقاءِ ؟ ـ: رجُلٌ تَرَكَ الدُّنيا للدُّنيا فَفاتَتْهُ الدُّنيا و خَسِرَ الآخِرَةَ ، و رَجُلٌ تَعَبّدَ و اجْتَهَدَ و صامَ رِياءً للنّاسِ فذاكَ حُرِمَ لذّاتِ الدُّنيا مِن دُنْيانا و لَحِقَهُ التَّعَبُ الّذي لَو كانَ بهِ مُخْلِصا لاسْتَحَقَّ ثوابَهُ . ^۷

۴۸۴۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :كسى كه عمر خود را در طلب دنيا صرف كند در اين معامله زيان كرده و توفيق را از دست داده است .

۴۸۴۹.امام على عليه السلام :بسا كوشايى كه كار را تباه مى كند و بسا زحمتكشى كه زيان مى بيند.

۴۸۵۰.امام على عليه السلام :بر بهترين فرد اين امت از عذاب خدا ايمن مباش ؛ زيرا خداى بزرگ مى فرمايد: «از مكر خدا جز زيانكاران خود را ايمن نپندارند».

۴۸۵۱.امام على عليه السلام :بپرهيز از اين كه خداوند تو را در حال معصيتش ببيند و در حال طاعتش نبيند كه در اين صورت از زيانكاران خواهى بود.

1021

زيان كارى در دنيا و آخرت

قرآن :

«و از ميان مردم كسى است كه خدا را فقط در يك حال مى پرستد. اگر خيرى به او رسد دلش بدان آرام گيرد و اگر آزمايشى پيش آيد رخ برتابد (دگرگون شود). در دنيا و آخرت زيان بيند و اين همان زيان آشكار است» .

حديث :

۴۸۵۲.امام على عليه السلامـ در پاسخ به اين سؤال كه : بدبخت بزرگ كيست ؟ ـفرمود : مردى كه دنيا را به خاطر دنيا وا گذارد و بدين سبب دنيا را از دست دهد و آخرت را زيان كند و مردى كه براى خودنمايى عبادت و كوشش كند و روزه بگيرد ؛ چنين كسى به خاطر دنيا از لذتهاى دنيا محروم گشته و خود را به رنجى در افكنده است كه اگر براى خدا مى بود سزاوار پاداش او مى شد.