1525
صُعوبَةُ إحرازِ رِضَا النّاسِ
۷۵۳۰.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ مِن وصيّتِهِ عليه السلام لابنِهِ الحسنِ ـ: فما طِلابُكَ لِقَومٍ إن كُنتَ عالِما عابُوكَ ، و إن كُنتَ جاهِلاً لَم يُرشِدُوكَ ، و إن طَلَبتَ العِلمَ قالوا : مُتَكَلِّفٌ مُتَعَمِّقٌ ، و إن تَرَكتَ طَلَبَ العِلمِ قالوا : عاجِزٌ غَبِيٌّ ، و إن تَحَقَّقتَ لِعِبادَةِ رَبِّكَ قالوا : مُتَصَنِّعٌ مُراءٍ ، و إن لَزِمتَ الصَّمتَ قالوا : ألكَنُ ، و إن نَطَقتَ قالوا : مِهذارٌ ، و إن أنفَقتَ قالوا : مُسرِفٌ ، و إنِ اقتَصَدتَ قالوا : بَخِيلٌ ، و إنِ احتَجتَ إلى ما في أيدِيهِم صارَمُوكَ و ذَمُّوكَ ، و إن لَم تَعتَدَّ بِهِم كَفَّرُوكَ ، فَهذِهِ صِفَةُ أهلِ زَمانِكَ . ۱
۷۵۳۱.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ لَمّا شَكا عَلقَمَةُ إلَيهِ مِن ألسِنَةِ الناسِ ـ: إنَّ رِضا الناسِ لا يُملَكُ و ألسِنَتَهُم لا تُضبَطُ ، فكيفَ تَسلَمُونَ ممّا لَم يَسلَمْ مِنهُ أنبياءُ اللّهِ و رُسُلُهُ و حُجَجُهُ عليهم السلام ؟! ......... أ لم يَنسُبُوا نَبِيَّنا محمّداً صلى الله عليه و آله إلى أنّهُ شاعِرٌ مَجنونٌ؟! ......... و ما قالوا في الأوصياءِ عليهم السلام أكثَرُ مِن ذلكَ ......... إنّ الألسِنَةَ التي تَتَناوَلُ ذاتَ اللّهِ تعالى ذِكرُهُ بما لا يَلِيقُ بذاتِهِ كَيف تُحبَسُ عن تَناوُلِكُم بما تَكرَهُونَهُ ؟! ۲
1525
دشوارى به دست آوردن خشنودى مردم
۷۵۳۰.امام على عليه السلامـ در وصيت به فرزند خود حسن عليه السلام ـفرمود : تو چه توقّعى دارى از اين مردمى كه اگر عالم باشى به تو ايراد مى گيرند و اگر جاهل باشى راهنمايى ات نمى كنند ، اگر در طلب علم برآيى، مى گويند : خود را به زحمت و زياده روى وا داشته است و اگر از طلب علم دست بكشى، مى گويند : ناتوان و كودن است . اگر در عبادت پروردگارت تأكيد و استوارى به خرج دهى، مى گويند : خود نما و رياكار است و اگر سكوت اختيار كنى، مى گويند : از سخن گفتن عاجز است و اگر سخن بگويى، مى گويند : پر گوست . اگر انفاق كنى، مى گويند : اسرافكار است و اگر صرفه جويى كنى، مى گويند : خسيس است . اگر به آنچه آنها دارند نيازمند شوى، از تو مى بُرند و به بد گويى ات مى پردازند و اگر به آنان اعتنايى نكنى، تكفيرت مى كنند؟! اين است خصوصيت مردم
زمانه تو .
۷۵۳۱.امام صادق عليه السلامـ آنگاه كه علقمه نزد ايشان از زبان مردم گله و شكايت كرد ـفرمود : همانا خشنودى مردم را نمى توان به دست آورد و جلو زبانهايشان را نمى توان گرفت ؛ چگونه در امان مانيد از چيزى (زبان مردم) كه پيامبران و فرستادگان و حجّتهاى خدا عليهم السلام از آن در امان نماندند . . .؟
مگر به پيامبر ما محمّد صلى الله عليه و آله نسبت شاعرى و ديوانگى ندادند . . . و بيش از اينها درباره اوصيا نگفتند . . . زبانهايى كه درباره خداوند متعال سخنانى مى گويند كه شايسته ذات او نيست، چگونه از اظهار سخنانى كه شما ناخوش مى داريد خوددارى مى كنند؟
