۶۰۷۹.تنبيه الخواطر :سَألَ معاويةُ ضرارَ بنَ ضمرةَ الشَّيبانيَّ عن أميرِ المؤمنينَ عليه السلام فقالَ : أشهَدُ لَقَد رأيتُهُ في بعضِ مَواقِفِهِ و قد أرخَى الليلُ سُدولَهُ و هُوَ قائمٌ في مِحرابِهِ قابِضٌ على لِحيَتِهِ يَتَمَلمَلُ تَمَلمُلَ السَّليمِ و يَبكِي بُكاءَ الحزينِ و يقولُ : يا دنيا يا دنيا ، إلَيكِ عَنّي ، أبِي تَعَرَّضتِ ؟! أم إلَيَّ تَشَوَّقتِ ؟! لا حانَ حينُكِ ، هيهاتَ ، غُرِّي غَيرِي ، لاَ حاجَةَ لي فيكِ ، قد طَلَّقتُكِ ثلاثاً لا رَجعَةَ فيها ، فَعَيشُكِ قصيرٌ ، و خَطَرُكِ يسيرٌ ، و أمَلُكِ حقيرٌ ، آه مِن قِلَّةِ الزّادِ ، و طولِ الطريقِ ، و بُعدِ السَّفرِ ، و عظيمِ المَورِدِ ^۱ ! ^۲

(انظر) الإمامة العامة : باب 160 ، 161 .

۶۰۷۹.تنبيه الخواطر :معاويه از ضرار بن ضمره شيبانى درباره امير المؤمنين عليه السلام پرسيد؛ ضرار گفت: گواهى مى دهم كه در شبى تار او را ديدم كه در محرابش ايستاده و محاسنش را گرفته است و مثل مار گزيده به خود مى پيچد و مانند مصيبت زده گريه مى كند و مى فرمايد : اى دنيا! اى دنيا! از من دور شو؛ آيا خود را به من عرضه مى كنى؟ يا آرزومند منى؟ مباد آن روز [كه مرا بفريبى]، هيهات، ديگرى را بفريب، مرا به تو نيازى نيست، من تو را سه طلاقه كرده ام كه رجوعى در آن نيست، زندگى [در] تو كوتاه است و اهميت تو اندك و اميد به تو حقير. آه از كمى توشه و درازى راه و دورى سفر و عظمت آن جا كه وارد مى شويم. ^۳

۶۰۷۶.عنه عليه السلام :إليكِ عَنِّي يا دنيا ، فحَبلُكِ على غارِبِكِ ، قدِ انسَلَلتُ مِن مَخالِبِكِ ، و أفلَتُّ مِن حَبائلِكِ ، و اجتَنَبتُ الذَّهابَ في مداحِضِكِ .........
هَيهاتَ مَن وَطِئَ دَحْضَكِ زَلِـقَ ، و مَن رَكِبَ لُجَجَكِ غَـرِقَ ، و مَنِ ازوَرَّ عـن حَبائلِكِ وُفِّـقَ ، و السّـالمُ مِنكِ لا يُبـالِي إن ضـاقَ بـهِ مُناخُـهُ ، و الدنيـا عِندَهُ كَيَـومٍ حـانَ انسلاخُـهُ ، اُعزُبِي عَنِّي ، فو اللّهِ لا أذِلُّ لكِ فَتَستَذِلِّيني و لا أسلَسُ لَكِ فَتَقودِينـي . ^۱

۶۰۷۷.نهج البلاغة عن عبدِ اللّهِ بنِ عبّاسٍ رضى الله عنه :دَخَلتُ عَلى أميرِ المؤمنينَ عليه السلام بذِي قارٍ و هو يَخْصِفُ نَعلَهُ ، فقالَ لي : ما قيمةُ هذا النَّعلِ ؟ فقلتُ : لا قيمةَ لها ، فقالَ عليه السلام : و اللّهِ لَهِيَ أحَبُّ إلَيَّ مِن إمرَتِكُم إلاّ أنْ اُقِيمَ حقّاً أو أدفَعَ باطلاً . ^۲

۶۰۷۸.الإمامُ الحسنُ عليه السلام :أيّها الناسُ ، إنّما اُخبِرُكُم عن أخٍ لي كانَ من أعظَمِ الناسِ في عَينِي ، و كانَ رأسُ ما عَظُمَ به في عَينِي صِغَرُ الدنيا في عَينِهِ ^۳ . ^۴

۶۰۷۶.امام على عليه السلام :اى دنيا! از من دور شو كه ريسمانت را بر پشتت افكندم (رهايت كردم). من از چنگال هاى تو رهيده ام و از دام هاى تو گريخته ام و از افتادن در لغزشگاههاى تو دورى كرده ام . . . چه دور مانده است! آن كه پا در لغزشگاه تو نهاد ، لغزيد و هر كه در گرداب هاى تو وارد شد ، غرق گشت ، و آن كه از دامهاى تو رهيد ، رستگار شد و كسى كه از دست تو به سلامت مانْد، چه باك كه در دنيا به سختى گذرانَد ؛ زيرا دنيا در نظر او به منزله روزى است كه زوالش نزديك است . از من دور شو كه به خدا سوگند من رام تو نگردم تا خوارم سازى و سر به فرمان تو ننهم تا مرا هر جا خواهى بكشانى .

۶۰۷۷.نهج البلاغةـ به نقل از عبد اللّه بن عباس ـ: در منطقه ذى قار خدمت امير المؤمنين عليه السلام رسيدم . آن حضرت مشغول وصله زدن به كفش خود بود . به من فرمود : ارزش اين كفش چقدر است؟ عرض كردم : ارزشى ندارد! حضرت فرمود : به خدا سوگند كه اين كفش را بيش از فرمانروايى بر شما دوست دارم ، مگر آن كه به وسيله آن، حقى را برپا دارم يا باطلى را بر اندازم .

۶۰۷۸.امام حسن عليه السلام :اى مردم! بدانيد مرا برادرى بود كه از بزرگترين مردمان در نظر من به شمار مى رفت ؛ مهمترين چيزى كه او را در نظرم با عظمت كرده بود، بى ارزشى دنيا در نگاه او بود .