۶۸۷۰.بحار الأنوار :رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله عن جَبرئيلَ عليه السلام عنِ اللّهِ عزّ و جلّ : يا محمّدُ ، إنّني حَظَرتُ الفِردَوسَ على جميعِ النبيِّينَ حتّى تَدخُلَها أنتَ و عليٌّ و شيعَتُكُما ، إلاّ مَنِ اقتَرَفَ مِنهُم كبيرةً ، فإنّي أبلُوهُ في مالِهِ أو بخوفٍ من سُلطانِهِ حَتَّى تَلقاهُ الملائكةُ بالرَّوحِ و الرَّيحانِ و أنا علَيهِ غيرُ غَضبانَ ، فيكونَ ذلكَ حِلاًّ لِما كانَ مِنهُ . ^۱

۶۸۷۱.عنه صلى الله عليه و آله :لا يَزالُ البَلاءُ في المؤمنِ و المؤمنةِ في جَسَدِهِ و مالِهِ و ولدِهِ حَتّى يَلقَى اللّهَ و ما علَيهِ مِن خطيئةٍ ^۲ . ^۳

۶۸۷۲.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :ما مِنَ الشِّيعةِ عَبدٌ يُقارِفُ أمراً نَهَينا عَنهُ فيَموتُ حتّى يُبتَلى ببَلِيّةٍ تُمَحَّصُ بها ذنوبُهُ ، إمّا في مالٍ ، و إمّا في ولدٍ ، و إمّا في نفسِهِ ، حتّى يَلقَى اللّهَ عزّ و جلّ و ما لَهُ ذنبٌ ، و إنّه لَيَبقى علَيهِ الشيءُ مِن ذنوبِهِ فَيُشَدَّدُ بهِ علَيهِ عِندَ مَوتِهِ . ^۴

۶۸۷۰.بحار الأنوار :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله از قول جبرئيل عليه السلام فرمود : خداوند عزّ و جلّ فرمود : اى محمّد! من ورود به بهشت را بر همه پيامبران ممنوع كرده ام ، تا تو و على و پيروانتان وارد آن شويد ، مگر آن كس از پيروانتان كه گناه كبيره اى مرتكب شود ؛ در اين صورت او را به بلايى در اموالش يا ترس از سلطان گرفتار كنم، تا آن كه فرشتگان با بشارت و شادمانى استقبالش كنند و من از او در خشم نباشم و اين همه براى رهايى از گناهى باشد كه از او سر زده بود .

۶۸۷۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :زن و مرد مؤمن پيوسته در جان و مال و فرزندش گرفتار بلا مى شود تا آن كه بدون گناه خدا را ديدار كند .

۶۸۷۲.امام على عليه السلام :هر يك از شيعيان ما كه كارى را كه ما نهى كرده ايم مرتكب شود ، پيش از آن كه بميرد به مال يا فرزند و يا به خودش بلايى برسد كه به سبب آن گناهانش پاك شود و خداوند عزّ و جلّ را بدون گناه ديدار كند . اگر چيزى از گناهانش هنوز باقى مانده باشد در هنگام مردن بسختى جان دهد .

۶۸۶۷.عنه عليه السلام :فَتَعالى مِن قَوِيٍّ ما أكرَمَهُ (أحكَمَهُ) ، و تَواضَعتَ مِن ضعيفٍ ما أجرَأكَ على مَعصيَتِهِ و أنتَ في كَنَفِ سِترِهِ مُقيمٌ ، و في سَعَةِ فَضلِهِ مُتَقَلِّبٌ ، فلَم يَمنَعْكَ فَضلَهُ ، و لَم يَهتِكْ عَنكَ سِترَهُ ، بل لَم تَخلُ من لُطفِهِ مَطْرِفَ عَينٍ في نِعمَةٍ يُحدِثُها لكَ أو سيّئةٍ يَستُرُها علَيكَ أو بَليَّةٍ يَصرِفُها عنكَ ، فما ظَنُّكَ بهِ لَو أطَعتَهُ ؟! ^۱

۶۸۶۸.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّ للّهِِ تَبارَكَ وَ تَعالى عَلى عبدِهِ المؤمنِ أربَعينَ جُنَّةً ، فمتى أذنَبَ ذنباً (كبيراً) رَفَعَ عَنهُ جُنَّةً ، فإذا عابَ أخاهُ المؤمنَ بشيءٍ يَعلَمُهُ مِنهُ انكَشَفَتْ تلكَ الجُنَنُ عَنهُ ، و يَبقى مَهتوكَ السِّترِ ، فَيَفتَضِحُ في السماءِ على ألسِنَةِ المَلائكةِ و في الأرض على ألسِنَةِ الناسِ . ^۲

(انظر) التوبة : باب 474 .

1391

مُكَفِّراتُ الذُّنوبِ

1 ـ العُقوبةُ في الدنيا

۶۸۶۹.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :إنّ المؤمنَ إذا قارَفَ الذُّنوبَ ابتُلِيَ بها بالفَقرِ ، فإن كانَ في ذلكَ كفّارةٌ لِذُنوبِهِ و إلاّ ابتُلِيَ بالمَرضِ ، فإن كانَ ذلكَ كفّارةً لِذُنوبِهِ و إلاّ ابتُلِيَ بالخَوفِ مِن السُّلطانِ يَطلُبُهُ ، فإن كانَ ذلكَ كفّارةً لِذُنوبِهِ و إلاّ ضُيِّقَ علَيهِ عِندَ خُروجِ نفسِهِ ، حتّى يَلقَى اللّهَ حِينَ يَلقاهُ و ما لَهُ مِن ذنبٍ يَدَّعِيهِ علَيهِ فَيَأمُرُ بهِ إلى الجَنَّةِ . ^۳

۶۸۶۷.امام على عليه السلام :چه بلند مرتبه است آن خدايى كه در عين قدرتمندى بزرگوار است! و چه پستى تو، كه با آن همه ضعف بر نافرمانى او گستاخى ! حال آن كه در پناه عفو و پرده پوشى او به سر مى برى، و در فراخناى فضل و نعمت او مى گردى، و او فضل خود را از تو دريغ نكرد، و پرده اش را [كه بر گناهانت كشيده] ندريد ، بلكه در نعمتى كه به تو ارزانى داشت ، يا گناهى كه از تو پوشاند ، يا بلايى كه از تو برگرداند ، لحظه اى از لطف و فضل او دور نبوده اى ؛ حال [ببين] اگر فرمانش را ببرى چه مى كند!

۶۸۶۸.امام صادق عليه السلام :خداوند تبارك و تعالى براى بنده مؤمن خود چهل پرده قرار داده است . هر گاه گناهى [بزرگ]از او سر زند يك پرده كنار مى رود و چون از برادر مؤمن خود عيبى بداند و او را بدان سرزنش كند ديگر پرده ها كنار روند و بى پرده ماند و بدين سان رسوايى اش در آسمان بر سر زبان فرشتگان افتد و در زمين بر سر زبان مردم .

1391

پاك كننده هاى گناهان

1 ـ كيفر دنيوى

۶۸۶۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر گاه مؤمن گناه كند ، به سبب آن گناهان گرفتار فقر شود . اگر آن فقر، گناهانش را پاك نكرد، به بيمارى مبتلا شود و اگر آن هم گناهانش را نزدود، به ترس از تعقيب قدرت حاكمه گرفتار آيد و اگر اين نيز گناهانش را پاك نكرد هنگام مردن بسختى جان دهد، تا آن كه سرانجام خدا را بدون گناهى كه به سبب آن بازخواست شود ، ديدار كند و دستور رسد كه او را به بهشت برند .