۱۱۰۲۵.كمال الدين عن محمّد بن عبد اللّه الكوفي :لمّا حَضَرَت إسماعيلَ بنَ أبي عبدِ اللّهِ الوَفاةُ جَزِعَ أبُو عبدِ اللّهِ عليه السلام جَزَعا شَـديدا ، فلمّا غَمَّضَهُ دعا بقَميصٍ غَسيلٍ أو جَديدٍ فَلَبِسَهُ، ثُمّ تَسَرَّحَ و خَرَجَ يَأمُرُ و يَنهى، فقالَ لَهُ بعـضُ أصحابِهِ : جُعِلتُ فِداكَ ، لقد ظَنَنّا أن لا يُنتَفَعُ بكَ زمانا لِما رَأينا مِن جَزَعِكَ ! قالَ : إنّا أهلُ بيتٍ نَجزَعُ ما لم تَنزِلِ المُصيبَةُ، فإذا نَزَلَت صَبَرنا . ^۱

(انظر) وسائل الشيعة : 2 / 918 باب 85 .

2306

البُكاءُ عَلى مَوتِ المُؤمِنِ

۱۱۰۲۶.سنن النسائي عن أبي هريرة :ماتَ مَيِّتٌ مِن آلِ رسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله فاجتَمَعَ النِّساءُ يَبكِينَ علَيهِ فقامَ عمرُ يَنهاهُنَّ و يَطرُدُهُنَّ ، فقالَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : دَعهُنَّ يا عمرُ ، فإنّ العَينَ دامِعةٌ و القَلبَ مُصابٌ و العَهدَ قريبٌ . ^۲

۱۱۰۲۵.كمال الدينـ به نقل از محمّد بن عبد اللّه الكوفى ـ: چون مرگ اسماعيل فرزند امام صادق عليه السلام نزديك شد ، حضرت سخت بيتابى كرد ......... اما همين كه چشمان او را بر هم نهاد ، پيراهنى شسته يا نو خواست و آن را پوشيد و سپس بيرون آمد و به بيان اوامر و نواهى (كارهاى روزانه) پرداخت . يكى از اصحاب ايشان عرض كرد : فدايت شوم ! وقتى آن بيتابى شما را ديديم گمان برديم كه تا مدتى از شما بى بهره خواهيم ماند . حضرت فرمود : ما خاندانى هستيم كه تا مصيبت فرود نيامده است ، بيتابى مى كنيم اما همين كه نازل شد، شكيبايى مى ورزيم .

2306

گريستن بر مرگ مؤمن

۱۱۰۲۶.سنن النسائيـ به نقل از أبو هريرة ـ: يكى از افراد خاندان رسول خدا صلى الله عليه و آله در گذشت . زن ها جمع شده و بر او مى گريستند ؛ كه عمر برخاست و آنان را از گريستن نهى كرد و شروع به متفرّق كردن آنها نمود . رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : اى عمر! رهايشان كن ؛ كه چشم، اشكبار است و دل، مصيبت ديده و داغشان، تازه مى باشد .

(انظر) المصيبة : باب 2307 .
وسائل الشيعة : 2 / 920 باب 87 .

2305

سيرَةُ أهلِ البَيتِ عليهم السلام فِي المَصائِبِ

۱۱۰۲۴.الدعوات :كانَ للصادقِ عليه السلام ابنٌ فَبَينا هو يَمشِي بينَ يدَيهِ إذ غَصَّ فَماتَ، فَبَكى و قالَ : لَئن أخَذتَ لقد بَقَّيتَ، و لَئنِ ابتَلَيتَ لقد عافَيتَ، ثُمّ حُمِلَ إلى النِّساءِ فلَمّا رَأينَهُ صَرَخنَ فَأقسَمَ علَيهِنَّ أن لا يَصرُخنَ، فلَمّا أخرَجَهُ للدَّفنِ قالَ :
سبحانَ مَن يَقتُلُ أولادَنا و لا نَزدادُ لَهُ إلاّ حُبّا ! فَلمّا دَفَنَهُ قالَ : يا بُنَيَّ ، وَسَّعَ اللّهُ في ضَرِيحِكَ و جَمَعَ بينَكَ و بينَ نَبِيِّكَ . ^۱

2305

راه و رسم اهل بيت عليهم السلام در مصيبتها

۱۱۰۲۴.الدعوات :يكى از پسران امام صادق عليه السلام در جلو آن حضرت راه مى رفت ، كه ناگهان چيزى در گلويش گرفت و مُرد . حضرت گريست و گفت : [الهى] اگر بگيرى، هم تو هستى كه مى دهى و اگر بيمار گردانى، هم تو هستى كه عافيت مى بخشى . سپس پيكر او را نزد زنان برد . وقتى زنها آن كودك را ديدند شيون كردند . حضرت آنان را قسم داد كه شيون و فرياد نكنند . چون او را براى دفن بيرون آورد ، فرمود : منزّه است خدايى كه فرزندان ما را مى كشد ، اما جز بر عشق ما به او افزوده نمى شود و چون پيكرش را به خاك سپرد ، فرمود : فرزندم! خداوند آرامگاه تو را گشايش دهد و تو را با پيامبرت گرد هم آورد .