۹۹۲۸.عنه عليه السلامـ لَمّا ضَرَبَهُ ابنُ مُلجَمٍ ـ: فُزتُ و رَبِّ الكَعبَةِ . ^۱

۹۹۲۹.عنه عليه السلامـ بعد ما ضَرَبَهُ ابنُ مُلجَمٍ ـ: و اللّهِ ما فَجَأني مِن المَوتِ وارِدٌ كَرِهتُهُ، و لا طالِعٌ أنكَرتُهُ، و ما كُنتُ إلاّ كَقارِبٍ وَرَدَ، و طالِبٍ وَجَدَ . ^۲

۹۹۳۰.عنه عليه السلام :مَن الرائِحُ إلى اللّهِ كالظَّمآنِ يَرِدُ الماءَ ؟! الجَنَّةُ تَحتَ أطرافِ العَوالي، اليومَ تُبلَى الأخبارُ، و اللّهِ لأَنا أشوَقُ إلى لِقائهِم مِنهُم إلى دِيارِهِم . ^۳

2088

كَرامَةُ الشَّهادَةِ

۹۹۳۱.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ في التَّحريضِ عَلَى القِتالِ ـ: أيّها الناسُ ، إنَّ المَوتَ لا يَفُوتُهُ المُقِيمُ ، و لا يُعجِزُهُ الهارِبُ ، ليسَ عَنِ المَوتِ مَحِيدٌ و لا مَحِيصٌ، مَن لَم يُقتَلْ ماتَ، إنّ أفضَلَ المَوتِ القَتلُ، و الذي نفسُ عَليٍّ بِيَدِهِ لَألفُ ضَربَةٍ بالسَّيفِ أهوَنُ مِن مَوتَةٍ واحِدَةٍ عَلَى الفِراشِ . ^۴

۹۹۲۸.امام على عليه السلامـ پس از ضربت خوردن به دست ابن ملجم ـفرمود : به خداوند كعبه سوگند كه رستگار شدم .

۹۹۲۹.امام على عليه السلامـ بعد از ضربت خوردن به دست ابن ملجم ـفرمود : به خدا سوگند، نه وارد شونده اى از سوى مرگ ناگهانى بر من وارد شد كه آن را ناخوش داشته باشم و نه آينده اى كه آن را نشناخته (نخواسته) باشم و [در علاقه مندى به مرگ ]نيستم، مگر همچون جوياى آبى كه به آب رسد و همانند جوينده اى كه [مطلوب خود را ]دريابد .

۹۹۳۰.امام على عليه السلام :كيست كه به سوى خدا رهسپار شود ، همانند تشنه اى كه به آب مى رسد؟! بهشت در زير لبه نيزه هاست . امروز خبرها [ى پيش گفته ]آزموده و معلوم مى شود . سوگند به خدا كه اشتياق من به رويارويى با آنها (دشمنان) بيشتر از اشتياق آنان به خانه و كاشانه شان است .

2088

ارجمندى مقام شهادت

۹۹۳۱.امام على عليه السلامـ در ترغيب به جنگ ـفرمود : هلا مردم! كسى كه بايستد، از چنگ مرگ نرهد و كسى كه از مرگ بگريزد، آن را عاجز نكند . از مرگ گريز و گزيرى نيست ؛ كسى كه كشته نشود ، مى ميرد . همانا برترين مرگ، كشته شدن است . سوگند به آن كه جان على در دست اوست ، هزار ضربت شمشير آسانتر است از يك بار مردن در بستر.

۹۹۲۴.عنه عليه السلام :فإن أقُلْ ، يَقولوا : حَرَصَ عَلَى المُلْكِ ، و إن أسكُتْ ، يقولوا : جَزِعَ مِنَ المَوتِ ، هَيهاتَ ! بعدَ اللَّتَيا و الَّتي! و اللّهِ لاَبنُ أبي طالِبٍ آنَسُ بِالمَوتِ مِن الطِّفلِ بِثَديِ اُمِّهِ . ^۱

۹۹۲۵.عنه عليه السلامـ عِند ما يُوَبِّخُ أصحابَهُ عَلَى التَّواني عنِ الجِهادِ ـ: إنّ أحَبَّ ما أنا لاقٍ إلَيَّ المَوتُ . ^۲

۹۹۲۶.عنه عليه السلام :فو اللّهِ إنّي لَعَلَى الحَقِّ ، و إنّي للشهادَةِ لَمُحِبٌّ . ^۳

۹۹۲۷.عنه عليه السلام :و اللّهِ لولا رَجائي الشهادَةَ عِند لِقائي العَدُوَّ ـ و لَو قد حُمَّ لي لقاؤهُ ـ لَقَرَّبتُ رِكابي ، ثُمّ شَخَصتُ عَنكُم فلا أطلُبُكُم ، ما اختَلَفَ جَنوبٌ و شِمالٌ . ^۴

۹۹۲۴.امام على عليه السلام :اگر سخن بگويم ، مى گويند : براى حكومت حرص مى زند و اگر خاموش مانم ، مى گويند : از مرگ مى ترسد . هيهات! به خدا سوگند كه اُنس پسر ابو طالب با مرگ بيشتر از اُنس كودك با پستان مادرش مى باشد .

۹۹۲۵.امام على عليه السلامـ آن جا كه ياران خود را به دليل سستى در امر جهاد توبيخ كرد ـفرمود : براى من محبوبترين چيزى كه ملاقاتش كنم، مرگ است .

۹۹۲۶.امام على عليه السلام :و به خدا سوگند كه من بر حق هستم و عاشق شهادتم .

۹۹۲۷.امام على عليه السلام :به خدا سوگند، اگر نبود اميد من به شهادت در ميدان جنگ با دشمن ـ البته اگر چنين مقدّر باشد ـ هر آينه بر مركب خويش مى نشستم و تا باد شمال و جنوب مى وزد، به سراغ شما نمى آمدم .