(انظر) الصدق : باب 2166 .

2103

الشُّهرَةُ المَذمومَةُ

۹۹۸۷.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :بِحَسْبِ المَرءِ مِن الشَّرِّ ـ إلاّ مَن عَصَمَهُ اللّهُ مِن السُّوءِ ـ أن يُشِيرَ الناسُ إلَيهِ بالأصابِعِ في دِينِهِ و دُنياهُ . ^۱

۹۹۸۸.كنز العمّال عن عِمرانَ بنِ حصينٍ عن رسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله :كَفى بِالمَرءِ مِن الإثمِ أن يُشارَ إلَيهِ بالأصابِعِ . قالوا : يا رسولَ اللّهِ ، و إن كانَ خَيرا ؟ قالَ : و إن كانَ خَيرا فهُو شَرٌّ لَهُ ، إلاّ مَن رَحِمَهُ اللّهُ ، و إن كانَ شرّا فهُو شَرٌّ . ^۲

۹۹۸۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ في صفةِ المؤمنِ ـ: يَكرَهُ الرِّفعَةَ و لا يُحِبُّ السُّمعَةَ . ^۳

۹۹۹۰.عنه عليه السلام :مَن أحَبَّ رِفعَةَ الدُّنيا و الآخِرَةِ فَلْيَمقُتْ في الدُّنيَا الرِّفعَةَ . ^۴

2103

شهرت نكوهيده

۹۹۸۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :آدمى را همين شرّ بس كه در دين و دنيايش انگشت نماى خلق شود ؛ مگر كسى كه خداوند از بدى نگاهش دارد .

۹۹۸۸.كنز العمّالـ به نقل از عمران بن حصين ـ: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود :آدمى را همين گناه بس كه انگشت نما شود . [اصحاب ]عرض كردند : اى رسول خدا ! اگر چه به خوبى و خوشنامى باشد؟ فرمود : اگر به خوبى باشد، باز براى او شرّ است ، مگر آن كه خدا به او رحم كند و اگر به بدى باشد ، بدتر است .

۹۹۸۹.امام على عليه السلامـ در بيان اوصاف مؤمن ـفرمود : بزرگى و رفعت را ناخوش دارد و انگشت نما شدن را دوست نمى دارد .

۹۹۹۰.امام على عليه السلام :هركه رفعت در دنيا و آخرت را دوست دارد ، بايد رفعتِ در دنيا را دشمن داشته باشد .

۹۹۸۶.بحار الأنوار عن المفضَّلِ :قلتُ لأبي عبدِ اللّهِ عليه السلام : إنَّ مَن قِبَلَنا يقولونَ : إنّ اللّهَ تباركَ و تعالى إذا أحَبَّ عَبدا نَوَّهَ به مُنَوِّهٌ مِنَ السماءِ أنَّ اللّهَ يُحِبُّ فُلانا فَأحِبُّوهُ ، فَتُلقى لَهُ المَحَبَّةُ في قُلوبِ العِبادِ ، و إذا أبغَضَ اللّهُ عَبدا نَوَّهَ مُنَوِّهٌ مِنَ السماءِ أنَّ اللّهَ يُبغِضُ فُلانا فَأبغِضُوهُ ، قالَ : فَيُلقِي اللّهُ لَهُ البَغضاءَ في قُلوبِ العِبادِ .
قالَ : و كانَ عليه السلام مُتَّكِئا فاستَوى جالِسا فَنَفَضَ يَدَهُ ثلاثَ مرّاتٍ يقولُ : لا ليسَ كما يقولونَ ، و لكنّ اللّهَ عَزَّ و جلَّ إذا أحَبَّ عبدا أغرى بِهِ الناسَ فِي الأرضِ لِيَقُولوا فيهِ فَيُؤثِمُهُم و يَأجُرُهُ ، و إذا أبغَضَ اللّهُ عَبدا حَبَّبَهُ إلَى الناسِ لِيَقُولوا فيهِ لِيُؤثِمَهُم و يُؤثِمَهُ .
ثُمّ قالَ عليه السلام : مَن كانَ أحَبَّ إلَى اللّهِ مِن يَحيَى بنِ زكريّا عليه السلام ؟! أغراهُم بهِ حتّى قَتَلُوهُ ، و مَن كانَ أحَبَّ إلَى اللّهِ عَزَّ و جلَّ مِن عَلِيِّ بنِ أبي طالبٍ عليه السلام ؟! فَلَقِيَ مِنَ الناسِ ما قد عَلِمتُم ، و مَن كانَ أحَبَّ إلى اللّهِ تباركَ و تعالى مِنَ الحسينِ بنِ عليٍّ صلواتُ اللّهِ علَيهِما ؟! فَأغراهُم بهِ حتّى قَتَلُوهُ ^۱ . ^۲

۹۹۸۶.بحار الأنوار به نقل از مفضّل ـ :به امام صادق عليه السلام عرض كردم : علماى شهر ما مى گويند : خداوند تبارك و تعالى وقتى بنده اى را دوست داشته باشد ، آواز دهنده اى از آسمان فرياد زند كه: خداوند فلان را دوست دارد، شما نيز او را دوست بداريد ؛ پس محبّت او در دلهاى بندگان بيفتد و وقتى خداوند بنده اى را دشمن بدارد ، بانگ دهنده اى از آسمان بانگ برآورد كه: خداوند فلان را دشمن مى دارد، شما نيز او را دشمن بداريد ؛ پس ، خداوند نفرت از او را در دلهاى بندگان افكند .
حضرت ـ كه تكيه داده بود ـ راست نشست و سه بار دستش را [از گرد و خاك ]تكان داد و در همان حال فرمود : نه ، چنان نيست كه آنها مى گويند . بلكه خداوند عزّ و جلّ هرگاه بنده اى را دوست داشته باشد ، مردمِ روى زمين را عليه او تحريك مى كند تا درباره اش بدگويى كنند و بدين سان آنان را به گناه افكند و او را پاداش دهد و هرگاه بنده اى را دشمن داشته باشد ، او را نزد مردم محبوب مى گرداند تا از او تعريف و تمجيد كنند و با اين كار هم مردم و هم او را گنهكار كند . سپس فرمود : چه كسى پيش خداوند محبوبتر از يحيى بن زكريا عليه السلام بود؟ مردم را بر ضدّ او برانگيخت تا آن كه وى را كشتند . چه كسى نزد خداوند عزّ و جلّ محبوبتر از على بن ابى طالب عليه السلام بود؟ اما او از مردم آن ديد كه خود مى دانيد و چه كسى نزد خداوند تبارك و تعالى محبوبتر از حسين بن على، صلوات اللّه عليهما، بود ؟ مردم را عليه آن حضرت برانگيخت، تا جايى كه او را كشتند . ^۳