1.النساء : ۱۴۷ .

2.البقرة : ۱۵۸ .

3.فاطر : ۳۴ .

4.الشورى : ۲۳ .

5.بحار الأنوار : ۹۴/۳۹۶/۳ .

6.قال العلاّمة الطباطبائي رحمه الله : الشاكر و العليم اسمان من أسماء اللّه الحسنى ، و الشّكر هو مقابلة من اُحسن إليه إحسان المحسن بإظهاره لسانا أو عملاً ، كمن ينعم إليه المنعم بالمال فيجازيه بالثناء الجميل الدالّ على نعمته ، أو باستعمال المال فيما يرتضيه و يكشف عن إنعامه ، و اللّه سبحانه و إن كان محسنا قديم الإحسان ، و منه كل الإحسان ، لا يد لأحد عنده حتى يستوجبه الشكر ، إلاّ أنّه جلّ ثناؤه عدّ الأعمال الصالحة ـ التي هي في الحقيقة إحسانه إلى عباده ـ إحسانا من العبد إليه ، فجازاه بالشكر و الإحسان ، و هو إحسان على إحسان ، قال تعالى : «هَلْ جَزاءُ الإحْسانِ إلاّ الإحْسانُ» . (الرحمن : ۶۰) ، و قال تعالى: «إنَّ هذا كانَ لَكُمْ جَزاءً و كانَ سَعْيُكُم مَشكورا» . (الدهر : ۲۲) ، فإطلاق الشاكر عليه تعالى على حقيقة معنَى الكلمة من غير مجاز (الميزان في تفسير القرآن: ۱/۳۸۶) .

7.علاّمه طباطبايى رحمه الله فرموده است : شاكر و عليم دو اسم از اسمهاى نيكوى خداست . شكر و سپاسگزارى اين است كه كسى در برابر نيكى ديگرى به خود ، با زبان يا در عمل ، آن را جبران كند ، مانند اين كه كسى به ديگرى كمك مالى كند و او به پاداش آن كمك، از وى تعريف و ستايش كند يا آن مال را در جايى كه مورد پسندِ كمك كننده و بيانگرِ كمك و خوبى اوست به مصرف برساند . خداوند سبحان، گر چه احسانش ازلى است و همه احسان و نيكيها از اوست و هيچ كس نسبت به خداوند، خوبى و احسانى نمى كند كه مستوجب سپاسگزارى از جانب خداوند باشد، امّا خداى بزرگ، اعمال صالح و نيك را ـ كه همانها نيز در حقيقت احسان خود او به بندگانش مى باشد ـ احسان و نيكى بنده به خود به شمار آورده و در برابر آن از بندگان سپاسگزارى و به آنان احسان مى كند و اين خود احسانى است علاوه بر احسان [اوّل] . خداوند متعال فرموده است : «آيا پاداش خوبى جز خوبى است؟» و فرموده است : «اين پاداش شماست و از كوشش شما سپاسگزارى شده است» . بنا بر اين ، اطلاق نام شاكر (سپاسگزار) بر خداوند متعال اطلاق حقيقى است، نه مجازى .