(انظر) عنوان 442 «القضاء و القدر» .

2086

حُبُّ الشَّهادَةِ

۹۹۲۱.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :لَوَدِدتُ أنّي أغزُو في سَبيلِ اللّهِ فَأُقتَلُ ، ثُمّ أغزُو فَأُقتَلُ ، ثُمّ أغزُو فَأُقتَلُ . ^۱

۹۹۲۲.عنه صلى الله عليه و آله :و الذي نَفسِي بِيَدِهِ لَوَدِدتُ أنّي اُقتَلُ في سَبيلِ اللّهِ ثُمّ اُحيا ، ثُمّ اُقتَلُ ثُمّ اُحيا ، ثُمّ اُقتَلُ . ^۲

2087

الشَّوقُ لِلشَّهادَةِ

۹۹۲۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :قلتُ : يا رسولَ اللّهِ ......... أ وَ لَيسَ قد قُلتَ لي يَومَ اُحُدٍ حيثُ استُشهِدَ مَنِ استُشهِدَ مِن المسلمينَ ، و حِيزَتْ عنِّي الشهادَةُ ، فَشَقَّ ذلكَ عَلَيَّ فقلتَ لي : أبشِرْ فإنَّ الشهادَةَ مِن وَرائكَ ؟ فقالَ لي : إنَّ ذلكَ لكذلكَ ، فكيفَ صَبرُكَ إذا ؟ فقلتُ : يا رسولَ اللّهِ ، ليسَ هذا مِن مَواطِنِ الصَّبرِ ، و لكنْ مِن مَواطِنِ البُشرى و الشُّكرِ ! ^۳

2086

شهادت دوستى

۹۹۲۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :دوست دارم كه در راه خدا بجنگم و كشته شوم و باز بجنگم و كشته شوم و باز هم بجنگم و كشته شوم .

۹۹۲۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :سوگند به آن كه جانم در دست اوست ، دوست دارم كه در راه خدا كشته شوم و سپس زنده گردم و باز كشته شوم و بار ديگر زنده گردم و باز كشته شوم .

2087

شوق به شهادت

۹۹۲۳.امام على عليه السلام :عرض كردم : اى رسول خدا ......... مگر در روز اُحد، كه تعدادى از مسلمانان شهيد شدند و من از شهادت محروم ماندم و اين امر بر من گران آمد ، به من نفرمودى : مژده بادا تو را كه شهادت پيش روى توست؟ رسول خدا به من فرمود : به راستى كه همين طور است . حال در آن صورت صبر تو چگونه خواهد بود؟ عرض كردم : اى رسول خدا! اين جا ، جاى صبر نيست ، بلكه جاى شادى و شكر است !

يا أيُّها الَّذِينَ آمَنُوا لا تَكُونُوا كالَّذِينَ كَفَرُوا وَ قالُوا لإِخْوانِهِم إذا ضَرَبُوا فِي الْأرْضِ أوْ كانُوا غُزَّىً لَوْ كانُوا عِندَنا ما ماتُوا وَ ما قُتِلُوا لِيَجعَلَ اللّهُ ذلِكَ حَسْرَةً فِي قُلُوبِهِمْ و اللّهُ يُحْيِي وَ يُمِيْتُ». ^۱

الحديث :

۹۹۱۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :إنّ الفارَّ لَغَيرُ مَزِيدٍ في عُمرِهِ ، و لا مَحجوزٍ بَينَهُ و بَينَ يَومِهِ . ^۲

۹۹۲۰.شرح نهج البلاغة عن أبي روق :قال زيادُ بنُ نصرٍ الحارثيّ ـ لعبدِ اللّهِ بنِ بُديلٍ في يَومِ صِفِّينَ ـ : إنّ يومَنَا اليومُ عَصَبْصَبٌ ^۳ ما يَصبِرُ علَيهِ إلاّ كُلُّ مُشَيَّعِ ^۴ القَلبِ ، الصادِقِ النِيَّةِ، رابِطِ الجَأشِ . و أيمُ اللّهِ ، ما أظُنُّ ذلكَ اليومَ يُبقِي مِنهُم و لا مِنّا إلاّ الرُّذالَ .
فقالَ عبدُ اللّهِ بنُ بُديلٍ : أنا وَ اللّهِ أظُنُّ ذلكَ ، فَبَلَغَ كلامُهُما عليّا عليه السلام ، فقالَ لَهُما : لِيَكُن هذا الكلامُ مَخزونا في صُدُورِكُما لا تُظهِراهُ و لا يَسمَعْهُ مِنكُما سامِعٌ ، إنّ اللّهَ كَتَبَ القَتلَ على قَومٍ و المَوتَ على آخَرِينَ ، و كُلٌّ آتِيهِ مَنِيَّتَهُ كما كَتَبَ اللّهُ لَهُ ، فَطوبى للمُجاهِدِينَ في سبيلِهِ ، و المَقتولِينَ في طاعَتِهِ . ^۵

«اى كسانى كه ايمان آورده ايد! همانند آن كافران مباشيد كه درباره برادران خود كه به سفر يا جنگ رفته بودند ، مى گفتند : اگر نزد ما مانده بودند نمى مردند يا كشته نمى شدند . خدا اين پندار را چون حسرتى در دل آنها نهاد . و خداست كه زنده مى كند و مى ميراند» .

حديث :

۹۹۱۹.امام على عليه السلام :كسى كه از مرگ بگريزد، نه بر عمرش افزوده مى شود و نه گريختن مانعِ فرا رسيدن روز مرگش مى شود .

۹۹۲۰.شرح نهج البلاغةـ به نقل از أبو روق ـزياد بن نصر حارثى ـ در روز صِفّين به عبد اللّه بن بُديل ـ گفت : امروز روز سختى است و جز افراد نيرومندِ دلير و پاك نيّت و ثابت قدم پايدارى نورزند . به خدا سوگند، گمان نمى كنم كه در امروز از آنها و از ما جز اندكى باقى بمانند .
عبد اللّه بن بُديل گفت : به خدا قسم كه من نيز همين گمان را مى برم .
سخن اين دو به گوش على عليه السلام رسيد ، حضرت به آنان فرمود : اين سخن را در سينه هاى خود مخفى نگه داريد و آشكار نسازيد و كسى آن را از شما نشنود . همانا خداوند براى گروهى كشته شدن را رقم زده است و براى گروهى مُردن [طبيعى] را و مرگ هر كس ، همچنان كه خداوند مقدّر فرموده ، فرا مى رسد . پس ، خوشا به حال مجاهدان در راه او و كشتگانِ راه طاعت وى .