۱۲۶۹۵.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ لَمّا ناظَرَ زِنديقا فسَألَهُ عَنِ الفَرقِ بَينَ رَفعِ الأيدي إلى السَّماءِ و بَينَ خَفضِها نَحوَ الأرضِ ـ: ذلكَ في عِلمِهِ و إحاطَتِهِ و قُدرَتِهِ سَواءٌ ، و لكِنَّهُ عَزَّ و جلَّ أمرَ أولِياءَهُ و عِبادَهُ بِرَفعِ أيديهِم إلى السَّماءِ نَحوَ العَرشِ ؛ لِأنَّهُ جَعَلَهُ مَعدِنَ الرِّزقِ . ^۱

۱۲۶۹۶.عنه عليه السلام :حدَّثني أبي عن جَدّي عن آبائه عليهم السلام أنَّ أمير المؤمنينَ عليه السلام قالَ : إذا فَرَغَ أحَدُكُم مِنَ الصَّلاةِ فلْيَرفَعْ يَدَيهِ إلَى السَّماءِ و لْيَنصِبْ في الدُّعاءِ ، فقالَ عَبدُ اللّهِ بنُ سَبأ: يا أميرَ المُؤمِنينَ ، أ لَيسَ اللّهُ في كُلِّ مَكانٍ ؟ ! قالَ : بَلى ، قالَ : فلِمَ يَرفَعُ العَبدُ يَدَيهِ إلَى السَّماءِ ؟ قالَ : أ ما تَقرَأُ «و في السَّماءِ رِزقُكُم و ما توعَدونَ» ، فمِن أينَ يُطلَبُ الرِّزقُ إلاّ مِن مَوضِعِهِ ؟ ! ^۲

۱۲۶۹۷.عنه عليه السلام :مَرَّ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله عَلى رَجُلٍ و هُوَ رافِعٌ بَصَرَهُ إلى السَّماءِ يَدعو ، فقالَ لَهُ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : غُضَّ بَصَرَكَ فإنَّكَ لَن تَراهُ ، و مَرَّ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله عَلى رَجُلٍ رافِعٍ يَدَيهِ إلى السَّماءِ و هُوَ يَدعو ، فقالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : أقصِرْ مِن يَدَيكَ فإنَّكَ لَن تَنالَهُ . ^۳

۱۲۶۹۵.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ به زنديقى كه پرسيد: چه فرقى مى كند كه دستها را به سوى آسمان برداريم يا به طرف زمين فرو نگه داريم؟ ـفرمود : اين كار از نظر علم و احاطه و قدرت خدا يكسان است، اما خداوند عزّ و جلّ به دوستان و بندگان خود دستور داده است كه دستهايشان را به آسمان، به طرف عرش، بلند كنند؛ زيرا عرش را معدن روزى قرار داده است.

۱۲۶۹۶.امام صادق عليه السلامـ به نقل از پدرانش ـفرمود امام على عليه السلام فرمود : هر گاه فردى از شما نمازش را تمام كرد، دستانش را به سوى آسمان بردارد و در دعا كردن بكوشد. عبد اللّه بن سبأ عرض كرد: اى امير المؤمنين! مگر خدا در همه جا نيست؟ حضرت فرمود: چرا. عرض كرد: پس، چرا بنده، دستانش را به سوى آسمان بلند كند؟ حضرت فرمود: مگر نخوانده اى: «و در آسمان است روزى شما و آنچه وعده داده مى شويد». آيا روزى را جز از جايگاهش بايد خواست؟

۱۲۶۹۷.امام صادق عليه السلام :پيامبر صلى الله عليه و آله بر مردى گذشت كه چشمش را به آسمان دوخته بود و دعا مى كرد. به او فرمود: چشم از آسمان بردار؛ زيرا هرگز او را نخواهى ديد. بر مرد ديگرى گذشت كه دستانش را به آسمان برداشته بود و دعا مى كرد. به او فرمود: دستانت را كوتاه كن؛ زيرا هرگز دستت به او نخواهد رسيد.

2622

هُوَ في كُلِّ مَكانٍ

الكتاب :

هُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأرْضَ فِي سِتَّةِ أيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ يَعْلَمُ ما يَلِجُ فِي الْأرْضِ وَ ما يَخْرُجُ مِنْها وَ ما يَنْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَ ما يَعْرُجُ فِيها وَ هُوَ مَعَكُمْ أيْنَما كُنْتُمْ وَ اللّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ» . ^۱

الحديث :

۱۲۶۹۱.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ في صِفَةِ اللّهِ سُبحانَهُ ـ: و إنَّهُ لَبِكُلِّ مَكانٍ ، و في كُلِّ حِينٍ و أوانٍ ، و مَعَ كُلِّ إنسٍ و جانٍّ. ^۲

۱۲۶۹۲.عنه عليه السلامـ في صِفَةِ اللّهِ سُبحانَهُ ـ: و لا كانَ في مَكانٍ فيَجوزَ عَلَيهِ الانتِقالُ . ^۳

۱۲۶۹۳.عنه عليه السلامـ أيضا ـ: سَبَقَ في العُلُوِّ فلا شَيءَ أعلى مِنهُ ، و قَرُبَ في الدُّنُوِّ فلا شَيءَ أقرَبُ مِنهُ ، فلا استِعلاؤهُ باعَدَهُ عَن شَيءٍ مِن خَلقِهِ ، و لا قُربُهُ ساواهُم في المَكانِ بِهِ . ^۴

۱۲۶۹۴.عنه عليه السلام :إنَّ اللّهَ سُبحانَهُ عِندَ إضمارِ كُلِّ مُضمِرٍ ، و قَولِ كُلِّ قائلٍ ، و عَمَلِ كلِّ عامِلٍ . ^۵

2622

خدا همه جا هست

قرآن:

«اوست كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد سپس به عرش پرداخت. هر چه را در زمين فرو رود و هرچه از زمين بيرون آيد و هرچه را از آسمان فرود آيد و هرچه را به آسمان بالا رود مى داند. و هر جا كه باشيد او با شماست و خدا به آن چه مى كنيد بيناست».

حديث:

۱۲۶۹۱.امام على عليه السلامـ در وصف خداوند سبحان ـفرمود : او در هر جا و در هر زمانى و با هر انس و جنّى هست.

۱۲۶۹۲.امام على عليه السلامـ در توصيف خداوند سبحان ـفرمود : در جايى نيست، تا جا به جا شدن در حقّ او روا باشد.

۱۲۶۹۳.امام على عليه السلامـ در توصيف خداوند سبحان ـفرمود : در بلند مرتبگى بر همه چيز پيشى گرفته و چيزى برتر و بلند مرتبه تر از او نيست. نزديكتر از هر چيزى است و نزديكتر از او چيزى نيست. نه برتريش او را از آفريدگانش دور كرده و نه نزديكيش آنها را در مكان با او برابر كرده است.

۱۲۶۹۴.امام على عليه السلام :خداوند سبحان نزد پنهان كردن هر رازى كه كسى پنهان مى كند و نزد سخن هر گوينده اى و كردار هر كننده اى حضور دارد.