۱۳۳۵۱.عنه عليه السلام :إنَّ اللّهَ تَعالى يُسائلُكُم مَعشَرَ عِبادِهِ عَنِ الصَّغيرَةِ مِن أعمالِكُم وَ الكَبيرَةِ ، و الظّاهِرَةِ و المَستورَةِ ، فإن يُعَذِّبْ فأنتُم أظلَمُ ، و إن يَعفُ فهُوَ أكرَمُ . ۱
۱۳۳۵۲.عنه عليه السلامـ مِن كِتابِهِ لِلأشتَرِ لَمّا وَلاّهُ مِصرَ ـ: وَ لا تنَصِبَنَّ نَفسَكَ لِحَربِ اللّهِ ؛ فإنَّهُ لا يَدَ لَكَ بِنِقمَتِهِ ، و لا غِنى بِكَ عَن عَفوِهِ و رَحمَتِهِ . ۲
۱۳۳۵۳.عنه عليه السلامـ في المُناجاةِ ـ: إلهي اُفَكِّرُ في عَفوِكَ فتَهونُ عَلَيَّ خَطيئَتي ، ثُمَّ أذكُرُ العَظيمَ مِن أخذِكَ فتَعظُمُ عَلَيّ بَلِيَّتي . ۳
۱۳۳۵۴.عنه عليه السلامـ أيضا ـ: إلهي جودُكَ بَسَطَ أمَلي ، و عَفوُكَ أفضَلُ مِن عَمَلي ......... إلهي إن أخَذتَني بِجُرمي أخَذتُكَ بِعَفوِكَ ، و إن أخَذتَني بِذُنوبي أخَذتُكَ بِمَغفِرَتِكَ ......... فَلا تَجعَلْني مِمَّن صَرَفتَ عَنهُ وَجهَكَ ، و حَجَبَهُ سَهوُهُ عَن عَفوِكَ . ۴
۱۳۳۵۵.عنه عليه السلامـ أيضا ـ: إلهي عَظُمَ جُرمي إذ كُنتَ المُبارَزَ بِهِ ، و كَبُرَ ذَنبي إذ كنتَ المطالِبَ بِهِ ، إلاّ أنّي إذا ذَكَرتُ كَبيرَ جُرمي و عَظيمَ غُفرانِكَ ، وَجَدتُ الحاصِلَ لي مِن بَينِهِما عَفوَ رِضوانِكَ . ۵
۱۳۳۵۱.امام على عليه السلام :اى جماعت بندگان خدا! همانا خداوند متعال از كارهاى ريز و درشت و بى پرده و در پرده شما بازخواستتان مى كند. آن گاه، اگر كيفرتان دهد شما بيش از اينها ستمكار بوده ايد و اگر گذشت كند او بيش از آن بخشايشگر است.
۱۳۳۵۲.امام على عليه السلامـ در فرمان حكومت مصر به مالك اشتر ـنوشت : مبادا به جنگ با خدا برخيزى؛ زيرا تو توانايى خشم او را ندارى و از گذشت و مهربانيش بى نياز نيستى.
۱۳۳۵۳.امام على عليه السلامـ در مناجات ـگفت : الهى! به بخشايش تو مى انديشم، در نتيجه خطا و گناهم بر من آسان مى شود، سپس سختى كيفر تو را به ياد مى آورم ، پس بلا و گرفتاريم بر من بزرگ مى نمايد.
۱۳۳۵۴.امام على عليه السلامـ در مناجات ـگفت : خداى من! بخشش تو به اميد من ميدان مى دهد و گذشت تو بالاتر از عمل من است ......... خداى من! اگر تو مرا به جُرمم مؤاخذه كنى من تو را به گذشتت باز خواست مى كنم و اگر تو به گناهانم مؤاخذه ام كنى من تو را به آمرزشت باز خواست مى كنم ......... پس، مرا چنان كسى قرار مده كه رويت را از او برگرداندى و غفلت او، وى را از بخشايش تو بازداشته است.
۱۳۳۵۵.امام على عليه السلامـ در مناجات ـگفت : خداى من! جُرمم سنگين است؛ زيرا با انجام آن به ميدان جنگ با تو آمدم و گناهم سترگ است؛ زيرا با ارتكاب آن تو را به هماوردى طلبيدم. اما وقتى جرم بزرگ خود و عظمت آمرزش تو را به ياد مى آورم، نتيجه اى كه براى خود از اين دو مى گيرم، گذشتِ رضايتمندانه توست.
