۱۴۳۹۱.عنه عليه السلام :فَاعمَلوا وَ العَمَلُ يُرفَعُ ، و التَّوبَةُ تَنفَعُ ، و الدُّعاءُ يُسمَعُ ، و الحالُ هادِئَةٌ ، و الأقلامُ جارِيَةٌ ......... . ^۱

۱۴۳۹۲.عنه عليه السلام :اِعمَلوا رَحِمَكُمُ اللّهُ عَلى أعلامٍ بَيِّنَةٍ ، فَالطَّريقُ نَهجٌ يَدعو إلى دارِ السَّلامِ ، و أنتُم في دارِ مُستَعتَبٍ عَلى مَهَلٍ و فَراغٍ ، و الصُّحُفُ مَنشورَةٌ ، و الأقلامُ جارِيَةٌ ، و الأبدانُ صَحيحَةٌ ، و الألسُنُ مُطلَقَةٌ ، و التَّوبَةُ مَسموعَةٌ ، و الأعمالُ مَقبولَةٌ . ^۲

۱۴۳۹۳.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :إنَّ أحَبَّكُم إلَى اللّهِ عَزَّ و جلَّ أحسَنُكُم عَمَلاً ، و إنَّ أعظَمَكُم عِندَ اللّهِ عَمَلاً أعظَمُكُم فيما عِندَ اللّهِ رَغبَةً . ^۳

۱۴۳۹۴.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :دَعا اللّهُ النّاسَ فِي الدّنيا بِآبائهِم لِيَتَعارَفوا ، و في الآخِرَةِ بأعمالِهِم لِيُجازَوا ، فقالَ : «يا أيُّها الّذينَ آمَنوا» ، «يا أيُّها الّذينَ كَفَروا» . ^۴

۱۴۳۹۱.امام على عليه السلام :عمل كنيد هنوز كه كار [به درگاه خدا] بالا برده مى شود و توبه سود مى بخشد و دعا شنيده مى شود و اوضاع آرام است و قلمها[ى فرشتگان مأمور ثبت اعمال ]در كار .........

۱۴۳۹۲.امام على عليه السلام :رحمت خدا بر شما باد، با توجه به نشانه هاى آشكار حق عمل كنيد؛ زيرا كه اين راهِ روشن، شما را به سراى آرامش (بهشت) مى كشاند و شما در سرايى هستيد كه از روى فرصت و فراغت مى توانيد خشنودى پروردگار را به دست آوريد، در جايى هستيد كه نامه هاى اعمال باز است و قلمها در كار و بدنها سالم و زبانها رها و توبه شنيده مى شود و اعمال پذيرفته مى گردد.

۱۴۳۹۳.امام زين العابدين عليه السلام :محبوبترين شما نزد خداوند عزّ و جلّ نكو كارترين شماست. و كارِ آن كس نزد خداوند پر ارجتر و زيادتر است كه رغبتش به آنچه نزد اوست زيادتر باشد.

۱۴۳۹۴.امام صادق عليه السلام :خداوند در دنيا مردم را به نام پدرانشان خواند تا يكديگر را بشناسند و در آخرت به كردارهايشان، تا سزا داده شوند. پس فرمود : «اى كسانى كه ايمان آورده ايد» «اى كسانى كه كافر شده ايد».

۱۴۳۸۶.عنه عليه السلام :جاءَ رَجُلٌ إلى رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله قالَ : ما يَنفي عَنّي حُجَّةَ الجَهلِ ؟ قالَ : العِلمُ ، قالَ : فَما يَنفي عَنّي حُجَّةَ العِلمِ ؟ قالَ : العَمَلُ . ^۱

۱۴۳۸۷.عنه عليه السلام :لا تَكُن مِمَّن يَرجو الآخِرَةَ بِغَيرِ العَمَلِ ......... يُحِبُّ الصّالِحينَ و لا يَعمَلُ عَمَلَهُم ، و يُبغِضُ المُذنِبينَ و هُوَ أحَدُهُم ......... يَخافُ عَلى غَيرِهِ بِأدنى مِن ذَنبِهِ ، و يَرجو لِنَفسِهِ بِأكثَرَ مِن عَمَلِهِ ......... يُقَصِّرُ إذا عَمِلَ ، و يُبالِغُ إذا سَألَ ......... فهُوَ بِالقَولِ مُدِلٌّ ، و مِنَ العَمَلِ مُقِلٌّ ! ^۲

۱۴۳۸۸.عنه عليه السلامـ في صِفَةِ الزُّهّادِ ـ: كانوا قَوما مِن أهلِ الدّنيا و لَيسوا مِن أهلِها ، فَكانوا فيها كمَن لَيسَ مِنها ، عَمِلوا فيها بِما يُبصِرونَ ، و بادَروا فيها ما يَحذَرونَ . ^۳

۱۴۳۸۹.عنه عليه السلام :فَاعمَلوا و أنتُم في نَفَسِ البَقاءِ ، و الصُّحُفُ مَنشورَةٌ ، و التَّوبَةُ مَبسوطَةٌ ، وَ المُدبِرُ يُدعى ، و المُسيءُ يُرجى ، قَبلَ أن يَخمِدَ العَمَلُ ، و يَنقَطِعَ المَهَلُ . ^۴

۱۴۳۹۰.عنه عليه السلام :إنَّما يُستَدَلُّ عَلَى الصّالِحينَ بِما يُجري اللّهُ لَهُم عَلى ألسُنِ عِبادِهِ ، فَلْيَكُنْ أحَبَّ الذَّخائرِ إلَيكَ ذَخيرَةُ العَمَلِ الصّالِحِ . ^۵

۱۴۳۸۶.امام على عليه السلام :مردى خدمت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد : چه چيز حجّت نادانى را از من دور مى كند؟ فرمود : دانش. عرض كرد : چه چيز حجت دانش را از من دور مى سازد؟ فرمود : عمل.

۱۴۳۸۷.امام على عليه السلام :چونان كسى مباش كه بدون عمل به آخرت اميد مى بندد ......... مردمان نيك كردار را دوست مى دارد، اما اعمال آنها را انجام نمى دهد، گنهكاران را دشمن دارد اما خود در جرگه آنهاست ......... براى ديگرى به گناهى كمتر از گناه خود ترسان مى شود و براى خود بيش از كردارش اميد پاداش دارد ......... در كار [نيك] كوتاهى مى ورزد و در درخواست پاداش اصرار مى كند ......... حرف زياد مى زند و عمل كم مى كند!

۱۴۳۸۸.امام على عليه السلام :ـ در وصف پارسايان ـفرمود : آنان گروهى از مردم دنيا بودند، اما دنيايى نبودند. در دنيا چونان كسانى زيستند كه اهل دنيا نيستند. در دنيا بر اساس بينش عمل كردند و از آنچه مى ترسيدند پيشى گرفتند و پيش از آن كه مرگ به سراغشان آيد به عمل پرداختند.

۱۴۳۸۹.امام على عليه السلام :اكنون كه در فراخناى زندگى هستيد و نامه هاى عملتان گشوده و بساط توبه گسترده است و فرارىِ از طاعت خدا به سوى خدا فرا خوانده مى شود و بدكار جاى اميدوارى دارد، عمل كنيد پيش از آن كه چراغ عمل خاموش شود و فرصت از كف برود.

۱۴۳۹۰.امام على عليه السلام :نيكوكاران از سخنانى شناخته شوند كه خداوند درباره آنان بر زبان بندگان خويش جارى مى سازد؛ پس بايد كه دوست داشتنى ترين اندوخته در نظر تو اندوختن كار نيك باشد.