۱۴۴۶۶.عنه عليه السلام :إذا قالَ المُؤمِنُ لِأخيهِ : اُفٍّ ! خَرَجَ مِن وَلايَتِهِ . و إذا قالَ : أنتَ عَدُوّي ! كَفَرَ أحَدُهُما ؛ لِأنَّهُ لا يَقبَلُ اللّهُ عَزَّ و جلَّ مِن أحَدٍ عَمَلاً في تَثريبٍ ^۱ عَلى مُؤمِنٍ نَصيحَةً ، و لا يَقبَلُ من مُؤمِنٍ عَمَلاً و هُوَ يُضمِرُ في قَلبِهِ عَلَى المُؤمِنِ سُوءا ......... و لَو نَظَروا إلى مَردودِ الأعمالِ مِنَ اللّهِ عَزَّ و جلَّ لَقالوا : ما يَتَقَبَّلُ اللّهُ عَزَّ و جلَّ مِن أحَدٍ عَمَلاً . ^۲

۱۴۴۶۷.عنه عليه السلام :لا وَ اللّهِ لا يَقبَلُ اللّهُ شَيئا مِن طاعَتِهِ عَلَى الإصرارِ عَلى شَيءٍ مِن مَعاصيهِ . ^۳

۱۴۴۶۸.عنه عليه السلام :لا يَقبَلُ اللّهُ مِن مُؤمِنٍ عَمَلاً و هُوَ مُضمِرٌ عَلى أخيهِ المُؤمِنِ سُوءا . ^۴

۱۴۴۶۶.امام صادق عليه السلام :هر گاه مؤمن به برادرش بگويد : اُف بر تو! از محدوده دوستى او بيرون رود و هر گاه بگويد : تو دشمن من هستى! يكى از آن دو كافر باشد ؛ ^۵ زيرا خداوند عزّ و جلّ از هيچ كس عمل خير خواهانه اى را نسبت به مؤمن، در صورتى كه با سرزنش و به رخ كشيدن خطاى او همراه باشد، نمى پذيرد و از هيچ مؤمنى، چنانچه نسبت به مؤمنى سوء نيّت داشته باشد، عملى را قبول نمى كند ......... [مردم ]اگر اعمالى را كه از درگاه خداوند عزّ و جلّ برگردانده مى شود، مى ديدند مى گفتند : خداوند عزّ و جلّ از احدى هيچ عملى را نمى پذيرد.

۱۴۴۶۷.امام صادق عليه السلام :به خدا قسم كه خداوند هيچ طاعتى را، چنانچه با اصرار بر چيزى از نافرمانى و معصيت او همراه باشد، نمى پذيرد.

۱۴۴۶۸.امام صادق عليه السلام :خداوند از مؤمنى كه نسبت به برادر مؤمن خود نيّت بد داشته باشد، هيچ عملى را نمى پذيرد.

۱۴۴۶۱.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :إنَّ مِن عَزائمِ اللّهِ فِي الذِّكرِ الحَكيمِ ، الّتي عَلَيها يُثيبُ و يُعاقِبُ و لَها يَرضى و يَسخَطُ : أنَّهُ لا يَنفَعُ عَبدا ـ و إن أجهَدَ نَفسَهُ ، و أخلَصَ فِعلَهُ ـ أن يَخرُجَ مِنَ الدّنيا لاقِيا رَبَّهُ بِخَصلَةٍ مِن هذهِ الخِصالِ لَم يَتُبْ مِنها : أن يُشرِكَ بِاللّهِ فيما افتَرَضَ عَلَيهِ مِن عِبادَتِهِ ، أو يَشفِيَ غَيظَهُ بِهَلاكِ نَفسٍ ، أو يَعُرَّ بِأمرٍ فَعَلَهُ غَيرُهُ ، أو يَستَنجِحَ ^۱ حاجَةً إلَى النّاسِ بِإظهارِ بِدعَةٍ في دِينِهِ ، أو يَلقَى النّاسَ بِوَجهَينِ ، أو يَمشي فيهِم بِلِسانَينِ ، اِعقِلْ ذلكَ ؛ فإنَّ المِثلَ دَليلٌ عَلى شِبهِهِ . ^۲

۱۴۴۶۲.عنه عليه السلام :لا خَيرَ في عَمَلٍ إلاّ مَعَ اليَقينِ و الوَرَعِ . ^۳

۱۴۴۶۳.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :لا يَنفَعُ مَعَ الشَّكِّ و الجُحودِ عَمَلٌ . ^۴

۱۴۴۶۴.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :لَو نَظَروا [النّاسُ] إلى مَردودِ الأعمالِ مِنَ السَّماءِ ، لَقالوا : ما يَقبَلُ اللّهُ مِن أحَدٍ عَمَلاً! ^۵

۱۴۴۶۵.عنه عليه السلامـ لِعَبّادِ بنِ كَثيرٍ البَصريِّ الصّوفيِّ ـ: وَيحَكَ يا عَبّادُ ! غَرَّكَ أن عَفَّ بَطنُكَ و فَرجُكَ ؟! إنَّ اللّهَ عَزَّ و جلَّ يَقولُ في كِتابِهِ : «يا أيُّها الّذينَ آمَنوا اتَّقوا اللّهَ و قُولوا قَولاً سَديدا * يُصلِحْ لَكُم أعْمالَكُم»^۶ اِعلَمْ أنَّهُ لا يَتَقَبَّلُ اللّهُ مِنكَ شَيئا حَتّى تَقولَ قَولاً عَدلاً . ^۷

۱۴۴۶۱.امام على عليه السلام :از جمله حكمهاىِ قطعىِ خداوند در قرآن حكيم كه بر اساس آنها پاداش و كيفر مى دهد و به سبب آنها خوشنود مى شود و خشم مى گيرد اين است كه بنده ـ هر چند خودش را خسته كند و عملش را خالص گرداند ـ چنانچه با اين خصلتها از دنيا به ملاقات پروردگارش رود و از آنها توبه نكرده باشد بى فايده است : در عبادت خداوند كه بر او واجب فرموده است، شريك قرار دهد، يا خشم خود را با كشتن كسى فرو نشاند، يا كسى را به كارى كه ديگرى كرده لكه دار سازد، يا براى آن كه از مردم به نوايى برسد، در دين خويش بدعتى پديد آورد، يا با مردم دو رو و يا دو زبان باشد. در اين باره بينديش؛ زيرا هر مثالى دليل و نشانگر مشابه خود است.

۱۴۴۶۲.امام على عليه السلام :در هيچ عملى خيرى نيست، مگر اين كه با يقين و پارسايى همراه باشد.

۱۴۴۶۳.امام باقر عليه السلام :با وجود شك و انكار، هيچ عملى سودمند نيست.

۱۴۴۶۴.امام صادق عليه السلام :اگر [مردم] اعمالى را كه از آسمان برگردانده مى شود مى ديدند، مى گفتند : خداوند از هيچ كس عملى را نمى پذيرد.

۱۴۴۶۵.امام صادق عليه السلامـ به عبّاد بن كثير بصرى صوفي ـفرمود : واى بر تو اى عبّاد! از اين كه شكم و شرمگاهت را پاك نگه داشته اى، مغرور گشته اى! خداوند عزّ و جلّ در كتاب خود مى فرمايد : «اى كسانى كه ايمان آورده ايد! از خدا بترسيد و سخنِ درست بگوييد، تا خداوند كارهاى شما را به صلاح آرد». بدان كه خداوند چيزى از تو نپذيرد، مگر اين كه سخن درست و حقّ بگويى.