۱۴۶۳۰.عنه عليه السلام :مَن آثَرَ الدّنيا عَلى الآخِرَةِ حَشَرَهُ اللّهُ يَومَ القِيامَةِ أعمى . ^۱

۱۴۶۳۱.عنه عليه السلام :مَن لَقِيَ المُسلِمينَ بِوَجهَينِ و لِسانَينِ ، جاءَ يَومَ القِيامَةِ و لَهُ لِسانانِ مِن نارٍ . ^۲

۱۴۶۳۲.عنه عليه السلام :مَن أكَلَ مِن مالِ أخيهِ ظُلما و لَم يَرُدَّهُ عَلَيهِ ، أكَلَ جَذوَةً مِنَ النّارِ يَومَ القِيامَةِ . ^۳

۱۴۶۳۳.عنه عليه السلام :مَن سَألَ النّاسَ و عِندَهُ قوتُ ثَلاثَةِ أيّامٍ ، لَقِيَ اللّهَ تَعالى يَومَ يَلقاهُ و لَيسَ في وَجهِه لَحمٌ . ^۴

۱۴۶۳۴.عنه عليه السلام :مَن قَرَأ القُرآنَ لِيَأكُلَ بِهِ النّاسَ جاءَ يَومَ القِيامَةِ و وَجهُه عَظمٌ لا لَحمَ فيهِ . ^۵

۱۴۶۳۵.عنه عليه السلام :إنَّ المُتَكَبِّرينَ يُجعَلونَ في صُوَرِ الذَّرِّ يَتَوَطَّؤهُمُ النّاسُ حَتّى يَفرُغَ اللّهُ مِنَ الحِسابِ . ^۶

۱۴۶۳۶.عنه عليه السلام :إذا كانَ يومَ القِيامَةِ نادى مُنادٍ : أينَ الصَّدودُ لِأولِيائي ؟ فيَقومُ قَومٌ لَيسَ عَلى وُجوهِهِم لَحمٌ ، فيُقالُ : هؤلاءِ الّذينَ آذَوُا المُؤمِنينَ و نَصَبوا لَهُم و عانَدوهُم و عَنَّفوهُم في دِينِهِم ، ثُمَّ يُؤمَرُ بِهِم إلى جَهَنَّمَ . ^۷

۱۴۶۳۰.امام صادق عليه السلام :هر كس دنيا را بر آخرت برگزيند، خداوند در روز قيامت او را نابينا محشور فرمايد.

۱۴۶۳۱.امام صادق عليه السلام :هر كه با مسلمانانْ دو رو و دو زبان برخورد كند، روز قيامت آورده شود در حالى كه دو زبان از آتش دارد.

۱۴۶۳۲.امام صادق عليه السلام :هر كس چيزى از مال برادر خود را به ناحق بخورد و آن را به او برنگرداند، روز قيامت شراره اى از آتش بخورد.

۱۴۶۳۳.امام صادق عليه السلام :هر كس خوراك سه روز خود را داشته باشد و با اين حال دست گدايى به سوى مردم دراز كند، آن روزى كه خداوند متعال را ديدار مى كند با چهره اى بى گوشت او را ديدار كند.

۱۴۶۳۴.امام صادق عليه السلام :هر كس براى تكدّى از مردم قرآن بخواند، روز قيامت در حالى بيايد كه چهره اش استخوان است و گوشتى بر آن نيست.

۱۴۶۳۵.امام صادق عليه السلام :[روز قيامت] افراد متكبر به شكل مورچه در آورده مى شوند و مردم پيوسته آنها را لگدمال مى كنند، تا زمانى كه خدا از رسيدگى به حساب بندگان فارغ شود.

۱۴۶۳۶.امام صادق عليه السلام :چون روز قيامت شود، آواز دهنده اى بانگ بر آورد كه : كجايند كسانى كه از دوستان من روى گرداندند (آنها را از حقوقشان محروم ساختند، يا آنان را ريشخند كردند)؟ پس، گروهى كه در چهره شان گوشتى وجود ندارد، برخيزند؛ گفته شود : اينان كسانى هستند كه مؤمنان را آزار دادند و با آنان دشمنى و عناد ورزيدند و به خاطر دينشان ايشان را سخت سرزنش كردند؛ آن گاه فرمان داده شود كه آنها را به دوزخ برند.

۱۴۶۲۶.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :يُحشَرُ العَبدُ يَومَ القِيامَةِ و ما نَدِيَ دَما ، فيُدفَعُ إلَيهِ شِبهُ المِحجَمَةِ أو فَوقَ ذلكَ ، فيُقالُ لَهُ : هذا سَهمُكَ مِن دَمِ فُلانٍ ! فيَقولُ : يا رَبِّ ، إنَّكَ لَتَعلَمُ أنَّكَ قَبَضتَني و ما سَفَكتُ دَما ! فيَقولُ : بَلى ، سَمِعتَ مِن فُلانٍ رِوايَةَ كَذا و كَذا ، فرَوَيتَها عَلَيهِ ، فنُقِلَت حَتّى صارَت إلى فُلانٍ الجَبّارِ فقَتَلَهُ عَلَيها ، و هذا سَهمُكَ مِن دَمِهِ . ^۱

۱۴۶۲۷.عنه عليه السلام :يُحشَرُ المُكَذِّبونَ بِقَدَرِ اللّهِ مِن قُبورِهِم قَد مُسِخُوا قِرَدَةً وَ خَنازِيرَ . ^۲

۱۴۶۲۸.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ فـي قـولِه تَعالى :«كأنـما اُغْشِيَتْ وُجُوهُهُم قِطَعا مِنَ اللَّيلِ مُظْلِما»^۳ـ: أ ما تَرَى البَيتَ إذا كانَ اللَّيلُ كانَ أشَدَّ سَوادا مِن خارِجٍ ؟! فكَذلكَ وُجوهُهُم تَزدادُ سَوادا . ^۴

۱۴۶۲۹.عنه عليه السلام :يَجيءُ يَومَ القِيامَةِ رَجُلٌ إلى رَجُلٍ حَتّى يُلَطِّخَهُ بِدَمٍ و النّاسُ فِي الحِسابِ ، فيَقولُ : يا عَبدَ اللّهِ ، مالي و لَكَ ؟ ! فيَقولُ : أعَنتَ عَلَيَّ يَومَ كَذا و كَذا بِكَلِمَةِ كَذا فقُتِلتُ . ^۵

۱۴۶۲۶.امام باقر عليه السلام :آدمى روز قيامت، محشور مى شود در حالى كه [در دنيا] هيچ خونى نريخته است اما به اندازه شيشه حجامت، يا بيشتر، به دست او خون مى دهند و مى گويند : اين سهم تو از خون فلان كس است. عرض مى كند : پروردگارا! تو خود مى دانى كه تا [زمانى كه] جانم را ستاندى خونى نريختم! خداوند مى فرمايد : بله، اما تو از فلان كس، فلان و بهمان سخن و روايت را شنيدى و به زيان او بازگو كردى و زبان به زبان گشت تا به گوش فلان ستمگر رسيد و به سبب آن او را كشت، حال اين بهره تو از خون اوست.

۱۴۶۲۷.امام باقر عليه السلام :تكذيب كنندگان تقديرِ خدا، از گورهاى خود به صورت بوزينه و خوك محشور مى شوند.

۱۴۶۲۸.امام صادق عليه السلامـ درباره آيه «گويى چهره هاى آنان را پاره اى از شب تار فرو پوشانده است» ـفرمود : ديده اى كه چون شب شود درون اتاق تاريكتر از بيرون است. چهره هاى آنان نيز به همين سان سياهى آن افزوده مى شود.

۱۴۶۲۹.امام صادق عليه السلام :روز قيامت، در حالى كه به حساب مردم رسيدگى مى شود ، مردى نزد مردى ديگر مى آيد و او را به خون آغشته مى كند. آن مرد مى گويد : اى بنده خدا! مگر با تو چه كرده ام؟ و او مى گويد : در فلان و بهمان روز، فلان سخن را عليه من گفتى، كه به سبب آن كشته شدم.