۱۶۱۰۷.عنه عليه السلامـ فِي الحِكَمِ المَنسوبَةِ إلَيهِ ـ: ما ضَرَبَ اللّهُ العِبادَ بِسَوطٍ أوجَعَ مِنَ الفَقرِ . ^۱

۱۶۱۰۸.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :كانَ أبي عليه السلام يَقولُ : إنَّ اللّهَ قَضى قَضاءً حَتما أن لا يُنعِمَ عَلَى العَبدِ بِنِعمَةٍ فَيَسلُبَها إيّاهُ ، حَتّى يُحدِثَ العَبدُ ذَنبا يَستَحِقُّ بِذلِكَ النِّقمَةَ . ^۲

۱۶۱۰۹.عنه عليه السلام :أيُّما ناشٍ نَشَأَ في قَومِهِ ثُمَّ لَم يُؤَدَّب عَلى مَعصِيَتِهِ ، كانَ اللّهُ عزّ و جلّ أوَّلُ ما يُعاقِبُهُم فيهِ أن يَنقُصَ مِن أرزاقِهِم . ^۳

۱۶۱۰۷.امام على عليه السلامـ در كلمات حكيمانه منسوب به او ـ: خداوند ، بندگان را با تازيانه اى دردآورتر از فقر نمى زند .

۱۶۱۰۸.امام صادق عليه السلام :پدرم مى فرمود : «همانا خداوند حكم قطعى فرموده كه هرگاه نعمتى به بنده اى داد ، ديگر آن را از وى نستانَد ، مگر اين كه آن بنده گناهى مرتكب شود كه سزاوار چنين مجازاتى گردد .

۱۶۱۰۹.امام صادق عليه السلام :هر گاه نوجوانى در ميان قومى رشد كند [و گناه مرتكب شود ]و به سبب گناهش تأديب نشود ، نخستين مجازات خداوند براى آن قوم اين است كه روزيشان را مى كاهد .

۱۶۱۰۳.عنه عليه السلام :حاصِلُ المَعاصِي التَّلَفُ . ^۱

۱۶۱۰۴.عنه عليه السلام :إذا ظَهَرَتِ الجِناياتُ ارتَفَعَتِ البَرَكاتُ . ^۲

۱۶۱۰۵.عنه عليه السلامـ في دُعائِهِ ـ: اللّهُمَّ و أستَغفِرُكَ لِكُلِّ ذَنبٍ يَدعو إلَى الغَيِّ ، ^۳ و يُضِلُّ عَنِ الرُّشدِ ، و يُقِلُّ الرِّزقَ ، و يَمحَقُ التَّلدَ ، ^۴ و يُخمِلُ الذِّكرَ . ^۵

۱۶۱۰۶.عنه عليه السلامـ فِي الاِستِسقاءِ ـ: ألا و إنَّ الأَرضَ الَّتي تُقِلُّكُم وَ السَّماءَ الَّتي تُظِلُّكُم مُطيعَتانِ لِرَبِّكُم ، و ما أصبَحَتا تَجودانِ لَكُم بِبَرَكَتِهِما تَوَجُّعا لَكُم ، و لا زُلفَةً ^۶ إلَيكُم ، و لا لِخَيرٍ تَرجُوانِهِ مِنكُم ؛ و لكِن اُمِرَتا بِمَنافِعِكُم فَأَطاعَتا ، و اُقيمَتا عَلى حُدودِ مَصالِحِكُم فَقامَتا .
إنَّ اللّهَ يَبتَلي عِبادَهُ عِندَ الأَعمالِ السَّيِّئَةِ بِنَقصِ الثَّمَراتِ ، و حَبسِ البَرَكاتِ ، و إغلاقِ خَزائِنِ الخَيراتِ ؛ لِيَتوبَ تائِبٌ ، و يُقلِعَ مُقلِعٌ ، و يَتَذَكَّرَ مُتَذَكِّرٌ ، و يَزدَجِرَ مُزدَجِرٌ . و قَد جَعَلَ اللّهُ سُبحانَهُ الاِستِغفارَ سَبَبا لِدُرورِ الرِّزقِ ، و رَحمَةِ الخَلقِ ، فَقالَ سُبحانَهُ : «اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا * يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُم مِّدْرَارًا * وَ يُمْدِدْكُم بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ يَجْعَل لَّكُمْ جَنَّاتٍ وَ يَجْعَل لَّكُمْ أَنْهارًا » . ^۷ فَرَحِمَ اللّهُ امرَأً اِستَقبَلَ تَوبَتَهُ ، وَ استَقالَ خَطيئَتَهُ ، و بادَرَ مَنِيَّتَهُ . ^۸

۱۶۱۰۳.امام على عليه السلام :رهاورد گناهان ، از ميان رفتنِ [نعمت ها ]است .

۱۶۱۰۴.امام على عليه السلام :هر گاه گناهان جلوه گر شوند ، بركت ها رخت برمى بندند .

۱۶۱۰۵.امام على عليه السلامـ در دعاى خويش ـ: بار خدايا! از تو آمرزش مى جويم براى هر گناهى كه به گمراهى فرا خوانَد ، از هدايت باز دارد ، روزى را كاهش دهد ، سود و ثمر را نابود سازد ، و ياد [و نامِ آدمى ]را محو كند .

۱۶۱۰۶.امام على عليه السلامـ در طلبِ باران ـ: بدانيد زمينى كه شما را بر پشت خود حمل مى كند و آسمانى كه بر سرتان سايه گسترده است ، فرمانبردار پروردگارتان هستند و اگر بركت ها ، خود را بر شما ارزانى مى دارند ، بدان سبب نيست كه بر شما دل مى سوزانند يا مى خواهند به شما تقرّب جويند يا از شما اميد خيرى دارند ؛ بلكه خداوند آن دو را فرمان داده كه به شما سود رسانند و آن دو هم اطاعت كرده اند . خداوند زمين و آسمان را براى حفظ مصالح شما بر پاى داشته و آن دو نيز بر پاى ايستاده اند .
همانا خداى ، بندگانش را كه اعمال ناشايست مرتكب شوند ، به كاستن ميوه هاشان و نگه داشتن بركت ها از ايشان و فرو بستن گنجينه هاى خير به روى آنان ، مى آزمايد ؛ تا توبه كننده توبه كند ، گناهكار از گناه باز ايستد ، پند گيرنده پند گيرد ، و آن كه اراده گناه كرده منزجر شود . خداوند ، آمرزش خواستن را سبب فراوانىِ روزى و رحمت بر آفريدگان قرار داده ، كه فرمايد : «از پروردگارتان آمرزش بخواهيد ، كه او همواره آمرزگار است * تا آسمان را بر شما بارنده فرستد * و شما را به مال ها و پسران يارى كند و به شما بوستان ها دهد و برايتان جوى ها پديد آورد» . پس خداوند رحمت كند كسى را كه به توبه روى آورد و از خطاهاى خود بخشش طلبد و بر مرگ خود پيشى گيرد [= تداركِ امر آخرت كند] .