3253

نَبذُ الكِتابِ

الكتاب :

وَ إذْ أَخَذَ اللّهُمِيثاقَ الَّذِينَ اُوتُوا الْكِتَابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَاسِ وَ لاَ تَكْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِم وَ اشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنا قَلِيلاً فَبِئْسَ مَا يَشْتَرُونَ» . ^۱

وَ لَمَّا جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِنَ الَّذِينَ اُوتُوا الْكِتَابَ كِتابَ اللّهِ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ» . ^۲

الحديث :

۱۶۶۸۲.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :مَن قَرَأَ القرآنَ فماتَ فَدَخَلَ النارَ فهُو ممَّن كانَ يَتَّخِذُ آياتِ اللّهِ هُزُوا . ^۳

3253

دور افكندنِ قرآن

قرآن:

«و [ياد كن] هنگامى را كه خداوند از كسانى كه به آنان كتاب داده شده، پيمان گرفت كه حتما بايد آن را [به وضوح ]براى مردم بيان نماييد و كتمانش نكنيد. پس، آن [عهد ]را پشت سر خود انداختند و در برابر آن، بهايى ناچيز به دست آوردند. و چه بد معامله اى كردند».

«و آن گاه كه فرستاده اى از جانب خدا برايشان آمد ـ كه آنچه را با آنان بود تصديق مى داشت ـ گروهى از اهل كتاب، كتاب خدا را پشت سر افكندند، چنان كه گويى [از آن هيچ ]نمى دانند».

حديث :

۱۶۶۸۲.امام على عليه السلام :هر كه قرآن خوان باشد و بميرد و [با اين حال] به دوزخ رود، او از كسانى بوده كه آيات خدا را به ريشخند مى گرفته است.

۱۶۶۷۹.الإمامُ الحسنُ عليه السلام :اعلَمُوا عِلما يَقينا أنّكُم ......... لن تَتلوا الكتابَ حَقَّ تِلاوَتِهِ حتّى تَعرِفُوا الذي حَرَّفَهُ ، فإذا عَرَفتُم ذلكَ عَرَفتُمُ البِدَعَ و التَّكلُّفَ . ^۱

۱۶۶۸۰.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلامـ عندَ خَتمِهِ القرآنَ ـ: اللّهُمّ فإذ أفَدتَنا المَعونَةَ على تِلاوَتِهِ و سَهَّلْتَ جَواسِيَ ألسِنَتِنا بحُسنِ عِبارَتِهِ فاجعَلْنا ممَّن يَرعاهُ حَقَّ رِعايَتِهِ ، و يَدِينُ لكَ باعتِقادِ التَّسليمِ لِمُحكَمِ آياتِهِ . ^۲

۱۶۶۸۱.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ في قولِهِ تعالى :«الَّذِينَ آتَيناهُمُ الكِتابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ»ـ: يُرَتِّلُونَ آياتِهِ ، و يَتَفَهَّمونَ مَعانِيَهُ ، و يَعمَلُونَ بأحكامِهِ ، و يَرجُونَ وَعدَهُ ، و يَخشَونَ عَذابَهُ ، و يَتَمَثَّلُونَ قصَصَهُ ، و يَعتَبِرُونَ أمثالَهُ ، و يَأتُونَ أوامِرَهُ ، و يَجتَنِبونَ نَواهِيَهُ . ما هُو و اللّهِ بحِفظِ آياتِهِ و سَردِ حُروفِهِ ، و تِلاوَتِ سُوَرِهِ و دَرسِ أعشارِهِ و أخماسِهِ ، حَفِظُوا حُروفَهُ و أضاعُوا حُدودَهُ ، و إنّما هو تَدَبُّرُ آياتِهِ ، يقولُ اللّهُ تعالى : «كِتابٌ أنْزَلناهُ إلَيكَ مُبارَكٌ لِيَدَّبَّروا آياتِهِ»^۳ . ^۴

۱۶۶۷۹.امام حسن عليه السلام :يقين بدانيد كه شما ......... كتاب خدا را هرگز، چنان كه بايد و شايد، تلاوت نخواهيد كرد مگر آن گاه كه بشناسيد چه كسى آن را تحريف مى كند؛ زيرا كه هر گاه آن را شناختيد، بدعتها و توجيهات متكلّفانه را مى شناسيد.

۱۶۶۸۰.امام زين العابدين عليه السلامـ در دعاى ختم قرآن ـگفت : بار خدايا! اكنون كه در تلاوت قرآن به ما كمك عطا فرمودى و به سبب نيكويى عبارت و بيان آن، سختى و درشتى (فصيح نبودن) زبانهاى ما را نرم و آسان كردى، پس ما را از كسانى قرار ده كه آن را آن گونه كه حق و سزاوار است رعايت مى كنند (به كار مى بندند) و با اعتقاد به تسليم در برابر آيات محكم آن، تو را اطاعت مى نمايند.

۱۶۶۸۱.امام صادق عليه السلامـ درباره آيه: «كسانى كه به آنان كتاب داديم، آن را تلاوت مى كنند آن گونه كه حق تلاوت آن است» ـفرمود : آياتش را روشن و شمرده مى خوانند، سعى مى كنند معانى اش را بفهمند، احكام و فرامينش را به كار مى بندد، به وعده اش اميدوارند، از عذابش مى ترسند، از داستانهايش سرمشق مى گيرند، از مثلهايش پند مى گيرند، امرهايش را به جا مى آورند و از نهى هايش دورى مى كنند. به خدا سوگند كه حق تلاوت قرآن به حفظ آيات و پشت سر هم خواندن حروف و كلماتش و تلاوت سوره اى و مطالعه حواشى و هوامش آن، نيست. حروف و كلماتش را حفظ مى كردند و حدود و معانيش را فرو گذاشتند، بلكه به تدبّر و تأمل در آيات آن است؛ خداوند متعال مى فرمايد: «كتابى است خجسته كه سوى تو فرو فرستاديم، تا در آيات آن تدبّر كنند».