۱۷۳۳۸.عنه عليه السلام :إنّ مِن أسخَفِ حالاتِ الوُلاةِ عندَ صالِحِ النّاسِ أن يُظَنَّ بِهِم حُبُّ الفَخرِ و يُوضَعَ أمرُهُم علَى الكِبرِ . ^۱

۱۷۳۳۹.عنه عليه السلامـ في فَضيلَةِ الرَّسولِ الكريمِ صلى الله عليه و آله ـ: بَعَثَهُ و النّاسُ ضُلاّلٌ في حَيرَةٍ ، و حاطِبونَ (خابِطونَ) في فِتنَةٍ ، قدِ استَهوَتهُمُ الأهواءُ ، و استَزَلَّتهُمُ الكِبرياءُ . ^۲

۱۷۳۴۰.عنه عليه السلام :إنّي لَمِن قَومٍ لا تَأخُذُهُم في اللّهِ لَومَةُ لائمٍ ......... لا يَستَكبِرُونَ و لا يَعلُونَ ، و لا يَغلّونَ و لا يُفسِدونَ . ^۳

۱۷۳۴۱.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :ما دَخَلَ قَلبَ امرِئٍ شيءٌ مِن الكِبرِ إلاّ نَقَصَ مِن عَقلِهِ مِثلُ ما دَخَلَهُ مِن ذلكَ ، قَلَّ ذلكَ أو كَثُرَ . ^۴

۱۷۳۴۲.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :الكِبرُ قد يكونُ في شِرارِ النّاسِ مِن كُلِّ جِنسٍ ......... إنَّ رسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله مَرَّ في بَعضِ طُرُقِ المَدينةِ ، و سَوداءُ تَلقُطُ السرقِينَ ، فقيلَ لها : تَنَحِّي عن طريقِ رَسولِ اللّهِ ، فقالَت : إنّ الطَّريقَ لَمعرضٌ ، فَهَمَّ بها بعضُ القَومِ أن يَتَناوَلَها ، فقالَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : دَعُوها ، فإنَّها جَبّارَةٌ . ^۵

۱۷۳۳۸.امام على عليه السلام :از پست ترين حالات زمام داران نزد مردمان درستكار، اين است كه گمان رود آنان شيفته خود ستايى گشته اند و كردارشان به تكبّر تعبير شود.

۱۷۳۳۹.امام على عليه السلامـ در فضيلت رسول اكرم صلى الله عليه و آله ـفرمود : خداوند در زمانى او را برانگيخت كه مردم در وادى حيرت گمراه بودند و در فتنه و فساد دست و پا مى زدند. هوا و هوسها، آنها را شيفته و منحرف كرده بود و كبر و نخوت، به لغزششان كشانده بود.

۱۷۳۴۰.امام على عليه السلام :راستى كه من از آن گروهى هستم كه در راه خدا سرزنش هيچ سرزنشگرى در آنان كارگر نمى افتد ......... گردن فرازى نمى كنند و برترى نمى فروشند و خيانت نمى ورزند و فساد و تباهى نمى آفرينند.

۱۷۳۴۱.امام باقر عليه السلام :هيچ مقدارى از تكبّر به دل آدمى راه نيابد، مگر اين كه به همان اندازه،كم باشد يا زياد، از خردش كاسته شود.

۱۷۳۴۲.امام صادق عليه السلام :تكبّر گاهى در دون پايه ترين افراد جامعه از هر قشرى يافت مى شود ......... روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله از يكى از كوچه هاى مدينه مى گذشت. زن سياهى در وسط كوچه سرگين جمع مى كرد. به آن زن گفتند: از سر راه رسول خدا صلى الله عليه و آله كنار برو. زن گفت: راه پهن است. يكى از مردم خواست او را كنار زند، رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: رهايش كنيد؛ او زنى متكبّر است.

۱۷۳۳۴.عنه عليه السلام :فاعتَبِرُوا بما أصابَ الاُمَمَ المُستَكبِرينَ مِن قَبلِكُم مِن بَأسِ اللّهِ و صَولاتِهِ ، و وَقائعِهِ و مَثُلاتِهِ ......... و استَعيذُوا باللّهِ مِن لَواقِحِ الكِبرِ كما تَستَعيذُونَهُ مِن طَوارِقِ الدَّهرِ . ^۱

۱۷۳۳۵.عنه عليه السلام :فاللّهَ اللّهَ في عاجِلِ البَغيِ و آجِلِ وَ خامةِ الظُّلمِ و سُوءِ عاقِبَةِ الكِبرِ ، فإنّها مَصيَدَةُ إبليسَ العُظمى و مَكِيدَتُهُ الكُبرى ، التي تُساوِرُ قُلوبَ الرِّجالِ مُساوَرَةَ السُّمومِ القاتِلَةِ ، فما تُكدي أبَدا و لا تُشوي أحَدا ، لا عالِما لِعِلمِهِ و لا مُقِلاًّ في طِمرِهِ . ^۲

۱۷۳۳۶.عنه عليه السلام :أمْ هذا الذي أنشَأهُ في ظُلُماتِ الأرحامِ ، و شُغُفِ الأستارِ ، نُطفَةً دِهاقا ......... حتّى إذا قامَ اعتِدالُهُ و استَوى مِثالُهُ نَفَرَ مُستَكبِرا! ^۳

۱۷۳۳۷.عنه عليه السلامـ في صفةِ المُتَّقينَ ـ: بُعدُهُ عمَّن تَباعَدَ عَنهُ زُهدٌ و نَزاهَةٌ ، و دُنُوُّهُ مِمَّن دَنا مِنهُ لِينٌ و رَحمَةٌ ، ليسَ تَباعُدُهُ بكِبرٍ و عَظَمةٍ ، و لا دُنُوُّهُ بمَكرٍ و خَديعَةٍ . ^۴

۱۷۳۳۴.امام على عليه السلام :از كيفر و خشم و عذابهاى سخت خدا كه به امّت هاى گردن كش پيش از شما رسيده، عبرت گيريد ......... و از عوامل تكبّر زا به خدا پناه بريد، همان گونه كه از بلاها و پيشامدهاى سخت روزگار به او پناه مى بريد.

۱۷۳۳۵.امام على عليه السلام :خدا را خدا را [در نظر گيريد ]از عاقبت وخيم زورگويى و ستم در اين دنيا و آن جهان و از فرجام ناگوار تكبّر ؛ كه بزرگ ترين دام و سترگ ترين نيرنگ شيطان است و چونان زهرهاى كشنده در دلهاى مردان فرو مى روند. هرگز چيزى مانع نفوذ آنها نمى شود و هيچ كس از آنها در امان نيست، نه عالِم به خاطر علمش و نه تهيدست به سبب جامه فرسوده اش .

۱۷۳۳۶.امام على عليه السلام :يا [براى شما] از اين انسانى [بگويم ]كه خداوند او را در تاريكيهاى زهدانها و غلافهاى پرده ها از نطفه اى ريخته شده، آفريد ......... تا اين كه اندامى به اعتدال و رشد كامل يافت، گردن كشانه [از حق ]رميد و گريخت!

۱۷۳۳۷.امام على عليه السلامـ در وصف پرهيزگاران ـفرمود : اگر از كسى دورى مى كند، به خاطر دنيا گريزى و پاكدامنى است و اگر به كسى نزديك مى شود، از سر خوش خويى و مهربانى است؛ نه دورى كردنش از روى تكبّر و نخوت است و نه نزديك شدنش از سرِ مكر و فريب.