۱۸۱۸۲.عنه عليه السلامـ في صِفَةِ النّبيِّ صلى الله عليه و آله ـ: و لَقد كانَ صلى الله عليه و آله يأكُلُ علَى الأرضِ ، و يَجلِسُ جِلسَةَ العَبدِ ، و يَخصِفُ بِيَدِهِ نَعلَهُ، و يَرقَعُ بِيَدِهِ ثَوبَهُ . ^۱

۱۸۱۸۳.بحار الأنوار :و في روايةٍ : رُئيَ على عليٍّ عليه السلام إزارٌ خَلَقٌ مَرقوعٌ ، فقيلَ لَهُ في ذلكَ ، فقالَ : يَخشَعُ لَهُ القَلبُ ، و تَذِلُّ بهِ النَّفسُ ، و يَقتَدي بهِ المؤمنونَ . ^۲

۱۸۱۸۴.بحار الأنوار عن عقبةَ بنِ عَلقمَةَ:دَخَلتُ على أميرِ المؤمنينَ عليه السلام فإذا بَينَ يدَيهِ لَبَنٌ حامِضٌ قد آذاني حُموضَتُهُ ، و كِسَرٌ يابِسَةٌ، قلتُ : يا أميرَ المؤمنينَ ، أ تأكُلُ مِثلَ هذا ؟ ! فقالَ لي: يا أبا الجُنودِ ، إنّي أدرَكتُ رسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يأكُلُ أيبَسَ مِن هذا ، و يَلبَسُ أخشَنَ مِن هذا ، فإن لَم آخُذْ بما أخَذَ بهِ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله خِفتُ أن لا ألحَقَ بهِ . ^۳

۱۸۱۸۵.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :المالُ مالُ اللّهِ يَضَعُهُ عِندَ الرّجُلِ وَدايِعَ ، و جَوّزَ لَهُم أن يأكُلوا قَصدا و يَلبَسوا قَصدا . ^۴

۱۸۱۸۲.امام على عليه السلامـ در وصف پيامبر صلى الله عليه و آله ـفرمود : او روى زمين غذا مى خورد و مانند بردگان مى نشست و با دست خود كفشش را پينه مى زد و شخصا لباسش را وصله مى كرد.

۱۸۱۸۳.بحار الأنوار :در روايتى آمده است: على عليه السلام را با جامه اى كهنه و وصله دار ديدند و به او ايراد گرفتند. فرمود: با اين جامه، دل خاشع مى شود و نفس ذليل مى گردد و مؤمنان، از آن سرمشق مى گيرند.

۱۸۱۸۴.بحار الأنوارـ به نقل از عقبة بن علقمه ـ: بر امير المؤمنين عليه السلام وارد شدم، ديدم در برابر آن حضرت مقدارى دوغ ترش، كه بوى ترش شدن آن مشام مرا آزرد، و چند تكه نان خشك قرار دارد. عرض كردم: اى امير المؤمنين! يك چنين غذايى مى خوريد؟! حضرت فرمود: اى ابا الجنود! من خود شاهد بودم كه رسول خدا صلى الله عليه و آله خشكتر از اين نان ها را مى خورد و زبرتر از اين جامه را مى پوشيد. بنا بر اين، اگر روش رسول خدا صلى الله عليه و آله را در پيش نگيرم، مى ترسم به آن حضرت ملحق نشوم.

۱۸۱۸۵.امام صادق عليه السلام :دارايى ها از آنِ خداست و آنها را نزد مردم به امانت مى سپارد و به آنها اجازه داده است كه با ميانه روى، بخورند و با ميانه روى، بپوشند.

۱۸۱۷۷.كنز العمّال :نَهى[النبيّ صلى الله عليه و آله ] عن لُبسَتَينِ : المَشهورَةِ في حُسنِها ، و المَشهورَةِ في قُبحِها . ^۱

۱۸۱۷۸.كنز العمّال :نَهى [النبيُّ صلى الله عليه و آله ] عن الشُّهرَتَينِ، دِقَّةِ الثِّيابِ و غِلظِها ، و لِينِها و خُشونَتِها ، و طُولِها و قِصَرِها ، و لكنْ سَدادٌ فيما بَينَ ذلكَ و اقتِصادٌ . ^۲

۱۸۱۷۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ في صِفَةِ المُتّقينَ ـ: مَنطِقُهُمُ الصَّوابُ ، و مَلبَسُهُمُ الاقتِصادُ . ^۳

۱۸۱۸۰.عنه عليه السلام :و لَقد دَخَلَ موسى بنُ عِمرانَ و مَعهُ أخوهُ هارونُ عليهما السلام على فِرعَونَ ، و علَيهِما مَدارِعُ الصُّوفِ ، و بأيدِيهِما العِصِيُّ ، فشَرَطا لَهُ ـ إن أسلَمَ ـ بَقاءَ مُلكِهِ ، و دَوامَ عِزِّهِ .
فقالَ : أ لا تَعجَبونَ مِن هذَينِ يَشرِطانِ لِي دَوامَ العِزِّ و بَقاءَ المُلكِ ، و هُما بما تَرَونَ مِن حالِ الفَقرِ و الذّلِّ ، فهَلاّ اُلقِيَ علَيهِما أساوِرَةٌ مِن ذَهَبٍ ؟! إعظاما للذّهَبِ و جَمعِهِ ، و احتِقارا للصُّوفِ و لُبسِهِ ! ^۴

۱۸۱۸۱.عنه عليه السلامـ في صِفَةِ عيسى عليه السلام ـ: و إن شِئتَ قُلتُ في عيسَى بنِ مَريمَ عليه السلام ؛ فلَقد كانَ يَتَوَسَّدُ الحَجَرَ ، و يَلبَسُ الخَشِنَ . ^۵

۱۸۱۷۷.كنز العمّال :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله از پوشيدن دو نوع لباس نهى فرمود: لباسى كه به زيبايى شهره (انگشت نما) باشد و لباسى كه به زشتى شهره باشد.

۱۸۱۷۸.كنز العمّال :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله از دو شهرت نهى فرمود : شهرت در نازكى ، ضخامت ، نرمى و زبرى لباس و در بلندى و كوتاهى آن. بلكه [فرمود :] بايد حدّ وسط ميان اين خصوصيات را رعايت كرد.

۱۸۱۷۹.امام على عليه السلامـ در وصف پرهيزگاران ـفرمود: گفتارشان حق و درست و پوشاكشان توأم با ميانه روى است.

۱۸۱۸۰.امام على عليه السلام :موسى بن عمران و برادرش هارون، در حالى كه جُبّه پشمى بر تن و چوبدستى در دست داشتند، بر فرعون وارد شدند و با او شرط كردند كه اگر تسليم شود، پادشاهيش برجا و عزّت و قدرتش پايدار ماند.
فرعون گفت: آيا شما از اين دو نفر تعجب نمى كنيد كه با اين فقر و پريشانى كه در آنها مى بينيد براى استمرار قدرت و بقاى پادشاهى من شرط تعيين مى كنند؟ پس چرا دستبندهاى زرّين به دست آنها آويخته نيست؟ اين سخن او از آن رو بود كه به زر و زر اندوزى اهميت مى داد و پشمينه و پشمينه پوشى را پست مى شمرد.

۱۸۱۸۱.امام على عليه السلامـ در وصف عيسى عليه السلام ـفرمود : و اگر خواهى درباره عيسى بن مريم عليه السلام مى گويم؛ او سنگ را بالش خود مى كرد و جامه زبر مى پوشيد.