۱۷۶۶۳.عنه عليه السلام :مُعاداةُ الكريمِ أسلَمُ مِن مُصادَقَةِ اللَّئيمِ . ^۱

۱۷۶۶۴.عنه عليه السلام :لُزومُ الكريمِ علَى الهَوانِ خَيرٌ مِن صُحبَةِ اللَّئيمِ علَى الإحسانِ . ^۲

۱۷۶۶۵.عنه عليه السلام :بكَثرَةِ الإفضالِ يُعرَفُ الكريمُ . ^۳

۱۷۶۶۶.عنه عليه السلام :دَولَةُ الكَريمِ تُظهِرُ مَناقِبَهُ ، دَولَةُ اللَّئيمِ تَكشِفُ مَساوِيَهُ و مَعايِبَهُ . ^۴

۱۷۶۶۷.عنه عليه السلام :لقد أتعَبَكَ مَن أكرَمَكَ إن كُنتَ كريما . ^۵

۱۷۶۶۸.عنه عليه السلام :مَنِ اتَّقى رَبَّهُ كانَ كريما . ^۶

۱۷۶۶۹.الإمامُ الحسنُ عليه السلام :أوسَعُ ما يكونُ الكريمُ بالمَغفِرةِ إذا ضاقَت بالمُذنِبِ المَعذِرَةُ . ^۷

۱۷۶۷۰.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :وَقَعَ بينَ سلمانَ الفارسيِّ رحمه الله و بينَ رجُلٍ كَلامٌ وَ خُصومَةٌ ، فقالَ لَهُ الرجُلُ : مَن أنتَ يا سلمانُ ؟ ! فقالَ سلمانُ : أمّا أوَّلِي و أوَّلُكَ فنُطفَةٌ قَذِرَةٌ ، و أمّا آخِري و آخِرُكَ فَجِيفَةٌ مُنتِنَةٌ ، فإذا كانَ يَومُ القِيامَةِ و وُضِعَتِ المَوازينُ فَمَن ثَقُلَ مِيزانُهُ فهُو الكريمُ ، و مَن خَفَّ مِيزانُهُ فهُو اللَّئيمُ . ^۸

۱۷۶۶۳.امام على عليه السلام :دشمنى بزرگوار، كم زيانتر از دوستى فرومايه است.

۱۷۶۶۴.امام على عليه السلام :ملازمت با بزرگوار و خوار شدن، بهتر است از همنشينى با فرومايه و احسان ديدن.

۱۷۶۶۵.امام على عليه السلام :با فراوانى احسان است كه بزرگوار شناخته مى شود.

۱۷۶۶۶.امام على عليه السلام :دولت بزرگوار مناقب و محاسن او را آشكار مى سازد و دولت فرومايه بديها و معايب او را هويدا مى گرداند.

۱۷۶۶۷.امام على عليه السلام :اگر بزرگوار باشى و كسى تو را گرامى بدارد، به زحمت و رنجت انداخته است.

۱۷۶۶۸.امام على عليه السلام :كسى كه از پروردگارش پروا دارد، بزرگوار است.

۱۷۶۶۹.امام حسن عليه السلام :شايسته ترين زمان براى اين كه بزرگوار گذشت كند وقتى است كه عرصه عذر بر گنهكار تنگ گردد.

۱۷۶۷۰.امام زين العابدين عليه السلام :ميان مردى و سلمان فارسى رحمه الله بگو مگويى شد. آن مرد به سلمان گفت: سلمان! تو كيستى؟ سلمان گفت: آغاز من و تو، هر دو، نطفه اى نجس بوده و فرجام من و تو، لاشه اى بد بوى است. چون روز قيامت شود و ترازوها[ى سنجش اعمال] بر پا گردد، آن گاه است كه هر كس ترازويش سنگين باشد، بزرگوار است و هر كس ترازويش سبك باشد، فرومايه خواهد بود.

۱۷۶۵۵.عنه عليه السلام :الكريمُ يَرى مَكارِمَ أفعالِهِ دَينا علَيهِ يَقضيهِ ، اللَّئيمُ يَرى سَوالِفَ إحسانِهِ دَينا لَهُ يَقتَضيهِ . ^۱

۱۷۶۵۶.عنه عليه السلام :الكريمُ إذا احتاجَ إلَيكَ أعفاكَ و إذا احتَجتَ إلَيهِ كَفاكَ ، اللَّئيمُ إذا احتاجَ إلَيكَ أجفاكَ و إذا احتَجتَ إلَيهِ عَنّاكَ . ^۲

۱۷۶۵۷.عنه عليه السلام :الكريمُ يَعفُو مَع القُدرَةِ ، و يَعدِلُ في الإمرةِ ، و يَكُفُّ إساءَتَهُ ، و يَبذُلُ إحسانَهُ . ^۳

۱۷۶۵۸.عنه عليه السلام :الكريمُ عندَ اللّهِ مَحبورٌ مُثابٌ ، و عندَ النّاسِ مَحبوبٌ مُهابٌ . ^۴

۱۷۶۵۹.عنه عليه السلام :الكريمُ مَن صانَ عِرضَهُ بمالِهِ ، و اللَّئيمُ مَن صانَ مالَهُ بِعِرضِهِ . ^۵

۱۷۶۶۰.عنه عليه السلام :الكريمُ يُجمِلُ المَلَكةَ . ^۶

۱۷۶۶۱.عنه عليه السلام :وَعدُ الكريمِ نَقدٌ و تَعجيلٌ . ^۷

۱۷۶۶۲.عنه عليه السلام :الكريمُ إذا وَعَدَ وَفى ، و إذا تَوَعَّدَ عَفا . ^۸

۱۷۶۵۵.امام على عليه السلام :بزرگوار نيكو كاريهاى خود را دَينى به گردن خود مى داند كه بايد بپردازد و فرومايه احسانهاى گذشته خود را دَينى به گردن ديگران مى داند كه بايد پس بگيرد.

۱۷۶۵۶.امام على عليه السلام :بزرگوار هر گاه به تو نيازمند شود،تو را معاف دارد و هر گاه تو به او نياز پيدا كنى، نياز تو را بر طرف سازد؛ فرومايه هر گاه به تو نياز پيدا كند، تو را به ستوه آورد و هر گاه به او نياز پيدا كنى، تو را به رنج و زحمت افكند.

۱۷۶۵۷.امام على عليه السلام :بزرگوار در زمان قدرتمندى گذشت مى كند و به هنگام حكومت عدالت پيشه مى كند، و از بدى كردن باز مى ايستد و احسان خود را نثار مى كند.

۱۷۶۵۸.امام على عليه السلام :بزرگوار نزد خداوند شادمان و مأجور است و نزد مردم محبوب و محترم.

۱۷۶۵۹.امام على عليه السلام :بزرگوار كسى است كه آبروى خويش را با دارايىِ خود حفظ مى كند و فرومايه كسى است كه دارايىِ خويش را با آبرويش حفظ مى نمايد.

۱۷۶۶۰.امام على عليه السلام :بزرگوار بنده نواز است.

۱۷۶۶۱.امام على عليه السلام :وعده بزرگوار، نقد و بى درنگ است.

۱۷۶۶۲.امام على عليه السلام :بزرگوار هر گاه وعده دهد، به كار بندد و هر گاه وعيد و بيم دهد درگذرد.