۱۸۸۷۳.عنه صلى الله عليه و آلهـ لَمّا رَفَعَ رأسَهُ إلَى السَّماءِ فتَبسَّمَ و قد سُئلَ عَن ذلكَ ـ: نَعَم، عَجِبتُ لِمَلَكَينِ هَبَطا مِن السَّماءِ إلَى الأرضِ يَلتَمِسانِ عَبدا مؤمنا صالِحا في مُصَلّىً كانَ يُصَلّي فيهِ لِيَكتُبا لَهُ عَمَلَهُ في يَومِهِ و لَيلَتِهِ فلَم يَجِداهُ في مُصَلاّهُ ، فَعَرَجا إلَى السَّماءِ فقالا : ربَّنا، عَبدُكَ المؤمنُ فُلانٌ التَمَسناهُ في مُصَلاّهُ لنَكتُبَ لَهُ عَمَلَهُ ليَومِهِ و لَيلَتِهِ فلَم نُصِبْهُ فوَجَدناهُ في حِبالِكَ ! فقالَ اللّهُ عَزَّ و جلَّ : اكتُبا لِعَبدي مِثلَ ما كانَ يَعمَلُهُ في صِحَّتِهِ من الخَيرِ في يَومِهِ و لَيلَتِهِ ما دامَ في حِبالي ؛ فإنّ علَيَّ أن أكتُبَ لَهُ أجرَ ما كانَ يَعمَلُهُ في صِحَّتِهِ إذا حَبَستُهُ عَنهُ . ^۱

۱۸۸۷۴.عنه صلى الله عليه و آله :إنّ العَبدَ إذا كانَ على طَريقَةٍ حَسَنَةٍ مِن العِبادَةِ ثُمّ مَرِضَ قيلَ للمَلَكِ المُوَكَّلِ بهِ : اكتُبْ لَهُ مِثلَ عَملِهِ إذا كانَ طَليقا حتّى اُطلِقَهُ أو أكفِتَهُ ^۲ إلَيَّ . ^۳

۱۸۸۷۵.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ لِبَعضِ أصحابِهِ في عِلَّةٍ اعتَلَّها ـ: جَعلَ اللّهُ ما كانَ مِن شَكواكَ حَطّا لسَيّئاتِكَ ؛ فإنَّ المَرَضَ لا أجرَ فيهِ ، و لكنّهُ يَحُطُّ السَّيّئاتِ ، و يَحِتُّها حَتَّ الأوراقِ ، و إنّما الأجرُ في القَولِ باللِّسانِ و العَمَلِ بالأيدي و الأقدامِ ، و إنّ اللّهَ سبحانَهُ يُدخِلُ بصِدقِ النِّيَّةِ و السَّريرَةِ الصّالِحَةِ مَن يَشاءُ مِن عِبادِهِ الجَنّةَ ^۴ . ^۵

۱۸۸۷۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ آنگاه كه سر به آسمان برداشت و لبخندى زد و علّتش را پرسيدند ـفرمود : آرى، از دو فرشته اى تعجّب كردم كه از آسمان به زمين فرود آمدند و به سراغ بنده مؤمن درستكارى در جايگاه نمازش رفتند تا عمل روز و شب او را بنويسند. امّا وى را در نمازگاهش نيافتند. پس به آسمان رفتند و عرض كردند: اى پروردگار ما! به سراغ فلان بنده مؤمنت در مصلايش رفتيم تا عمل شبانه روز او را بنويسيم، اما پيدايش نكرديم، بلكه او را در دام [بيمارى] تو يافتيم؟ خداوند عزّ و جلّ فرمود: براى بنده من، تا زمانى كه در دام من است، مانند خير و ثوابى را بنويسيد كه در زمان سلامتيش شب و روز انجام مى داد ؛ زيرا بر من است كه وقتى سلامتى را از او باز مى گيرم، اجر كارى را كه در زمان تندرستى اش مى كرده است، برايش بنويسم.

۱۸۸۷۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بنده هرگاه در راه نيكويى از عبادت سير كند و آن گاه بيمار شود به فرشته گمارده شده بر او گفته مى شود: همانند عملى را كه در هنگام آزاديش [از قيد و زندان بيمارى ]مى كرد، برايش بنويس تا آن گاه كه او را آزاد كنم يا به خودم ملحق سازم.

۱۸۸۷۵.امام على عليه السلامـ به يكى از اصحاب خود كه بيمار شده بود ـفرمود : خداوند، بيمارى تو را وسيله كاهش گناهانت گرداند؛ چه، آن كه بيمارى اجر ندارد، اما گناهان را مى كاهد و مانند برگ هاى درخت، آنها را فرو مى ريزد. مزد، در حقيقت براى گفتارِ زبان است و كردارِ دست ها و پاها. و خداوند سبحان، به خاطر نيّتِ درست و نهادِ پاك، هر يك از بندگان خويش را كه خواهد به بهشت مى برد.

3617

المَرَضُ لا أجرَ فيهِ و لكِنَّهُ يَحُطُّ السَّيِّئاتِ

۱۸۸۶۹.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله:لا يَمرَضُ مؤمنٌ و لا مؤمنةٌ و لا مسلمٌ و لا مسلمةٌ إلاّ حَطَّ اللّهُ بهِ خَطيئتَهُ . ^۱

۱۸۸۷۰.عنه صلى الله عليه و آلهـ لاُِمِّ العَلاءِ لَمّا عادَها و هِي مَريضَةٌ ـ: يا اُمَّ العَلاءِ ، أبشِري ؛ فإنّ مَرَضَ المسلمِ يُذهِبُ اللّهُ بهِ خَطاياهُ كما تُذهِبُ النّارُ خُبثَ الحَديدِ و الفِضَّةِ . ^۲

۱۸۸۷۱.عنه صلى الله عليه و آله :المَريضُ تَحاتُّ خَطاياهُ كَما يَتَحاتُّ وَرَقُ الشَّجَرِ . ^۳

۱۸۸۷۲.عنه صلى الله عليه و آله :عَجِبتُ مِن المؤمنِ و جَزعِهِ مِن السُّقمِ ! و لَو يَعلَمُ ما لَهُ في السُّقمِ مِن الثَّوابِ لأَحَبَّ أنْ لا يَزالَ سَقيما حتّى يَلقى رَبَّهُ عَزَّ و جلَّ . ^۴

3617

بيمارى، اجر ندارد، ولى از گناهان مى كاهد

۱۸۸۶۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هيچ مرد و زن مؤمن يا مرد و زن مسلمانى بيمار نمى شود، مگر اين كه خداوند به سبب آن بيمارى گناه او را پاك مى كند.

۱۸۸۷۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ هنگام عيادت از امّ العلاء كه بيمار بود ـفرمود : اى امّ العلاء! بشارت باد تو را؛ زيرا كه خداوند به واسطه بيمارى مسلمان، گناهان او را مى برد، همچنان كه آتش ناخالصى آهن و نقره را مى زدايد.

۱۸۸۷۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :گناهان شخص بيمار، همچون برگ درخت، مى ريزد.

۱۸۸۷۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :از مؤمن و بيتابىِ او از بيمارى تعجّب مى كنم. اگر مى دانست كه چه ثوابى در بيمارى هست، بى گمان دوست مى داشت پيوسته بيمار باشد تا آن گاه كه پروردگار خود عزّ و جلّ را ديدار كند.