۱۹۲۱۵.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :أفضَلُ تُحفَةِ المؤمنِ المَوتُ . ۱
۱۹۲۱۶.عنه عليه السلام :ما أنفَعَ المَوتَ لمَن أشعَرَ الإيمانَ و التَّقوى قلبَهُ . ۲
۱۹۲۱۷.عنه عليه السلام :لا مُريحَ كالمَوتِ . ۳
۱۹۲۱۸.عنه عليه السلام :في المَوتِ راحَةُ السُّعَداءِ . ۴
3668
مَوتُ الكافِرِ
الكتاب :
الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلاَئِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ فَأَلْقَوُا السَّلَمَ مَا كُنَّا نَعْمَلُ مِنْ سُوءٍ بَلَى إِنَّ اللّهَ عَلِيمٌ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ» . ۵
فَكَيْفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلاَئِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ و أَدْبَارَهُمْ» . ۶
(انظر) النساء : 97 ، الأنفال : 7 ، ق : 29 .
الحديث :
۱۹۲۱۹.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :إن كانَ لأوليائنا مُعادِيا ، و لأعدائنا مُوالِيا ، و لأضدادِنا بألقابِنا مُلَقِّبا ، فإذا جاءهُ ملَكُ المَوتِ لِنَزعِ رُوحِه مَثَّلَ اللّهُ عَزَّ و جلَّ لذلكَ الفاجِرِ سادَتَهُ الّذينَ اتَّخَذَهُم أربابا مِن دونِ اللّهِ ، علَيهِم مِن أنواعِ العَذابِ ما يَكادُ نَظَرُهُ إلَيهِم يُهلِكُهُ ، و لا يَزالُ يَصِلُ إلَيهِ مِن حَرِّ عَذابِهِم ما لا طاقَةَ لَهُ بهِ . فيقولُ لَهُ ملَكُ المَوتِ : يا أيُّها الفاجِرُ الكافِرُ ، تَرَكتَ أولياءَ اللّهِ إلى أعدائهِ ؟! فاليَومَ لا يُغْنُونَ عنكَ شيئا ، و لا تَجِدُ إلى مَناصٍ سَبيلاً ، فيَرِدُ علَيهِ مِن العَذابِ ما لَو قُسِّمَ أدناهُ على أهلِ الدُّنيا لأهلَكَهُم . ۷
۱۹۲۱۵.امام على عليه السلام :بهترين ارمغان براى مؤمن مرگ است.
۱۹۲۱۶.امام على عليه السلام :وه كه چه سودمند است مرگ براى كسى كه ايمان و تقوا را شعار دلش كرده است!
۱۹۲۱۷.امام على عليه السلام :هيچ آرام بخشى چون مرگ نيست.
۱۹۲۱۸.امام على عليه السلام :مرگ، مايه آسودگى نيكبختان است.
3668
مرگ كافر
قرآن :
«همانان كه فرشتگان جانشان را مى گيرند در حالى كه بر خود ستمكار بوده اند. پس، از در تسليم در مى آيند [و مى گويند :] ما هيچ كار بدى نمى كرديم. آرى خدا به آنچه مى كرديد داناست».
«پس، چگونه [تاب مى آورند] وقتى كه فرشتگان [عذاب ]جانشان را مى ستانند و بر چهره و پشت آنان تازيانه مى نوازند؟»
حديث :
۱۹۲۱۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اگر [كسى] با دوستان ما دشمن باشد و با دشمنان ما دوست و القاب مخالفان ما را بر خود نهد، پس آن گاه كه ملك الموت براى ستاندن جانش بيايد، خداوند عزّ و جلّ اربابان آن نابكار را كه به جاى خداوند آنان را به خدايى گرفته بود، در حالى كه به انواع عذاب مبتلايند در برابر او مجسّم گرداند، به طورى كه همين كه آنها را ببيند هلاك شود. و از گرماى عذاب آنها ، كه تاب تحمّلش را ندارد، پيوسته به او رسد. پس ملك الموت به او گويد : اى نابكارِ كافر! دوستان خدا را به دشمنان او وا گذاشتى! امروز آنان كمترين كارى نمى توانند برايت انجام دهند و هيچ راه گريزى ندارى. پس، چنان عذابى به او رسد كه اگر كمترين آن در ميان ساكنان دنيا تقسيم شود، همگى آنان را نابود مى سازد.
