۱۹۳۶۸.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :إذا كنتَ في جَنازَةٍ فكُنْ كأنّكَ أنتَ المَحمولُ ، و كأنّكَ سَألتَ ربَّكَ الرَّجعَةَ إلَى الدُّنيا لِتَعمَلَ عَمَلَ مَن عاشَ ؛ فإنّ الدُّنيا عِندَ العُلَماءِ مِثلُ الظِّلِّ . ^۱

۱۹۳۶۹.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إذا حَمَلتَ جَنازَةً فكُنْ كأنّكَ أنتَ المَحمولُ ، أو كأنّكَ سَألتَ ربَّكَ الرُّجوعَ إلَى الدُّنيا لِتَعمَلَ ، فانظُرْ ما ذا تَستَأنِفُ ـ ثُمّ قالَ : ـ عَجَبا لقَومٍ حُبِسَ أوّلُهُم على آخِرِهِم ، ثُمّ نادى مُنادٍ فيهِم بالرَّحيلِ و هُم يَلعَبونَ ! ^۲

۱۹۳۷۰.عنه عليه السلام :شَيَّعَ أميرُ المؤمنينَ عليه السلام جَنازَةً فلَمّا وُضِعَت في لَحدِها عَجَّ أهلُها و بَكوا ، فقالَ : ما تَبكونَ؟! أما و اللّهِ لَو عايَنوا ما عايَنَ مَيّتُهُم لأذهَلَهُم ذلكَ عنِ البُكاءِ علَيهِ ، أما و اللّهِ إنّ لَهُ إلَيهِم لَعَودَةً ثُمّ عَودَةً ، حتّى لا يُبقي مِنهُم أحَدا . ^۳

(انظر) وسائل الشيعة : 2 / 822 ـ 832 باب 3 ـ 10 .

۱۹۳۶۸.امام باقر عليه السلام :هرگاه جنازه اى را تشييع مى كنى، چنان باش كه انگار اين تويى كه بر دوش ها حمل مى شوى و گويى از پروردگارت مى خواهى تو را به دنيا باز گرداند، تا همچون كسى كه زنده است كار كنى؛ زيرا كه دنيا در نظر دانايان مانند سايه است.

۱۹۳۶۹.امام صادق عليه السلام :هرگاه جنازه اى را بر دوش كشيدى، تصوّر كن اين تو هستى كه بر شانه ها حمل مى شوى يا گويى از پروردگارت مى خواهى به دنيا برگردى تا دست به عمل [نيك] زنى. پس، بنگر كه چگونه [زندگى را ]از سر مى گيرى. حضرت سپس فرمود : شگفتا از مردمى كه رستاخيز رفتگانشان به خاطر پيوستن بازماندگانشان به آنها به تأخير افتاده و چاووشى در ميان آنها بانگ رحيل سر داده، امّا آنان همچنان به بازى و تفريح سرگرمند.

۱۹۳۷۰.امام صادق عليه السلام :امير مؤمنان عليه السلام جنازه اى را تشييع كرد و چون در لحد نهاده شد، خانواده اش ضجّه كردند و گريستند. حضرت فرمود : چرا مى گرييد؟ هان! به خدا سوگند اگر اينان، آنچه را ميّتشان ديد مى ديدند، بى گمان گريه كردن بر او را از يادشان مى برد. هان! به خدا سوگند كه مرگ به سوى اينان بارها بر مى گردد چندان كه احدى از ايشان را باقى نگذارد.

۱۹۳۶۳.عنه صلى الله عليه و آلهـ لمّا مَرُّوا بجَنازَةٍ تُمخَضُ كما يُمخَضُ الزِّقُّ ـ: علَيكُم بالسَّكِينَةِ ، علَيكُم بالقَصدِ في المَشيِ بجَنائزِكُم . ^۱

۱۹۳۶۴.عنه صلى الله عليه و آله :يا أبا ذرٍّ ، إذا تَبِعتَ جَنازَةً فلْيَكُنْ عَقلُكَ فيها مَشغولاً بالتَّفكُّرِ و الخُشوعِ ، و اعلَمْ أنّكَ لاحِقٌ بهِ . ^۲

۱۹۳۶۵.عنه صلى الله عليه و آله :أفضَلُ أهلِ الجَنازَةِ أكثَرُهُم فيهِ ذِكرا و مَن لم يَجلِسْ حتّى تُوضَعَ ، و أوفاهُم مِكيالاً مَن حَثا علَيها ثلاثا . ^۳

۱۹۳۶۶.الدعوات :كانَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله إذا تَبِعَ جَنازَةً غَلَبَتهُ كآبَةٌ ، و أكثَرَ حَديثَ النَّفسِ ، و أقَلَّ الكلامَ . ^۴

۱۹۳۶۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ لَمّا تَبِعَ جَنازَةً فسَمِعَ رجُلاً يَضحَكُ ـ: كأنّ المَوتَ فيها على غَيرِنا كُتِبَ ، و كأنّ الحَقَّ فيها على غَيرِنا وَجَبَ ، و كأنّ الّذي نَرى من الأمواتِ سَفْرٌ عمّا قَليلٍ إلَينا راجِعونَ ، نُبَوّئُهُم أجداثَهُم و نأكُلُ تُراثَهُم كأنّا مُخَلَّدونَ بَعدَهُم ، ثُمّ قد نَسِينا كُلَّ واعِظٍ و واعِظَةٍ ، و رُمِينا بكُلِّ فادِحٍ و جائحَةٍ ! ^۵

۱۹۳۶۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ وقتى جنازه اى مى بردند كه مانند خيكى كه تُلُم مى زنند بالا و پايين مى شد ـفرمود : آرام باشيد! با جنازه هايتان به آرامى حركت كنيد.

۱۹۳۶۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اى ابوذر! هرگاه در پى جنازه اى به راه افتادى ، بايد عقلت با تفكّر و خشوع به آن مشغول شود و بدان كه تو نيز به او مى پيوندى.

۱۹۳۶۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بهترين تشييع كنندگانِ جنازه، كسى است كه [خدا و مرگ و پس از مرگ را] بيشتر ياد كند و كسى كه تا جنازه [در گور ]نهاده نشود او ننشيند و كاملترين پيمانه [ثواب] را كسى دارد، كه سه مرتبه (سه مشت) خاك روى لحد بريزد.

۱۹۳۶۶.الدعوات :رسول خدا صلى الله عليه و آله هرگاه در پى جنازه اى مى رفت، اندوه او را فرا مى گرفت، بيشتر حديث نفس مى كرد و كمتر سخن مى گفت.

۱۹۳۶۷.امام على عليه السلامـ چون در تشييع جنازه اى صداى خنده مردى را شنيد ـفرمود : گويى كه مرگ را در اين جهان براى ديگران رقم زده اند و انگار كه حق در اين دنيا بر ديگران واجب گشته است و گويى مردگانى را كه مى بينيم، مسافرانى هستند كه به زودى سوى ما باز مى گردند! آنان را در گورهايشان مى نهيم و ميراثشان را مى خوريم، آن گونه كه پندارى پس از آنها جاودان خواهيم ماند. هر پند دهنده اى را به دست فراموشى سپرده ايم، حال آنكه هدف هر بلا و حادثه اى بنيان كن قرار داريم.