۱۹۷۵۱.عنه عليه السلام :أوحَى اللّهُ عَزَّ و جلَّ إلى داوودَ عليه السلام : يا داوودُ ؛ بِي فافرَحْ ، و بذِكري فتَلَذَّذْ ، و بِمُناجاتي فتَنَعَّمْ ، فعَن قليلٍ اُخَلِّي الدّارَ عنِ الفاسِقينَ ، و أجعَلُ لَعنَتي علَى الظّالمينَ . ^۱

۱۹۷۵۲.عنه عليه السلام :إنّ اللّهَ تعالى أوحى إلى داوودَ عليه السلام : أنْ بَلِّغْ قَومَكَ أنّه لَيس مِن عَبدٍ مِنهُم آمُرُهُ بطاعَتي فيُطيعُني إلاّ كانَ حَقّا علَيَّ أن اُعينَهُ على طاعَتي ، فإنْ سَألَني أعطَيتُهُ ، و إنْ دَعاني أجَبتُهُ ، و إنِ اعتَصَمَ بِي عَصَمتُهُ ، و إنِ استَكفاني كَفَيتُهُ ، و إن تَوَكَّلَ علَيَّ حَفِظتُهُ ، و إن كادَهُ جَميعُ خَلقي كِدتُ دُونَهُ . ^۲

۱۹۷۵۱.امام صادق عليه السلام :خداوند عزّ و جلّ به داوود عليه السلام وحى فرمود : اى داوود! به من خوش باش و از ياد من لذّت ببر و از نعمت مناجات با من برخوردار شو؛ زيرا به زودى خانه را از گنهكاران خالى كنم و لعنتم را بر ستمگران قرار دهم.

۱۹۷۵۲.امام صادق عليه السلام :خداوند متعال به داوود عليه السلام وحى فرمود : اين پيام را به قومت ابلاغ كن كه هيچ بنده اى از آنان نيست كه او را به فرمانبرى از خود فرمانش دهم و فرمانم ببرد، مگر اينكه بر من است تا او را در راه طاعت خود يارى رسانم. پس اگر از من چيزى بخواهد، به او عطا كنم و اگر مرا بخواند جوابش دهم و اگر به من پناه آورد، پناهش دهم و اگر از من بى نيازى بخواهد، او را بى نياز گردانم و اگر به من توكّل كند، او را حفظ و نگهدارى كنم و اگر همه آفريدگانم بر ضد او دسيسه كنند، من مكر خود را به سود او به كار برم.

۱۹۷۴۸.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :و أمّا داوودُ فمَلَكَ ما بَينَ الشّاماتِ إلى بلادِ إصطَخرَ ، و كذلكَ كانَ مُلكُ سُلَيمانَ . ^۱

۱۹۷۴۹.عنه عليه السلام :إنّ داوودَ النَّبيَّ عليه السلام كانَ ذاتَ يَومٍ في مِحرابِهِ إذ مَرَّتْ بهِ دُودَةٌ حَمراءُ صَغيرَةٌ تَدِبُّ حتّى انتَهَت إلى مَوضِعِ سُجودِهِ ، فنَظَرَ إلَيها داوودُ و حَدَّثَ في نَفسِهِ : لِمَ خُلِقَت هذِهِ الدُّودَةُ ؟ فأوحَى اللّهُ إلَيها : تَكَلَّمي ، فقالَت لَهُ : يا داوودُ ، هَل سَمِعتَ حِسِّي أو اسْتَبَنتَ على الصَّفا أثَري ؟ فقالَ لَها داوودُ : لا . قالَت : فإنّ اللّهَ يَسمَعُ دَبيبِي و نَفَسي و حِسِّي و يَرى أثَرَ مَشيِي ، فاخفِضْ مِن صَوتِكَ ! ^۲

۱۹۷۵۰.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّ اللّهَ تباركَ و تعالى أوحى إلى داوودَ عليه السلام : ما لِي أراكَ وَحدانا ؟ قالَ : هَجَرتُ النّاسَ و هَجَروني فيكَ . قالَ : فَما لِي أراكَ ساكِتا ؟ قالَ : خَشيَتُكَ أسكَتَتني . قالَ : فَما لِي أراكَ نَصِبا ؟ قالَ : حُبُّكَ أنصَبَني. قالَ : فما لِي أراكَ فَقيرا و قَد أفَدتُكَ ؟ قالَ : القِيامَ بحَقِّكَ أفقَرَني . قالَ : فَما لِي أراكَ مُتَذَلِّلاً ؟ قالَ : عَظيمُ جَلالِكَ الّذي لا يُوصَفُ ذَلّلَني ، و حقَّ ذلكَ لكَ يا سيّدي . قالَ اللّهُ جَلّ جَلالُهُ: فأبشِرْ بالفَضلِ مِنِّي، فَلَكَ ما تُحِبُّ يَومَ تَلقاني ، خالِطِ النّاسَ و خالِقهُم بأخلاقِهِم و زايلْهُم في أعمالِهِم تَنَلْ ما تُريدُ مِنّي يَومَ القِيامَةِ . ^۳

۱۹۷۴۸.امام باقر عليه السلام :داوود بر سرزمين هاى ميان شامات تا بلاد اصطخر پادشاهى كرد و قلمرو پادشاهى سليمان نيز چنين بود.

۱۹۷۴۹.امام باقر عليه السلام :داوود نبى ـ صلوات اللّه عليه ـ روزى در محراب خود بود كه ناگاه كِرم قرمز رنگ كوچكى از كنارش گذشت و رفت تا به محل سجده او رسيد. داوود به آن نگاهى كرد و در دلش گفت : اين كرم چرا آفريده شده است؟ خداوند به آن كرم وحى كرد : سخن بگو. پس، كرم به داوود گفت : اى داوود! آيا صداى پاى مرا شنيده اى يا رد پايم را بر تخته سنگ ديده اى؟ داوود گفت : نه. كرم گفت : امّا خداوند صداى جنبيدن و نفس زدن و حركت مرا مى شنود و رد پايم را مى بيند. پس، صدايت را پايين بياور.

۱۹۷۵۰.امام صادق عليه السلام :خداى تبارك و تعالى به داوود عليه السلام وحى فرمود : چه شده است كه تو را تنها مى بينم؟ عرض كرد : به خاطر تو، مردم را ترك كرده ام و آنان نيز مرا ترك كرده اند. فرمود: چه شده است كه تو را خاموش مى بينم؟ عرض كرد : ترس از تو، مرا خاموش ساخته است. فرمود : چه شده است كه تو را رنجور مى بينم؟ عرض كرد : عشق و محبت تو، مرا رنجور ساخته است. فرمود : چه شده است كه تو را فقير مى بينم، حال آنكه تو را بهره مند ساخته ام؟ عرض كرد : گزاردن حقّ تو، مرا فقير كرده است.فرمود : چه شده است كه تو را خوار مى بينم؟ عرض كرد : عظمت وصف ناشدنى جلال تو، مرا خوار كرده است و اين حق توست اى آقاى من! خداوند جل جلاله فرمود : پس، مژده بادا تو را به فضل من. در آن روز كه مرا ملاقات كنى، هرچه دوست داشته باشى به تو بخشم. با مردم بياميز و با اخلاق آنان بساز، امّا در اعمال و كردارشان با آن همراهى مكن تا روز قيامت بدان چه از من خواهى دست يابى.