۲۰۱۰۳.عنه عليه السلامـ كانَ يَدعو بهذا الدُّعاءِ ـ: إلهي، و عِزَّتِكَ و جَلالِكَ و عَظَمَتِكَ ، لَو أنّي مُنذُ بَدَعتَ فِطرَتي ـ مِن أوّلِ الدَّهرِ ـ عَبَدتُكَ دَوامَ خُلودِ رُبوبِيَّتِكَ بكُلِّ شَعرَةٍ في كُلِّ طَرفَةِ عَينٍ سَرمَدَ الأبَدِ بحَمدِ الخَلائقِ و شُكرِهِم أجمَعينَ ، لَكُنتُ مُقَصِّرا في بُلوغِ أداءِ شُكرِ أخفى نِعمَةٍ مِن نِعمَتِكَ علَيَّ .
و لَو أنّي كَرَبتُ مَعادِنَ حَديدِ الدُّنيا بأنيابي ، و حَرَثتُ أرضَها بأشفارِ عَيني ، و بَكَيتُ مِن خَشيَتِكَ مِثلَ بُحورِ السَّماواتِ و الأرَضينَ دَما و صَديدا ، لَكانَ ذلكَ قَليلاً في كَثيرِ ما يَجِبُ مِن حَقِّكَ علَيَّ . ^۱

۲۰۱۰۴.عنه عليه السلام :إلهَنا و سَيِّدَنا و مَولانا، لَو بَكَينا حتّى تَسقُطَ أشفارُنا ، و انتَحَبنا حتّى يَنقَطِعَ أصواتُنا ، و قُمنا حتّى تَيبَسَ أقدامُنا ، و رَكَعنا حتّى تَنخَلِعَ أوصالُنا ، و سَجَدنا حتّى تَتَفَقَّأَ أحداقُنا ، و أكَلنا تُرابَ الأرضِ طُولَ أعمارِنا ، و ذَكَرناكَ حتّى تَكِلَّ ألسِنَتُنا ، ما استَوجَبنا بذلكَ مَحوَ سَيِّئةٍ مِن سَيِّئاتِنا . ^۲

۲۰۱۰۳.امام زين العابدين عليه السلامـ بارها در اين دعا ـمى خواند : الهى، به عزّت و جلال و بزرگيت سوگند كه اگر از همان آغاز روزگار كه فطرت مرا سرشتى تا زمانى كه ربوبيّت جاودان تو برجاست، با هر تار مو و در هر لحظه با سپاس و ستايش همه خلايق تا ابد الآباد تو را مى پرستيدم، باز از عهده شكر كمترين نعمت تو به من بر نمى آمدم و اگر همه معدن هاى آهن دنيا را با دندان هايم بكاوم و زمين هاى آن را با مژگان چشمم شيار كنم و از ترس تو مانند درياها و آسمان ها خون و چركابه بگريم، اين همه در برابر حقوق فراوانى كه تو بر گردنم دارى اندك است.

۲۰۱۰۴.امام زين العابدين عليه السلام :اى معبود و سرور و مولاى ما: اگر چندان بگرييم كه مژگانمان بيفتد و چندان زار زنيم كه صداهايمان بريده شود و چندان به نماز ايستيم كه پاهايمان بخشكد و چندان ركوع كنيم كه بندهاى بدنمان بگسلد و چندان سجده كنيم كه تخم چشم هايمان از كاسه بيفتد و در سراسر عمر خود خاك زمين را بخوريم و چندان نام تو گوييم كه زبان هايمان از كار بيفتد، با اين همه مستوجب آن نيستيم كه گناهى از گناهان ما پاك شود.

۲۰۱۰۲.عنه عليه السلامـ و هُو مُتَعَلِّقٌ بأستارِ الكَعبَةِ ـ: نامَتِ العُيونُ ، و عَلَتِ النُّجومُ ، و أنتَ المَلِكُ الحَيُّ القَيُّومُ ، غَلَّقَتِ المُلوكُ أبوابَها، و أقامَت علَيها حُرّاسَها ، و بابُكَ مَفتوحٌ للسّائلينَ ، جِئتُكَ لِتَنظُرَ إلَيَّ برَحمَتِكَ يا أرحمَ الرّاحِمينَ . ثُمّ أنشَأ يقولُ :

امَن يُجيبُ دُعا المُضطَرِّ في الظُّلَمِ
يا كاشِفَ الضُّرِّ و البَلوى مَع السَّقَمِ
قد نامَ وَفدُكَ حَولَ البَيتِ قاطِبَةً
و أنتَ وَحدَكَ يا قَيّومُ لَم تَنَمِ
أدْعوكَ ربِّ دُعاءً قَد أمَرتَ بهِ
فارحَمْ بُكائي بحقِّ البَيتِ و الحَرَمِ
إنْ كانَ عَفوُكَ لا يَرجوهُ ذُو سَرَفٍ
فمَن يَجودُ علَى العاصينَ بالنِّعَمِ؟!^۱

۲۰۱۰۲.امام زين العابدين عليه السلامـ در حالى كه به پرده هاى كعبه در آويخته بود ـگفت : چشم ها خفته اند و ستارگان برآمده اند و تو پادشاه زنده قيّومى. پادشاهان، درهاى [كاخ هاى ]خود را بسته اند و بر آنها نگهبانان گماشته اند، اما دَرِ [بارگاه] تو به روى سائلان باز است و من آمده ام تا با [نگاه ]مِهر و رحمت خود، اى مهربانترين مهربانان، به من بنگرى. حضرت سپس شروع به خواندن اين ابيات كرد :

اى آنكه دعاى بيچاره را در دل تاريكى ها اجابت مى كنى
اى بر طرف كننده هر گزند و بلا و بيمارى
همه ميهمانان تو پيرامون كعبه خفته اند
و تنها تويى، اى قيّوم! كه نخفته اى
پروردگارا! تو را به دعايى مى خوانم كه بدان فرمان داده اى،
به حرمت اين خانه و حرم بر گريه من رحمت آر.
اگر گنهكار به عفو تو اميد نداشته باشد،
پس چه كسى بر گنهكاران جود و بخشش كند.^۲