أقول : عن محمّد بن كعبٍ أنّ كاتب رسول اللّه صلى الله عليه و آله في هذا الصُّلح كان عليّ بن أبي طالبٍ عليه السلام ، فقالَ لَهُ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : اكتُبْ : هذا ما صالَحَ علَيهِ محمّدُ بنُ عبدِ اللّهِ سُهَيلَ بنَ عَمرٍو . فجَعَلَ عليٌّ عليه السلام يَتَلَكّأُ و يأبى أن يَكتُبَ إلاّ «محمّدٌ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله » ، فقالَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : فإنَّ لكَ مِثلَها تُعطيها و أنتَ مُضطَهَدٌ ، فكَتَبَ ما قالوا . ^۱
و في نقل : فقالَ لَهُ النّبيُّ صلى الله عليه و آله : اُمحُها يا علِيُّ ، فقالَ : يا رسولَ اللّهِ ، إنّ يَدِي لا تَنطَلِقُ بِمَحوِ اسمِكَ مِن النُّبُوّةِ . قالَ لَهُ : فضَعْ يَدي علَيها ، فمَحاها رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله بِيَدِهِ ، و قالَ لأميرِ المؤمنينَ عليه السلام : ستُدعى إلى مِثلِها فتُجيبُ و أنتَ على مَضَضٍ ، ثُمّ تَمَّمَ أميرُ المؤمنينَ عليه السلام الكِتابَ . ^۲

۱۹۸۳۷.الإمامُ الرِّضا عن آبائهِ عن الإمامِ عليٌّ عليهم السلام: أنّهُ كانَ يَومَ الجُمُعةِ يَخطُبُ علَى المِنبَرِ، فَقالَ : و الّذي فَلَقَ الحَبَّةَ و بَرأ النَّسمَةَ ما مِن رجُلٍ مِن قُرَيشٍ جَرَت علَيهِ المَواسي إلاّ و قد نَزَلَت فيهِ آيَةٌ مِن كِتابِ اللّهِ عَزَّ و جلَّ ، أعرِفُها كما أعرِفُهُ . فقامَ إليهِ رجُلٌ فقالَ : يا أميرَ المؤمنينَ ، ما آيَتُكَ الّتي نَزَلَت فيكَ ؟ فقالَ : إذا سَألتَ فافهَمْ و لا علَيكَ أن لا تَسألَ عنها غَيري، أقَرأتَ سُورَةَ هُودٍ ؟ قالَ : نَعَم يا أميرَ المؤمنينَ . قالَ : فسَمِعتَ اللّهَ عَزَّ و جلَّ يَقولُ : «أ فَمَنْ كانَ على بَيِّنَةٍ مِن رَبِّهِ و يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ» ؟ قالَ : نَعَم . قالَ : فالّذي على بَيّنَةٍ مِن رَبِّهِ محمدٌ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ، و الّذي يَتلوهُ شاهِدٌ منهُ و هُو الشّاهِدُ و هُو مِنهُ عليُّ بنُ أبي طالبٍ ، و أنا الشّاهِدُ و أنا مِنهُ صلى الله عليه و آله . ^۳

محمّد بن كعب مى گويد : كاتب رسول خدا صلى الله عليه و آله در اين صلح على بن ابى طالب عليه السلام بود. رسول خدا صلى الله عليه و آله به او فرمود : بنويس : اين توافقنامه اى است ميان محمّد بن عبد اللّه و سهيل بن عمرو. امّا على كُندى مى ورزيد و از اينكه چيزى جز محمّد رسول اللّه بنويسد، اِبا مى كرد. رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: تو نيز به اجبار به چنين درخواستى تن خواهى داد. در اين هنگام على عليه السلام آنچه را آنان گفتند، نوشت.
در نقلى ديگر آمده است : پيامبر عليه السلام به او فرمود : على، آن را پاك كن. على عليه السلام عرض كرد : يا رسول اللّه ! دستم به پاك كردنِ نام شما از نبوّت يارى نمى كند. رسول خدا فرمود : انگشت مرا را روى آن كلمه بگذار، [امام على عليه السلام چنين كرد] و رسول خدا صلى الله عليه و آله خود آن را پاك كرد و به امير المؤمنين عليه السلام فرمود : به زودى از تو نيز چنين چيزى خواهند خواست و تو دردمندانه آن را خواهى پذيرفت. امير المؤمنين سپس نامه را تمام كرد.

۱۹۸۳۷.امام رضا عليه السلامـ به نقل از پدرانش عليهم السلامفرمود : امام على عليه السلام در روز جمعه اى كه بر منبر خطبه مى خواند فرمود : سوگند به آنكه دانه را شكافت و انسان را آفريد، هيچ مرد قرشى نبود كه به سنّ بلوغ رسيده باشد، مگر اينكه آيه اى از كتاب خداوند عزّ و جلّ درباره او نازل شد و من آن مرد و آن آيه را مى شناسم. مردى برخاست و عرض كرد : اى امير مؤمنان! آيه اى كه درباره تو نازل شده كدام است؟ فرمود : حال كه پرسيدى، گوش كن و لازم نيست كه در اين باره از شخص ديگرى هم بپرسى. آيا سوره هود را خوانده اى؟ عرض كرد : آرى، اى امير مؤمنان! فرمود : پس، شنيده اى كه خداوند عز و جل مى فرمايد : «ا فمن كان على بيّنة من ربّه و يتلوه شاهد منه»؟ عرض كرد : آرى. فرمود : آن كسى كه از جانب پروردگارش بيّنه اى دارد، محمّد صلى الله عليه و آله رسول خداست و آن شاهد خودى كه به دنبال او مى رود، على بن ابى طالب است. من آن شاهد هستم و من از او صلى الله عليه و آله مى باشم.