۲۰۹۷۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :إذا انتَبَهَ أحَدُكُم مِن نَومِهِ فلْيَقُلْ : «لا إلهَ إلاّ اللّهُ الحَليمُ الكَريمُ الحَيُّ القَيّومُ و هُو على كُلِّ شيءٍ قَديرٌ ، سُبحانَ رَبِّ النَّبِيِّينَ و إلهِ المُرسَلينَ، و[سُبحانَ ]رَبِّ السَّماواتِ السَّبعِ و ما فيهِنَّ و رَبِّ الأرَضِينَ السَّبعِ و ما فيهِنَّ و رَبِّ العَرشِ العَظيمِ ، و الحَمدُ للّهِ رَبِّ العالَمينَ» .
فإذا جَلَسَ مِن نَومهِ فلْيَقُلْ قَبلَ أن يَقومَ : «حَسبِيَ اللّهُ ، حَسبِيَ الرَّبُّ مِن العِبادِ ، حَسبِيَ الّذي هُو حَسبي مُنذُ كُنتُ ، حَسبيَ اللّهُ و نِعمَ الوَكيلُ» .
و إذا قامَ أحَدُكُم مِن اللَّيلِ فلْيَنظُرْ إلى أكنافِ السَّماءِ و لْيَقرَأْ : «إنَّ في خَلْقِ السَّماواتِ و الأرضِ وَ اخْتِلَـافِ الَّيْلِ وَ النَّهَارِ لَأَيَـاتٍ لِأولِى الْأَلْبَـابِ * الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَـامًا وَ قُعُودًا وَ عَلَى جُنُوبِهِمْ وَ يَتَفَكَّرُونَ فِى خَلْقِ السَّمَـاوَاتِ وَ الْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَـذَا بَـاطِلاً سُبْحَـانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ * رَبَّنَآ إِنَّكَ مَن تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ وَ مَا لِلظَّــالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ * رَّبَّنَآ إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِى لِلاْءِيمَـانِ أَنْ ءَامِنُوا بِرَبِّكُمْ فَـآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَ كَفِّرْ عَنَّا سَيِّـئاتِنَا وَ تَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ * رَبَّنَا وَ ءَاتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَى رُسُلِكَ وَ لاَ تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَـامَةِ إنّكَ لا تُخْلِفُ المِيعادَ»^۱ . ^۲

۲۰۹۷۷.امام على عليه السلام :هرگاه فردى از شما از خوابش بيدار شد، بگويد: «هيچ معبودى، جز خداى بردبار بزرگوار، زنده برپا دارنده نيست. و او بر هر چيزى تواناست. پاك است پروردگار پيامبران و معبود رسولان و [پاك است ]پروردگار آسمان هاى هفتگانه و هر آنچه در آنهاست و پروردگار زمين هاى هفتگانه و هر آنچه در آنهاست و پروردگار عرش با عظمت و ستايش براى خداى پروردگار جهانيان است».
و هرگاه از خواب بيدار شد و نشست، پيش از آنكه برخيزد، بگويد: «خدا مرا كافى است، پروردگار، مرا از بندگان كافى است، مرا كافى است كسى كه مرا كافى است از زمانى كه بوده ام. خدا مرا كافى است و چه خوب حمايتگرى است».
و هرگاه يكى از شما نيمه شب بيدار شد، به اطراف آسمان بنگرد و اين آيه را بخواند: «مسلما در آفرينش آسمان ها و زمين و در پى يكديگر آمدنِ شب و روز ، براى خردمندان ، نشانه هايى است . همانان كه خدا را ايستاده و نشسته ، و به پهلو آرميده ياد مى كنند ، و در آفرينش آسمان ها و زمين مى انديشند [كه] : پروردگارا! اينها را بيهوده نيافريده اى . منزّهى تو! پس ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار . پروردگارا! هر كه را تو در آتش درآورى ، يقينا رسوايش كرده اى و براى ستمكاران ، ياورانى نيست . پروردگارا! ما شنيديم كه دعوتگرى به ايمان فرا مى خواند كه : «به پروردگار خود ايمان آوريد» . پس ايمان آورديم . پروردگارا! گناهان ما را بيامرز و بدى هاى ما را بزداى و ما را در زمره نيكان بميران . پروردگارا! آنچه را كه به وسيله فرستادگانت به ما وعده داده اى به ما عطا كن و ما را روز رستاخيز ، رسوا مكن ؛ زيرا تو خلف وعده نمى كنى».

6 ـ النَّومُ علَى القَفا أو علَى اليَمينِ:

۲۰۹۷۴.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :النَّومُ على أربَعَةِ أوجُهٍ : الأنبياءُ عليهم السلام تَنامُ على أقفِيَتِهِم مُستَلقِينَ و أعيُنُهُم لا تَنامُ مُتَوَقِّعَةً لِوَحيِ اللّهِ عَزَّ و جلَّ ، و المُؤمنُ يَنامُ على يَمينهِ مُستَقبِلَ القِبلَةِ ، و المُلوكُ و أبناؤها تَنامُ على شَمائلها لِيَستَمرئوا ما يأكُلونَ ، و إبليسُ و إخوانُهُ و كُلُّ مَجنونٍ و ذو عاهَةٍ يَنامُ على وَجهِهِ مُنبَطِحا . ^۱

۲۰۹۷۵.عنه عليه السلام :لا يَنامُ الرّجُلُ على وَجهِهِ ، و مَن رأيتُموهُ نائما على وَجهِهِ فأنبِهوهُ و لا تَدَعوهُ . ^۲

7 ـ الدُّعاءُ عِندَ الانتِباهِ:

۲۰۹۷۶.بحار الأنوار :إنَّ النَّبيَّ صلى الله عليه و آله كانَ إذا آوى إلى فِراشِهِ قالَ : «باسمِكَ اللّهُمّ أمُوتُ و أحيا» ، و إذا استَيقَظَ قالَ : «الحَمدُ للّهِ الّذي أحيانا بَعدَ ما أماتَنا و إلَيهِ النُّشورُ» . ^۳

6 ـ خوابيدن به پشت يا به دست راست :

۲۰۹۷۴.امام على عليه السلام :خوابيدن چهار صورت دارد: پيامبران عليهم السلام به پشت دراز مى كشند و مى خوابند، اما چشمانشان بيدار و منتظر وحى خداوند عزّ و جلّ است. مؤمن به دست راست و رو به قبله مى خوابد. شاهان و شاه زادگان به دست چپ مى خوابند، تا غذايى را كه مى خورند به هضم رسانند و ابليس و برادران او و هر ديوانه و آفت زده اى دَمَر مى خوابند.

۲۰۹۷۵.امام على عليه السلام :مرد نبايد دمر بخوابد. اگر ديديد كسى دمر خوابيده است، بيدارش كنيد و او را به آن حال نگذاريد.

7 ـ دعا در وقت بيدار شدن :

۲۰۹۷۶.بحار الأنوار :پيامبر صلى الله عليه و آله هرگاه به بستر خود مى رفت، مى فرمود: «باسمك اللهم أموت و أحيا ؛ بار الها! به نام تو مى ميرم و زنده مى شوم» و هرگاه بيدار مى شد، مى فرمود: «الحمد للّه الذى احيانا بعد ما أماتنا و اليه النشور ؛ ستايش خدايى راست كه پس از آن كه ميراند، زنده كرد و به سوى اوست رستاخيز».