۲۱۰۰۵.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :إنّ المُؤمنَ لَتَرِدُ علَيهِ الحاجَةُ لأخيهِ فلا تَكونُ عِندَهُ ، فيَهتَمُّ بها قَلبُهُ ، فيُدخِلُهُ اللّهُ تبارَكَ و تعالى بِهَمِّهِ الجَنّةَ . ^۱

۲۱۰۰۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّ العَبدَ لَيَنوي مِن نَهارِهِ أن يُصَلِّيَ باللَّيلِ فتَغلِبُهُ عَينُهُ فيَنامُ ، فيُثبِتُ اللّهُ لَهُ صَلاتَهُ ، و يَكتُبُ نَفَسَهُ تَسبيحا ، و يَجعَلُ نَومَهُ علَيهِ صَدَقَةً . ^۲

۲۱۰۰۷.عنه عليه السلام :إنّ العَبدَ المُؤمنَ الفَقيرَ لَيَقولُ : يا رَبِّ ، ارزُقْني حتّى أفعَلَ كذا و كذا مِن البِرِّ و وُجوهِ الخَيرِ ، فإذا عَلِمَ اللّهُ عَزَّ و جلَّ ذلكَ مِنهُ بصِدقِ نِيَّةٍ كَتَبَ اللّهُ لَهُ مِن الأجرِ مِثلَ ما يَكتُبُ لَهُ لَو عَمِلَهُ ، إنَّ اللّهَ واسِعٌ كَريمٌ . ^۳

۲۱۰۰۸.بحار الأنوارـ في الزِّيارَةِ الجامِعَةِ ـ: فنَحنُ نُشهِدُ اللّهَ أنّا قَد شارَكْنا أولياءكُم و أنصارَكُم المُتَقَدِّمينَ ، في إراقَةِ دِماءِ النّاكِثينَ و القاسِطينَ و المارِقينَ ، و قَتَلَةِ أبي عبدِ اللّهِ سَيّدِ شَبابِ أهلِ الجَنّةِ يَومَ كَربلاءَ ، بالنِّيّاتِ و القُلوبِ و التّأسُّفِ على فَوتِ تِلكَ المَواقِفِ الّتي حَضَروا لِنُصرَتِكُم . ^۴

۲۱۰۰۵.امام باقر عليه السلام :گاه پيش مى آيد كه برادر مؤمن حاجتى از او مى خواهد و او ندارد كه حاجتش را برآورد، اما در دلش به آن اهتمام مى ورزد، خداى تبارك و تعالى به سبب همين اهتمام او را به بهشت مى برد.

۲۱۰۰۶.امام صادق عليه السلام :آدمى در روز نيّت مى كند كه نماز شب بخواند، اما چشمانش بر او غلبه مى كند و در نتيجه مى خوابد. پس خداوند نمازش را براى او ثبت مى كند و نفس كشيدن هايش را تسبيح مى نويسد و خوابش را براى او صدقه قرار مى دهد.

۲۱۰۰۷.امام صادق عليه السلام :بنده مؤمن فقير مى گويد: اى پروردگار من! به من [مال و ثروت ]روزى كن تا فلان احسان و بهمان كار خير را انجام دهم. پس، اگر خداوند عزّ و جلّ بداند كه اين سخن را از صدق نيّت مى گويد، همان اجرى را براى او مى نويسد كه اگر آن كارهاى خير را انجام مى داد برايش مى نوشت. خداوند گشاينده بخشنده است.

۲۱۰۰۸.بحار الأنوار :در زيارت جامعه آمده است : خدا را گواه مى گيريم كه در ريختن خون ناكثين و قاسطين و مارقين و قاتلان ابا عبد اللّه ، آن سرور جوانان اهل بهشت، در كربلا، ما نيز با نيّت ها و دل هايمان و تأسّف خوردن براى از دست دادن آن صحنه هايى كه يارانتان براى يارى شما حضور داشتند، در كنار دوستان و ياران وقت شما شركت داشتيم.

۲۱۰۰۲.نهج البلاغة عن الإمامِ عليٍّ عليه السلامـ لِرجُلٍ يَوَدُّ حُضورَ أخيهِ ليَشهَدَ نَصرَ اللّهِ على أعدائهِ في الجَمَلِ ـ: أ هَوى أخيكَ مَعَنا ؟ فقالَ : نَعَم ، قالَ : فَقد شَهِدَنا ، و لَقد شَهِدَنا في عَسكَرِنا هذا أقوامٌ (قَومٌ) في أصلابِ الرِّجالِ و أرحامِ النِّساءِ ، سَيَرعَفُ بِهِمُ الزَّمانُ ^۱ ، و يَقوى بِهِمُ الإيمانُ . ^۲

۲۱۰۰۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :مَن ماتَ مِنكُم على فِراشِهِ و هُو على مَعرِفَةِ حَقِّ ربِّهِ و حَقِّ رَسولِهِ و أهلِ بَيتِهِ ماتَ شَهيدا ، و وَقَعَ أجرُهُ علَى اللّهِ ، و استَوجَبَ ثَوابَ ما نَوى مِن صالِحِ عمَلِهِ ، و قامَتِ النِّيَّةُ مَقامَ إصلاتِهِ لِسَيفِهِ . ^۳

۲۱۰۰۴.شرح نهج البلاغة عن حَبّة العُرَنيّ :قَسّمَ عليٌّ عليه السلام بَيتَ مالِ البَصرَةِ على أصحابِهِ خَمسَمِائةٍ خَمسَمِائةٍ ، و أخَذَ خَمسَمِائةِ دِرهَمٍ كَواحِدٍ مِنهُم ، فجاءَهُ إنسانٌ لَم يَحضُرِ الوَقعَةَ ، فقالَ : يا أميرَ المؤمنينَ ، كنتُ شاهِدا مَعكَ بقَلبي ، و إن غابَ عَنكَ جِسمي ، فأعطِني مِن الفَيءِ شَيئا ! فدَفَع إلَيهِ الّذي أخَذَهُ لِنَفسِهِ و هُو خَمسُمِائةِ دِرهَمٍ ، و لَم يُصِبْ مِن الفَيءِ شَيئا . ^۴

۲۱۰۰۲.نهج البلاغة :امام على عليه السلام به مردى كه دوست داشت برادرش نيز مى بود تا پيروزى خدا بر دشمنانش را در جنگ جمل ببيند فرمود : آيا دل برادرت با ماست؟ عرض كرد: آرى. حضرت فرمود: پس، او با ما بوده است. هر آينه در اين سپاه ما افرادى حضور داشته اند كه هنوز در پشت پدران و زهدان مادرانند. به زودى روزگار آنان را به جهان هستى آورد و با وجود آنها [جبهه] ايمان نيرو گيرد.

۲۱۰۰۳.امام على عليه السلام :هر يك از شما در بستر خويش بميرد ، در حالى كه به حقّ پروردگارش و به حقّ رسول او و اهل بيتش معرفت داشته باشد، شهيد مرده است و مزدش با خداوند است و مستوجب پاداش عمل شايسته اى است كه در نيّت داشته است و اين نيّت به منزله شمشير كشيدن او در راه خداست.

۲۱۰۰۴.شرح نهج البلاغهـ به نقل از حبّه عُرَنى ـ: على عليه السلام بيت المال بصره را تقسيم كرد و به هر نفر پانصد درهم داد و خودش نيز مانند بقيّه، پانصد درهم برداشت. در اين هنگام شخصى كه در جنگ حضور نداشت آمد و عرض كرد: اى امير المؤمنين! گر چه جسمم از شما دور بود، اما دلم با شما بود. پس، از اين غنيمت به من هم چيزى بده. حضرت همان پانصد درهمى را كه براى خودش برداشته بود به او داد و از آن غنيمت به خودش چيزى نرسيد.