565
ميزان الحكمه ج 12

3935

مَعنَى التَّعرُّبِ بَعدَ الهِجرَةِ

۲۱۱۰۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ في الخُطبَةِ القاصِعَةِ ـ: و اعلَموا أنّكُم صِرتُم بَعدَ الهِجرَةِ أعرابا ، و بَعدَ المُوالاةِ أحزابا ، ما تَتَعلَّقُون مِن الإسلامِ إلاّ باسمِهِ، و لا تَعرِفُونَ مِن الإيمانِ إلاّ رَسمَهُ ، تَقولونَ : النّارَ و لا العارَ ! كأنّكُم تُريدونَ أن تُكفِئوا الإسلامَ على وَجهِهِ انتِهاكا لِحَريمِهِ ، و نَقضا لمِيثاقِهِ ......... . ۱

3935

معناى تعرّب بعد از هجرت ۲

۲۱۱۰۹.امام على عليه السلامـ در خطبه قاصعه ـفرمود : بدانيد كه شما پس از هجرت، باديه نشين شده ايد و پس از دوستى و همبستگى، گروه گروه گشته ايد و از اسلام تنها به نام آن چسبيده ايد و از ايمان فقط ظاهرش را مى شناسيد. مى گوييد: [رفتن به] آتش آرى، اما [پذيرفتن] ننگ نَه! گويى مى خواهيد اسلام را با دريدن پرده حرمتِ آن و شكستن عهد و پيمانش ......... وارونه كنيد.

1.نهج البلاغة : الخطبة ۱۹۲.

2.تعرّب بعد از هجرت در صدر اسلام نسبت به كسانى بوده است كه از مكّه و ديگر آبادى هاى كفر نشين به مدينه و مركز اسلام هجرت كرده بودند. برگشتن آنها يا مسلمانان ديگر به بلاد كفر را تعرّب بعد از هجرت مى گفتند، كه يكى از گناهان كبيره و به منزله ارتداد بود. ولى در ساير اعصار ائمّه عليهم السلام و در دوران غيبت ، تعرّب اين است كه مسلمانى در سرزمين كفر بوده و در آنجا از اظهار اسلام و آموختن احكام ممنوع و معذور باشد؛ اقامت او در چنين سرزمينى از گناهان كبيره است. برخى علما تعرّب را تعميم داده و حتى شامل كسى دانسته اند كه مشغول تحصيل علمى شود و سپس آن را ترك كند (نقل به از پاورقى اصول كافى: ج ۳) ـ م .


ميزان الحكمه ج 12
564

۲۱۱۰۲.عنه صلى الله عليه و آله :لا تَعَرُّبَ بَعدَ الهِجرَةِ ، و لا هِجرَةَ بَعدَ الفَتحِ . ۱

۲۱۱۰۳.عنه صلى الله عليه و آله :إنّي بَريءٌ مِن كُلِّ مُسلِمٍ نَزَلَ مَع مُشرِكٍ في دارِ الحَربِ . ۲

۲۱۱۰۴.عنه صلى الله عليه و آله :لا يَقبَلُ اللّهُ مِن مُشرِكٍ أشرَكَ بَعدَ ما أسلَمَ عَمَلاً ؛ حتّى يُفارِقَ المُشرِكينَ إلَى المُسلِمينَ . ۳

۲۱۱۰۵.عنه صلى الله عليه و آله :لا يَنزِلُ دارَ الحَربِ إلاّ فاسِقٌ بَرِئَت مِنهُ الذِّمَّةُ . ۴

۲۱۱۰۶.كنز العمّال عن جَرير البَجَليّ :بَعَثَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله سَرِيَّةً إلى خَثعَمَ ، فاعتَصَمَ ناسٌ مِنهُم بالسُّجودِ ، فأسرَعَ فيهِمُ القَتلُ ، فبَلَغَ ذلكَ النَّبيَّ صلى الله عليه و آله فأمَرَ لَهُمُ النَّبيُّ صلى الله عليه و آله بنِصفِ العَقلِ ، و قالَ : أنا بَريءٌ مِن كُلِّ مُسلِمٍ مُقيمٍ بَينَ أظهُرِ المُشرِكينَ . قالوا : يا رسولَ اللّهِ، و لِمَ ؟ قالَ : لا تَراءى ناراهُما . ۵

۲۱۱۰۷.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّما الغَريبُ الّذي يَكونُ في دارِ الشِّركِ . ۶

۲۱۱۰۸.الإمامُ الرِّضا عليه السلام :حَرَّمَ اللّهُ التَّعَرُّبَ بَعد الهِجرَةِ للرُّجوعِ عَنِ الدِّينِ و تَركِ المُوازَرَةِ للأنبياءِ و الحُجَجِ عليهم السلام ، و ما في ذلِكَ مِن الفَسادِ و إبطالِ حَقِّ كُلِّ ذي حَقٍّ لِعِلَّةِ سُكنَى البَدوِ ؛ و لذلكَ لَو عَرَفَ الرّجُلُ الدِّينَ كامِلاً لَم يَجُزْ لَهُ مُساكَنَةُ أهلِ الجَهلِ، و الخَوفِ علَيهِ؛ لأنّهُ لا يُؤمَنُ أن يَقَعَ مِنهُ تَركُ العِلمِ، و الدُّخولُ مَع أهلِ الجَهلِ و التَّمادِي في ذلكَ . ۷

۲۱۱۰۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بعد از هجرت ، تعرّب [جايز ]نيست و بعد از فتح ، هجرتى در كار نمى باشد.

۲۱۱۰۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :من از هر مسلمانى كه در دار الحرب با مشركى زندگى كند، بيزارم.

۲۱۱۰۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند هيچ عملى را از مشركى كه بعد از مسلمان شدن مشرك شده باشد نمى پذيرد، مگر اينكه از مشركان جدا شود و به مسلمانان بپيوندد.

۲۱۱۰۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :در دار الحرب اقامت نگزيند مگر فاسقى كه ديگر در پناه اسلام نباشد.

۲۱۱۰۶.كنز العمّالـ به نقل از جَرير بَجَلى ـ: رسول خدا صلى الله عليه و آله سپاهى به سوى خثعم گسيل داشت. عدّه اى از مردم آن [كه مسلمان بودند ولى با مشركان زندگى مى كردند با مشاهده سپاه] به سجده پناه بردند، اما در ميان آنان كشتار صورت گرفت. اين خبر به پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد؛ پيامبر دستور داد نصف ديه آنان پرداخت شود و فرمود: من از هر مسلمانِ مقيم در ميان مشركان بيزارم. عرض كردند: چرا، اى رسول خدا؟ فرمود: مسلمان و مشرك نبايد در يك جا با هم زندگى كنند.

۲۱۱۰۷.امام صادق عليه السلام :غريب، در حقيقت، كسى است كه در سرزمين شرك باشد.

۲۱۱۰۸.امام رضا عليه السلام :خداوند تعرّب بعد از هجرت را حرام فرمود؛ چون باعث برگشتن از دين و دست شستن از يارى پيامبران و حجّتها[ى خدا] عليهم السلام و نيز تباهى و از بين بردن حقّ هر صاحب حقّى مى شود، چون با باديه نشينان همنشين مى شود و همچنين اگر كسى دين را كاملاً شناخت، براى او جايز نيست در ميان مردمان نادان و بى خبر [از دين و معارف آن] سكونت كند؛ چون بيم آن مى رود كه دست از علم بردارد و با نادانان در آيد و در جهل غوطه ور شود.

1.وسائل الشيعة : ۱۱ / ۷۷ / ۷.

2.النوادر للرّاوندي : ۱۴۷ / ۲۰۲ .

3.كنز العمّال : ۴۶۲۵۳.

4.الجعفريّات : ۸۲ .

5.كنز العمّال : ۴۶۲۹۶.

6.وسائل الشيعة : ۱۱ / ۷۶ / ۵.

7.وسائل الشيعة : ۱۱ / ۷۵ / ۲.

  • نام منبع :
    ميزان الحكمه ج 12
    سایر پدیدآورندگان :
    شيخي، حميد رضا
    تعداد جلد :
    14
    ناشر :
    سازمان چاپ و نشر دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1386
    نوبت چاپ :
    هفتم
تعداد بازدید : 163844
صفحه از 608
پرینت  ارسال به