۲۱۱۲۳.الإمامُ الرِّضا عليه السلام عن آبائهِ عليهم السلام: في أوَّلِ لَيلَةٍ مِن شَهرِ رَمَضانَ يُغَلُّ المَرَدَةُ مِن الشَّياطينِ، و يُغفَرُ في كُلِّ لَيلَةٍ سَبعينَ ألفا ، فإذا كانَ في لَيلَةِ القَدرِ غَفَرَ اللّهُ بمِثلِ ما غَفَرَ في رَجَبٍ و شَعبانَ و شَهرِ رَمَضانَ إلى ذلكَ اليَومِ إلاّ رجُلٌ بَينَهُ و بَينَ أخيهِ شَحناءُ ، فيَقولُ اللّهُ عَزَّ و جلَّ : أنظِروا هؤلاءِ حتّى يَصطَلِحوا . ^۱

3937

النَّهيُ عن هِجرَةِ الأخِ فَوقَ ثَلاثٍ

۲۱۱۲۴.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :لا هِجرَةَ فَوقَ ثَلاثٍ . ^۲

۲۱۱۲۵.عنه صلى الله عليه و آله :لا هِجرَةَ بَعدَ ثَلاثٍ . ^۳

۲۱۱۲۶.عنه صلى الله عليه و آله :لا يَحِلُّ للمُؤمنِ أن يَهجُرَ أخاهُ فَوقَ ثَلاثَةِ أيّامٍ . ^۴

۲۱۱۲۷.عنه صلى الله عليه و آله :لا تَقاطَعُوا ، و لا تَدابَرُوا ، و لا تَباغَضُوا ، و لا تَحاسَدُوا ، و كُونوا عِبادَ اللّهِ إخوانا ، و لا يَحِلُّ لمُسلِمٍ أن يَهجُرَ أخاهُ فَوقَ ثَلاثٍ . ^۵

۲۱۱۲۳.امام رضا عليه السلامـ به نقل از پدران بزرگوار خود ـفرمود : در شب اول ماه رمضان شيطان هاى سركش به غل و زنجير بسته مى شوند و در هر شبى هفتاد هزار نفر آمرزيده مى شوند و در شب قدر خداوند به اندازه اى كه در ماه رجب و شعبان و ماه رمضان تا آن هنگام (شب قدر) آمرزيده است، مى آمرزد مگر مردى را كه ميان او و برادرش دشمنى و كينه اى باشد. پس خداوند عزّ و جلّ فرمايد: اينان را بگذاريد (مهلت دهيد) تا زمانى كه با هم آشتى كنند.

3937

نهى از قهر بودن با برادر بيش از سه روز

۲۱۱۲۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :قهر بيش از سه روز، روا نيست.

۲۱۱۲۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بعد از سه روز، قهر بودن جايز نيست.

۲۱۱۲۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :روا نيست كه مؤمن بيش از سه روز با برادرش قهر باشد.

۲۱۱۲۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :از يكديگر نَبُريد و با هم قهر نكنيد و با هم دشمنى مورزيد و نسبت به يكديگر حسادت نورزيد و اى بندگان خدا، با هم، برادر باشيد. بر هيچ مسلمانى روا نيست كه بيش از سه روز با برادرش قهر كند.

۲۱۱۲۲.الكافي عن الإمامِ الصّادقِ عليه السلام :لا يَفتَرِقُ رجُلانِ علَى الهِجرانِ إلاّ استَوجَبَ أحَدُهُما البَراءةَ و اللَّعنَةَ ، و رُبَّما استَحقَّ ذلكَ كِلاهُما ، فقالَ لَهُ مُعَتّبٌ : جَعَلَنيَ اللّهُ فِداكَ ، هذا الظّالِمُ فما بالُ المَظلومِ ؟
قالَ : لأنّهُ لا يَدعو أخاهُ إلى صِلَتِهِ و لا يَتَغامَسُ ^۱ لَهُ عَن كَلامِهِ ، سَمِعتُ أبي يقولُ : إذا تَنازَعَ اثنانِ فَعازَّ أحَدُهُما الآخَرَ فلْيَرجِعِ المَظلومُ إلى صاحِبِهِ حتّى يَقولَ لِصاحِبِهِ : أي أخِي أنا الظّالِمُ ، حتّى يَقطَعَ الهِجرانَ بَينَهُ و بَينَ صاحِبِهِ ، فإنّ اللّهَ تبارَكَ و تعالى حَكَمٌ عَدلٌ يأخُذُ للمَظلومِ مِن الظّالِمِ . ^۲

۲۱۱۲۲.الكافى :امام صادق عليه السلام فرمود: هيچ گاه دو مرد با حالت قهر از يكديگر جدا نشوند، مگر اينكه يكى از آن دو سزاوار بيزارى [خدا و رسولش از او ]و لعنت باشد و چه بسا كه هر دوى آنها سزاوار اين امر باشند. معتّب عرض كرد: خدا مرا فدايتان گرداند، ظالم، درست [كه مستحق اين كيفر است ]اما مظلوم چرا؟
حضرت فرمود: براى آنكه برادرش را به آشتى با خود دعوت نمى كند و از سخن او چشم نمى پوشد. شنيدم پدرم مى فرمود: هرگاه دو نفر با هم ستيزه كردند و يكى از آن دو بر ديگرى چيره آمد، بايد آنكه در حقّ او ستم شده نزد آن ديگرى برود و به او بگويد: اى برادر! ستمكار منم، تا قهر و جدايى ميان او و رفيقش برطرف شود؛ زيرا خداوند تبارك و تعالى داورى عادل است و حقّ ستمديده را از ستمگر مى ستاند.