۱۹۹۸۶.الترغيب و الترهيب عن عائشة :ما كانَ مِن خُلقٍ أبغَضَ إلى رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله مِن الكِذبِ ، ما اطَّلَعَ على أحَدٍ مِن ذاكَ بشيءٍ فيَخرُجُ مِن قَلبِهِ حتّى يَعلَمَ أنّهُ قد أحدَثَ تَوبَةً .
رواهُ أحمَدُ و البَزّارُ و اللّفظُ لَهُ ، و ابنُ حبّانَ في صحيحهِ ، و لَفظُهُ قالَت :
ما كانَ مِن خُلقٍ أبغَضَ إلى رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله مِن الكِذبِ ، و لَقد كانَ الرّجُلُ يَكذِبُ عِندَهُ الكِذبَةَ ، فما يَزالُ في نَفسِهِ حتّى يَعلَمَ أنّهُ قد أحدَثَ فيها تَوبَةً . و رواهُ الحاكمُ و قالَ : صحيحُ الإسنادِ ، و لَفظُهُ قالَت :
ما كانَ شيءٌ أبغَضَ إلى رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله مِن الكِذبِ ، و ما جَرَّبَهُ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله مِن أحَدٍ و إن قَلَّ ، فيَخرُجُ لَهُ مِن نفسِهِ حتّى يُجَدِّدَ لَهُ تَوبَةً . ^۱

۱۹۹۸۷.الطبقات الكبرى عن عائشة :ما كانَ خُلقٌ أبغضَ إلى رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله مِن الكِذبِ ، و ما اطَّلَعَ مِنهُ على شيءٍ عِندَ أحَدٍ مِن أصحابِهِ فيَبخَلُ لَهُ مِن نَفسِهِ حتّى يَعلَمَ أن أحدَثَ تَوبَةً . ^۲

۱۹۹۸۶.الترغيب و الترهيبـ به نقل از عايشه ـ: هيچ اخلاقى نزد رسول خدا منفورتر از دروغگويى نبود. هرگاه مطّلع مى شد كسى دروغى گفته است، مهر او از دلش بيرون مى رفت تا وقتى كه مى فهميد توبه كرده است.
اين مطلب را احمد و بزّار با لفظ و تعبير خود و ابن حبان نيز در صحيحش نقل كرده اند. عبارت او چنين است : عايشه گفت : هيچ خصلتى نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله منفورتر از دروغگويى نبود. گاه فردى نزد آن حضرت دروغى مى گفت و ايشان همچنان از او دلگير بود تا آنكه متوجّه مى شد از آن دروغ توبه كرده است. حاكم نيز اين مطلب را روايت كرده و گفته است : سندش صحيح است. عبارت حاكم چنين است :
عايشه گفت : نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله چيزى منفورتر از دروغ نبود و از هر كس دروغى، هر چند كوچك، مى شنيد، مِهرِ او را از دل خود بيرون مى كرد، تا زمانى كه آن فرد از آن توبه مى كرد.

۱۹۹۸۷.الطبقات الكبرىـ به نقل از عايشه ـ: هيچ خصلتى نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله منفورتر از دروغ نبود و هرگاه مطلع مى شد يكى از اصحابش دروغى گفته است، به او بى اعتنايى مى كرد تا آنكه مى فهميد توبه كرده است.

۱۹۹۸۳.المناقب لابن شهر آشوب عن عامر بن الطُّفَيلِـ للنَّبيِّ و قد أرادَ بهِ غِيلَةً ـ: يا محمّدُ ، ما ليَ إن أسلَمتُ ؟ فقالَ صلى الله عليه و آله : لكَ ما للإسلامِ ، و علَيكَ ما علَى الإسلامِ، فقالَ : أ لا تَجعَلُني الواليَ مِن بَعدِكَ ؟ قالَ : لَيسَ لَك ذلكَ و لا لِقَومِكَ، و لكنْ لكَ أعِنَّةُ الخَيلِ تَغزو في سَبيلِ اللّهِ . ^۱

(انظر) الشِّرك : باب 1974 .

3776

أبغَضُ الخُلُقِ إلَيهِ صلى الله عليه و آله الكِذبُ

۱۹۹۸۴.كنز العمّال عن عائشة :كانَ أبغَضَ الخُلقِ إلَيهِ الكِذبُ . ^۲

۱۹۹۸۵.كنز العمّال عن عائشة :كانَ إذا اطَّلَعَ على أحَدٍ مِن أهلِ بَيتِهِ كَذَبَ كِذبَةً لَم يَزَلْ مُعرِضا عَنهُ حتّى يُحدِثَ تَوبَةً . ^۳

۱۹۹۸۳.المناقب لابن شهر آشوبـ به نقل از عامر بن طفيل ـ: همان كسى كه خواست پيامبر را غافلگير كرده و بكشد، به آن حضرت گفت : اى محمّد! اگر مسلمان شوم چه به من مى رسد؟ حضرت فرمود : در سود و زيان اسلام شريك خواهى بود. گفت : مرا والى بعد از خودت قرار مى دهى؟ فرمود : اين سِمَت نه از آنِ تو خواهد بود نه از آن قوم و قبيله تو، امّا دهنه هاى اسب ها [فرماندهى سواران] را به تو مى سپارم تا در راه خدا بجنگى.

3776

منفورترين خصلت نزد پيامبر صلى الله عليه و آله دروغگويى بود

۱۹۹۸۴.كنز العمّالـ به نقل از عايشه ـ: منفورترين اخلاق نزد پيامبر صلى الله عليه و آله دروغگويى بود.

۱۹۹۸۵.كنز العمّالـ به نقل از عايشه ـ: پيامبر صلى الله عليه و آله هرگاه مى فهميد يكى از اعضاى خانواده اش دروغى گفته است، چندان از او اعراض مى فرمود تا توبه كند .