(انظر) بحار الأنوار : 78 / 101 باب 19.

4064

مَواعِظُ الإمامِ الحُسَينِ عليه السلام

۲۲۰۹۰.الإمامُ الحسينُ عليه السلامـ في مَسيرِهِ إلى كَربلاءَ ـ: إنّ هذهِ الدُّنيا قَد تَغَيَّرَت و تَنَكَّرَت ، و أدبَرَ مَعروفُها ، فلَم يَبقَ مِنها إلاّ صُبابَةٌ كَصُبابَةِ الإناءِ ، و خَسيسُ عَيشٍ كالمَرعى الوَبيلِ . ^۱ أ لاَ تَرَونَ أنَّ الحَقَّ لا يُعمَلُ بهِ ، و أنَّ الباطِلَ لا يُتَناهى عَنهُ ، لِيَرغَبِ المُؤمنُ في لِقاءِ اللّهِ مُحِقّا ، فإنّي لا أرَى المَوتَ إلاّ سَعادَةً ، و لا الحَياةَ مَعَ الظّالِمينَ إلاّ بَرَما . ^۲

۲۲۰۹۱.عنه عليه السلام :اُوصِيكُم بتَقوَى اللّهِ ، واُحَذِّرُكُم أيّامَهُ ، و أرفَعُ لَكُم أعلامَهُ ، فكأنَّ المَخُوفَ قَد أفِدَ بِمَهولِ وُرودِهِ ، و نَكيرِ حُلولِهِ ، و بَشعِ مَذاقِهِ . ^۳

۲۲۰۹۲.عنه عليه السلامـ لِرجُلٍ قالَ لَهُ : أنا رجُلٌ عاصٍ و لا أصبِرُ عَنِ المَعصِيَةِ ، فَعِظْني بِمَوعِظَةٍ ـ: اِفعَلْ خَمسَةَ أشياءَ و أذنِبْ ما شِئتَ ، فأوَّلُ ذلكَ : لا تَأكُلْ رِزقَ اللّهِ و أذنِبْ ما شِئتَ ، و الثّانِي : اُخرُجْ مِن وَلايَةِ اللّهِ و أذنِبْ ما شِئتَ ، و الثّالِثُ : اُطلُبْ مَوضِعا لا يَراكَ اللّهُ و أذْنِبْ ما شِئتَ ، و الرّابِعُ : إذا جاءَ مَلَكُ المَوتِ لِيَقبِضَ رُوحَكَ فادْفَعْهُ عَن نَفسِكَ و أذنِبْ ما شِئتَ ، و الخامِسُ : إذا أدخَلَكَ مالِكٌ في النّارٍ فلا تَدخُلْ في النّارِ و أذنِبْ ما شِئتَ ! ^۴

4064

اندرزهاى امام حسين عليه السلام

۲۲۰۹۰.امام حسين عليه السلامـ در مسير خود به كربلا ـفرمود : براستى كه اين دنيا ديگرگونه شده و چهره عوض كرده و خوبى هايش پشت كرده و رفته است و از آن جز ته مانده اى همچون ته مانده آبى در ظرفى و اندك عيشى همانند چراگاهى آفت زده باقى نمانده است. آيا نمى بينيد كه به حق عمل نمى شود و از باطل نهى نمى شود؟ براستى كه مؤمن بايد به [مرگ و ]ديدار خدا روى آورد. پس من مرگ را جز سعادت، و زندگى با ستمگران را جز رنج و ملال نمى بينم.

۲۲۰۹۱.امام حسين عليه السلام :شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم و از روزهاى او بر حذرتان مى دارم و پرچم ها و نشانه هايش را برايتان برمى افرازم. گويا آنچه ترسناك است با ورودى هولناك و مَقدَمى ناآشنا و مزه اى تلخ در رسيده است.

۲۲۰۹۲.امام حسين عليه السلامـ به مردى كه عرض كرد: من مردى نا فرمانم و در برابر معصيت شكيبايى ندارم، پس مرا اندرزى فرما ـفرمود : پنج كار بكن و آنگاه هر چه خواستى گناه كن. اوّل اينكه روزى خدا را نخور و هر چه خواهى گناه كن. دوم اينكه از قلمرو خدا بيرون شو و هرچه خواهى گناه كن. سوم اينكه به جايى برو كه خدا تو را نبيند و هرچه خواهى گناه كن. چهارم اينكه هرگاه ملك الموت براى گرفتن جان تو آمد، او را از خودت دور گردان و هرچه خواهى گناه كن. و پنجم اينكه هرگاه مالك (مأمورِ دوزخ) تو را به آتش برد، داخل آن نشو، و [آنگاه ]هرچه خواهى گناه كن!

۲۲۰۸۶.عنه عليه السلام :أتلُو علَيكُمُ الحِكمَةَ فتُعرِضُونَ عَنها ، و أعِظُكُم بِالمَوعِظَةِ البالِغَةِ فتَتَفرَّقونَ عَنها، كأنّكُم حُمُرٌ مُستَنفِرَةٌ ، فَرَّت مِن قَسْوَرَةٍ . ^۱

۲۲۰۸۷.عنه عليه السلام :اللّهَ اللّهَ عبادَ اللّهِ قَبلَ جُفوفِ الأقلامِ ، و تَصَرُّمِ الأيّامِ ، و لُزومِ الآثامِ ، و قَبلَ الدَّعوَةِ بِالحَسرَةِ . ^۲

(انظر) السُّوق : باب 1920.
الوصيّة : باب 4017.
بحار الأنوار : 77 / 376 باب 15.

4063

مَواعِظُ الإمامِ الحَسَنِ عليه السلام

۲۲۰۸۸.الإمامُ الحسنُ عليه السلام :أيُّها النّاسُ ، إنّهُ مَن نَصَحَ للّهِ و أَخَذَ قَولَهُ دَليلاً هُدِيَ لِلّتي هِيَ أقوَمُ ، و وَفَّقَهُ اللّهُ لِلرَّشادِ ، و سَدَّدَهُ لِلحُسنى ؛ فإنَّ جارَ اللّهِ آمِنٌ مَحفوظٌ . ^۳

۲۲۰۸۹.عنه عليه السلام :اِعلَموا أنَّ اللّهَ لَم يَخلُقْكُم عَبَثا ، و لَيس بِتارِكِكُم سُدىً ، كَتبَ آجالَكُم ، و قَسَمَ بَينَكُم مَعايِشَكُم ؛ لِيَعرِفَ كُلُّ ذي لُبٍّ مَنزِلَتَهُ ، و أنَّ ما قُدِّرَ لَهُ أصابَهُ ، و ما صُرِفَ عَنهُ فلَن يُصيبَهُ . ^۴

۲۲۰۸۶.امام على عليه السلام :من بر گوش شما اندرزهايى حكيمانه مى خوانم و شما از آنها روى برمى تابيد، و شما را پند رسا مى دهم و شما از آن مى گريزيد، بسان گورخران رمنده اى كه از شيرى مى گريزند. ^۵

۲۲۰۸۷.امام على عليه السلام :خدا را [در نظر گيريد ]خدا را اى بندگان خدا، پيش از آنكه قلم ها از كار باز ايستد و روزها[ى عمر] به سر آيد و گناهان جا گير شود، و پيش از دعوت به حسرت و دريغ.

4063

اندرزهاى امام حسن عليه السلام

۲۲۰۸۸.امام حسن عليه السلام :اى مردم! هر كه براى خدا خالص شود و گفتار او را راهنماى خود گيرد، به راهى (آيينى) كه استوارتر است رهنمون گردد و خداوند به هدايت و رستگارى توفيقش دهد و در كار نيك كمكش رساند؛ زيرا كه همسايه (پناهنده) خدا در امان و محفوظ است.

۲۲۰۸۹.امام حسن عليه السلام :بدانيد كه خداوند شما را بيهوده نيافريده و به خود رهايتان نكرده است. مدّت عمر شما را رقم زده و روزى هايتان را ميان شما قسمت كرده است، تا هر خردمندى جايگاه خود را بشناسد و بداند كه آنچه برايش مقدّر شده است به او مى رسد و آنچه برايش مقدّر نشده، هرگز به او نخواهد رسيد.