(22) من أكل مع مغفور غفر اللّه له.۱هر كه بخورد طعام با آمرزيده اى، بيامرزد خداى تعالى او را.
گر طعامى خورى تو با مغفور-كند از هر گناهت ايزد دور
(23) الكريم إذا وعد وفا وإذا توعّد عفا.۲كريم آن است كه چون وعده كند با كسى به آن وعده وفا كند و چون ترسى دهد كسى را عفو كند.
او كريم است نزد اهل صفا-كه چو مردان كند به وعده وفا
وان كرم دار را تو خوان زنده-كه دهد دل به مرد ترسنده
(24) من طلب شيئا وجدّ وجد.۳هر كه طلب كند چيزى را وجدّ در آن بنمايد، بيابد آن را.
اى كه با بخت خويش در تابى-هرچه جويى و جد كنى، يابى
1.حديثى بدين عبارت در جوامع روايى پيدا نشد.
2.ر.ك: هدايةالمسترشدين،شيخ محمد تقى، ص۴۳۹، در نسخه موجود در نرم افزار معجم فقهى، مركز معجم فقهى حضرت آيت اللّه گلپايگانى(ره) ـ قم: ۱۴۱۶هـ، به اين عبارت آمده: «الكريم إذا وعد به و إذا توعّد عفى…».
3.ر.ك: احاديث و قصص مثنوى، بديع الزمان فروزانفر، تحقيق و ترجمه حسين داوودى، ص۷۱، اميركبير، تهران، چاپ اول: ۱۳۷۶.
در اين زمينه مولوى در دفتر اول[۱۴۱۲/۱] چنين سروده است:
جست او را تاش چون بنده بود-لاجرم جوينده يابنده بود
نيز در دفتر پنجم[۱۳۴۲/۵] سروده است:
جدّ را بايد كه جان بنده بود-زان كه جد جوينده يابنده بود
ونيز در پايان دفتر ششم، چاپ علاء الدّوله، ص۲۲۹ آمده است:
هر كه چيزى جست بى شك يافت او-چون به جدّ اندر طلب بشتافت او
