ابى عمير 94 كتاب، ^۱ فضل بن شادان 280 اثر حديثى، ^۲ محمّد بن مسعود عياشى بيش از 200 كتاب، ^۳ على بن مهزيار اهوازى 333 كتاب ^۴ و حسين بن سعيد اهوازى 330 اثر حديثى ^۵ تأليف كرده اند. صاحبان تراجم گفته اند از زمان حسن بن محبوب تا زمان شيخ طوسى بيش از صد كتاب در علم رجال تأليف شده است. ^۶ اين همه، به عصر حضور مربوط است؛ پس از آن نيز اين تلاش ها ادامه مى يابد. شيخ آقا بزرگ تهرانى نزديك به 130 اصل، 200 نوادر ^۷ و 743 كتاب حديثى معرفي مى كند ^۸ و از 141 كتاب رجال نام مى برد. ^۹ وى همچنين از بيش از هفتصد و پنجاه كتاب و رساله در زمينه اجازات نام برده است. ^۱۰ چنان كه از پنجاه كتاب در زمينه دراية الحديث ^۱۱ ياد كرده و در شرح و ترجمه نيز آمارى فراوان از كتب ارائه كرده است. ^۱۲ اينها بخشى است از آنچه كه در ساير فهارس به ويژه فهارس نسخ خطى به ثبت رسيده است. با مقايسه اين آمارها با آنچه به طبع رسيده و چاپ شده، مى توان به تفاوتى فاحش و شكافى عميق در اين زمينه پى برد. در مَثَل آنچه به عنوان كتاب