خدمتى به تراثِ محدِّثانِ اماميّه كرده باشد.
نگارنده از خامْدَستانگىِ اين ويرايش نيك با خبرست ، ليك اميد مى دارد زمانى ديگر ، در مجالى فراخْ تر ، باز به كارِ اين ويرايش اهتمامى نمايد و در اصلاحِ متن و تكميلِ توضيحات و سنجيدنِ هر دُوان با نسخ و مآخذِ ديگر بكوشد ؛ إن شاء اللّه الرّحمن.
بارى :
هزار نقش بر آرد زمانه و نبوديكى چُنان كه در آيينه تصوّرِ ماست۱
و صورت پذيرفتنِ ويراستِ فعلى ، شايد بر دستْ بازداشتن و انتظار كشيدن مرجّح باشد ؛ مگر نه آنكه احمد بن طيب سرخسى ، از استادش ، ابو يوسف كِنْدى ، نقل مى كند كه گفت : اى فرزندم! هر نوشته وكتابى را كه به دستت مى رسد ، اگر مى توانى و وقت آن را دارى استنساخ كن ، زيرا آنچه در دفترت مى نويسى و كاغذ سفيد تو با آن نوشته ها سياه مى شود ، بهتر است از آن برگهايى كه از دفترت سفيد مى ماند ! ۲ .
2 ـ سنّت اجازه و اجازه نامه نويسى
اجازه روايتِ حديث ، يكى از راههاى فراگرفتن و تحمّلِ حديث است كه از دير باز ميانِ علماىِ ما متداول و متعارف بوده است ؛ و با رخصت شفاهى يا كتبى شيخ به راوى براى روايتِ احاديثِ مضبوط در متن يا متونى كه در ثبت دارد تحقّق مى پذيرد و لزوما نبايد با سماع يا قرائت همراه باشد.
1.بيت از انورى ابيوردى است .
2.نشريه شهاب ، ش ۱۴ ، ص ۱۱ ، با تصرّفِ جزئىِ ويراستارانه .
