مقام احتجاج ، آنچه در كتبِ حديثى مضبوط گرديده ، كفايت مى كند.
كتابهائى را كه بر اسانيد و اجازات و فهرستِ مشايخ شخص و طرقِ روائى اشتمال داشته اند ، به نامهايى چون «فهرست» ، «ثبت» ، «برنامج» ، «مشيخه» و . . . ناميده اند.
از مهمترين آثارِ اماميّه با عنوانِ «اجازه» مى توان از الاجازة الكبيرة ى علاّمه حلّى به بنى زهره ، اجازات ابن ابى جمهور ، اجازه شيخ حسن صاحبِ معالم ، و مجموعه اى كثير از اجازه نامه هاى خُرد و كلان كه در بخشِ اجازاتِ بحار الأنوار مندرج است ، ياد كرد . ميرزا عبداللّه اصفهانى ، مشهور به اَفَندى ، در رياض العلماء ، گذشته از اشارات ، متن برخى اجازات را عينا آورده است.
در اين زمينه الإجازة المطوّله ى مجلسى اوّل به مجلسى دوم ، الإجازه الكبيره ى سيّد عبداللّه موسوى جزائرى ، و إجازات الحديثِ سيّد أحمد حسينى ياد كردنى اند.
مرحوم شيخ آقا بزرگ تهرانى در الذريعة إلى تصانيف الشيعة درباره «كتب إجازات» مى گويد:
«بدان كه بسيارى از علماى اعلام كه نخستينشان آنگونه كه مى دانم ، سيّد اجلّ، رضى الدّين على بن طاووس (متوفّاى به سالِ664) بوده،وسپس شيخ شهيد به سال 876 ، و آنگاه شهيد ثانى و پس از آن جمعى از علماى متأخّر ، هر يك درباره اجازات تأليفى مستقل پرداخته اند و در آن اجازاتى را كه از آنها آگاه شده اند ، گردآورده اند . ازين نوع كتب مجلّداتى ديده ام و جمله اى از آنها در تراجم مؤلّفانشان به عنوان كتاب الإجازات ياد شده اند.
سيّد اجلّ رضى الدين على بن طاووس رضى الله عنه عنوان كتابى را كه در