1.والده / مراد علاّمه نقيب، جلال الدّين أبو جعفر قاسم بن نقيب فخر الدين حسين بن قاسم بن حسن است. (نگر: الحقائق الراهنة، ص ۱۶۴) . براى آگاهى بيشتر درباره وى نگر: عمدة الطالب، طبعِ پيشگفته، ص ۱۵۱ و ۱۵۲ .

2.هبة اللّه بن حامد / وى رضى الدين أبو منصور هبة اللّه بن حامد بن أحمد بن أيوب بن على بن أيوب، اديب فاضل و نحوى و لغوى و شاعر بزرگِ روزگارِ خويش است كه از ابن عصار و جز او دانش آموخته و آثارِ منظوم و منثور دارد. به سالِ ۶۰۹ ه . ق، در حالى كه سنّش از هشتاد درگذشته بوده، فوت كرده است. (نگر: الأنوار الساطعة، ص ۲۰۰ و ۲۰۱) .

3.على بن السكون / وى «أبوالحسن على بن محمّد بن محمّد بن على بن السكون، الحلّى» است و مردى أديب و نحودان و لغتْ شناس و شاعر و حَسَن الفهم وجيّد النقل و حريص به تصحيحِ كتب بوده ودر حدودِ سالِ ۶۰۰ يا ۶۰۶ ه . ق. درگذشته. (نگر: الأنوار الساطعة، ص ۱۱۵) .

4.در خورِ ياد آورى است : عميد الرّؤسا هبة اللّه بن حامد، اجازه اش را به سيّد جلال الدين أبو جعفر قاسم بن حسن بن محمّد بن حسن، مشهور به ابن معيه، در سالِ ۶۰۳ بر نسخه اى از صحيفه كامله سجّاديّه(ع) نوشته كه به خطّ على بن محمّد بن سكونِ پيشگفته بوده، و على بن احمد سديد به سالِ ۶۴۳ از روى آن نوشته و مقابله كرده، و بار ديگر در سالِ ۶۵۴ با نسخه اى كه به خطّ ابن ادريس بوده، مقابله نموده. اين نسخه على بن احمد سديد به دستِ شهيد اوّل رسيده. او از روى آن دو نسخه كتابت كرده است، يكى به سالِ ۷۷۲ و ديگرى به ۷۷۶؛ و شهيد نصِّ اجازه هبة اللّه را به ابن معيه از روى همين نسخه نقل كرده. شمس الدين محمّد جبعى، نياىِ بهاء الدين محمّدِ عاملى، به هر دو نسخه شهيد دسترسى يافته؛ از روى اوّلى كتاب كرده و با دومى نيز مقابله نموده. (سنج: الأنوار الساطعه، ص ۱۳۴ و ۱۰۰) .

5.السيّد بهاء الشرف / او، نجم الدين بهاء الشرف ابوالحسن محمّد بن حسن بن احمد بن على بن محمّد بن عمر بن يحيى علوىِ حسينى، از شاگردانِ ابو عبداللّه محمّد بن احمد بن شهريارِ خازن، است. (نگر: الثقات العيون، ص ۲۵۳ و ۲۵۴) . اين شخص همان كسى است كه سَنَد مشهورِ صحيفه سجّاديّه (ع) با نامِ او (پس از لفظِ «حدّثنا») آغاز مى شود. (سنج: الصحيفة السجّاديّة الجامعة، إشراف: السيّد محمّد باقر الأبطحى الإصفهانى، ط . ۲ ، ص ۶۱۱ و ۶۱۵) .