۱۶۰.وَقَالَ : طَالَ عُمْرُ مَنْ قَصُرَ تَعَبُهُ .

۰.وگفت : دراز شد عمر آن كس كه كوتاه شد رنج او .

كاهش جان ز رنج تن باشد
كس ندارد در اين سخن اشباه
هست عمر دراز و خاطر شاد
آن كسى را كه رنج رسد^۱كوتاه

۱۶۱.وَ مِنْ كَلامِهِ : طِرْ مَعَ الأَشْكَالِ .

۰.و از كلام اوست : ... ^۲ .

روشت گر زياده با جود است
آن هوا پر نسوزدت فى الحال
رو به همجنس خويش كن پرواز
تا كه باشى هميشه فارغ بال

۱۶۲.طَلَبُ الأدَبِ أوْلى مِنْ طَلَبِ الذَّهَبِ .

۰.جستن ادب ، اولى است از جستن زر .

هر كه را ورد شد طريق ادب
نيست ثانيش در جهان هنر
مرد را جستن ادب به جهان
هست بهتر بسى ز جستن زر^۳

۱۶۳.وَ مِنْ كَلامِهِ : طَالَ حُزْنُ مَنْ قَصُرَ رَجاؤُهُ .

۰.و از كلام اوست : دراز شد غم آن كس كه كوتاه شد اميد او .

تا اميد كسى بود به كسى
نبود حال او زغصّه تبه
آن كسى را بُود درازى غم
كش ز چيزى اميد شد كوته