۲۵۶.وَيْلٌ لِمَنْ ساءَ خُلْقُهُ وقَبُحَ خَلْقُهُ .

۰.واى بر آن كس كه بد است خوى او و زشت است صورت او .

هر كه را خوى خوش بود خَلقى
همه باشند بنده رويش
نيست چيزى ز خوى بد ، بدتر
واى بر هر كه بد بود خُويَش

۲۵۷.وَحْدَةُ الْمَرءِ خَيْرٌ مِنْ جَلِيسِ السُّوءِ .

۰.تنهايى مرد ، بهتر است از هم نشين بد .

هر كه را نيست هم نشينِ نكو
گو به خلوت ، مده كسى را يار
مرد را زان كه هست تنهايى
بهتر از هم نشين بد ، بسيار

۲۵۸.وَ مِنْ كَلامِهِ : وَاسَاكَ مَنْ تَغَافَلَ عَنْكَ .

۰.و از كلام اوست : مواسات كرد با تو آن كس كه غافل شد از تو .

صحبت خلق ، جمله دردِ سر است
نيست از دوستى كسى ، حاصل
نشود رنجه چون مواسا كرد
با تو آن كس كه از تو شد غافل

۲۵۹.وَ مِنْ كَلامِهِ : وَالاَكَ مَنْ لَمْ يُعَادِلْكَ ^۱ .

۰.واز كلام اوست : دوستى كرد با تو آنكس كه دشمنى نكرد با تو .

چون بدت نيست ، جزا نيكى است
بد مكافات بد مدان نيكو
وين يقين دان كه دوستى كرده است
آنكْ او دشمنى نكرد به تو^۲