از غير او اعراض نمايند ^۱ تا از ميامن باطن او ثمره يابند . و خاطر را به خداوند جمع آوردن ، شيوه منتهيان است كه ديده اند و دانسته و شناخته و در اوان غلبه جذبه بر مكاشفان ، ^۲ سجود به جانب پير كه سبب ^۳ وصول فيض است ، بسيار واقع مى باشد . خصوصا كه تجلّيات صورى در صورت پير بر سالك ^۴ واقع شود و نصير را چون اين حال ^۵ بسيار دست مى داد ، در اوان غلبه حال ، از صورت مشاهده خود ، اخبار مى فرموده و به ربوبيّت آن حضرت بر اين وجه ، قايل مى شده و هركه واقف اين راه است از سِرّ اين امر آگاه است .
و ليكن ^۶ جمعى كه به تقليد چنين گويند و از سر عميا اين راه پويند ، از جاهلان دون و گمراهان مغبون اند و آنچه حضرت اميرالمؤمنين ^۷ ـ كرّم اللّه وجهه ـ فرمود كه : «النّصير في الجنّة ، والنّصيريّ ^۸ في النّار» ^۹ اظهار اين اسرار نمود . ^۱۰
و جمعى ديگر به ^۱۱ مفردات عناصر ، تقرّب نموده اند ؛ چه قابل آثار عالم قوه چون عناصر را دانسته اند ، پس قبل از امتزاج و تفاعل اجزاى ايشان در يكديگر و حصول مزاج ، توسل بديشان اولى شناخته اند ^۱۲ و در عناصر اربعه چون نظر كرده اند و آتش را ديده كه تسلّط و غلبه و كثرت افعال و سرعت قبول اَشكال و علوّ مكان و نورانيّت ، او را حاصل است و افعال بدنى را تابع حرارت غريزى يافته اند كه آتش بدل ^۱۳ اوست ، پرستش آتش كنند . چنان كه چراغى پيوسته روشن دارند و يا ^۱۴ آتش افروخته نگاه دارند و عطريات در آتش اندازند و از ذبايح و قرابين ، حصه اى ^۱۵ بر آتش سوزند و نزد آتش ، سجده برند و گرد آن برآيند و ادعيه مناسبه خوانند و هرچه بدان افطار