امام علی علیه السلام
(النبی ص) كانَ دائِمَ البِشرِ، سَهلَ الخُلُقِ، لَيِّنَ الجانِبِ لَيسَ بِفَظٍّ ولا غَليظٍ ولا صَخَّابٍ ولا فَحَّاشٍ ولا عَيَّابٍ ولا مَزّاحٍ ولا مَدَّاحٍ، يَتَغافَلُ عَمَّا لا يَشتَهي، فَلا يُؤيِسُ مِنهُ، ولا يُخَيِّبُ فيهِ مُؤَمِّليهِ .
(پیامبر اکرم ص) پيوسته،خوش رو و ملايم و خوش برخورد بود .سختگير و خشن، داد و فريادكن و بد زبان نبود. عيبجويى نمى‌كرد. خيلى شوخى نمى‌كرد، و از كسى خيلى تعريف نمى‌نمود. در مقابل آنچه دوست نمى‌داشت، خود را به غفلت مى‌زد و به روى خود نمى‌آورد. كسى از وى نااميد نمى‌شد و آرزومندانش، محروم نمى‌شدند.
عيون أخبار الرضا : ج 1 ص 316 ح 1
وليس جناب القرب إلاّ لأهلهو ما كلّ إنسان بواديه يسرح در حريم قرب ، جز اهل دلان را راه نيستهر كسى از وادى قربش از آن۱آگاه نيست و آيه كريمه «و قليل من عبادي الشكور »۲ كه نصّ صريح است بر قلّت سالكان
1.ف: ـ از آن .
2.سوره سبأ ، آيه ۱۳ .
