و ضلالت گذراند و در طلب معصيت و غير طاعت خداى صرف كند و در ايقاد ^۱ نيران اسراف كه: «كلّ نفقة في غير طاعة اللّه فهو إسراف» ، ^۲ مبالغه نمايد ، خواطف غيرت جبّارى و يد قهر حضرت بارى ^۳ آن را از او انتزاع نمايد و در آبار احتياج ، او را پاى بند مزلّت سازند و نام او را در دفتر خاسران ، ثبت فرمايند ^۴ و در كف كفايت او جز ياد حسرت ، چيزى نمانند و او را از زمره مطرودان شمرند كه «إنّ المبذّرين كانوا إخوان الشّياطين » .^۵
امّا كثرت ذكر خداوند عزّوجل ، كه واسطه محبّت و باعثه عنايت است ، در شأن ذاكر چنان ^۶ است كه چون بنده از ياد هرچه غير حق است بيرون آيد و نار نفس امّاره را به نور كلمه توحيد «لا إله إلاّ اللّه » منطفى گرداند ؛ چنانچه به نفى ـ كه مضمون «لا إله» است ـ موادّ فاسده ^۷ كه مقوّى و مربّى صفات نفس امّاره اند از خود دور سازد و هواى فضاى ميدان دل را كه محل بارگاه كبريا و مطلع آفتاب فردانيّت است از غبار حدوث پاك كند و به اثبات ـ كه مضمون «إلاّ اللّه » است ـ تحصيل صحّت دل از رذايل اخلاق نمايد و مركب همّت از مصايد زخارف كثرت در مقاصد مصارف ^۸ وحدت ^۹ راند و بر بوى ^۱۰ نسيم «يحبّهم »^۱۱ در ميادين محبّت ^۱۲ و ارادت ، جولان فرمايد و نهال توحيد را در رياض دل به تسقيه ذكر ، نضارت دهد و به سيف «الواحد يكفيك من الكلّ» ^۱۳ قطع مألوفات حسّى و محبوبات جسمى كند و همگى وجود خويش را بر ^۱۴ پرتو آفتاب احديّت در بوته شهود بگدازد ، باعثه رحمت حضرت ربوبيّت و سابقه الطاف جناب صمديّت ، باطن او را به نور معرفت ، منوّر سازد و خلعت عزّ و مغفرت در وى