جز به قوّت تحمّل ^۱ اقوياى ارباب يقين و صحّت تصرّف اتقياى اهل تمكين ، ميسّر نگردد ؛ چه اين گروه ، دل از مال و جان و خان و مان ^۲ به كلّى برداشته اند و هرچه جز اوست ، جمله را عدم انگاشته اند . ^۳
نقل است كه از اهل توكّل ، مؤمنى و مؤمنه اى پير را دو پسر بود به كمال بلوغ رسيده و خط سبز ، گرد رخسار دميده . خواستند تا فرزندان را به حصن سنّت نكاح در آورند و كام دل از ديدار ^۴ احفاد برآورند . دو زن نيكو صورت ، جهت هر دو پسر بخواستند و دو خلوت خانه ، جهت ايشان بياراستند . چون شبانگاه رخت انداختند و خانه بپرداختند و دست زنان ^۵ به دست پسران سپردند . پس بيرون آمدند و منتظر نشستند ^۶ و دست از غم جهان بشستند . ناگاه آوازى ناملايم از هر دو خانه شنيدند . بى محابا به خانه در دويدند . هر دو جگر گوشه را بى توشه ، مسافر آخرت يافتند و از اثر حيات هيچ در ايشان نيافتند . از غايت حيرت به خود ^۷ فرو رفتند و ليكن جز «اللّه خير الحاكمين» هيچ نگفتند . چون از زنان ايشان ، حال ^۸ باز پرسيدند ، چنان شنيدند ^۹ كه يكى قبل التّصرف و يكى بعد التّصرف مقبوض يد قدرت شده اند . بازگشتند و به خانه رفتند . ^۱۰
چون روزى چند برآمد ، اين ^۱۱ مؤمن و مؤمنه به جانب حج ، روانه ^۱۲ شدند و چون سعادت زيارت كعبه دريافتند ، مدّت پانزده سال در آن منزل مبارك ببودند . ^۱۳ بعد از آن عزيمت ^۱۴ وطن مألوف نمودند . چون محن سفر كشيدند و به وطن رسيدند ، خود از قدرت بى نهايت يزدانى و قضاى بى منتهاى سبحانى ، يكى از آن دو زن كه تصرّف بر او ^۱۵ واقع شده بود ، حامله گشته بود ^۱۶ و بيست پسر به يك شكم