گورستان گشتى تا مسكينى را بيافتى و با او آن قرص ، ^۱ افطار كردى .
نقل است ^۲ كه يك بار دوال نعلين مبارك حضرت محمّد ^۳ ـ عليه الصّلاة والسّلام ـ كهنه شده بود . شخصى از صحابه ^۴ آن دوال كهنه بيرون ^۵ كرد و به جاى آن دوال نو دركشيد . چون حضرت ، آن نعلين در پاى كرد ، نظرش ^۶ بر آن دوال افتاد . بفرمود تا آن دوال به در كردند و همان دوال كهنه دركشيدند و فرمود كه: «چون نظر بر آن انداختم ، در نفس من فرحى ^۷ پديد آمد . از خشم و غيرت حق ترسيدم» .
و ابوهريره رضى الله عنه ^۸ سوگند خورد كه هرگز رسول عليه السلام ^۹ دو روز پياپى از نان جو سير نخورد تا آن كه وفات يافت .
و امثال اين روايات از آن حضرت و از ساير انبيا عليهم السلام و از خلفاى كرام ايشان بسيار مروى است . پس چون كسى از سر بصيرت در حقايق اين امور ، تعميق نمايد و بيند ^۱۰ كه سابقان مضمار نبوّت و ساكنان خطّه ولايت با وجود كمال قدرت ، در نشر آثار معدلت و شفقت بر خلق و ارتياض ^۱۱ نفس خويش چه كوشش نموده اند و در احقاق حقوق ، چه سعى ها فرموده و با وجود آنها از خطر ولايت و حكومت ايمن نبوده اند ، ^۱۲ به نور يقين متذكّر گردد كه اشتغال به امر حكومت و خلافت و استقبال كار سلطنت ، به غايت امرى صعب و پرخطر است و چون چنين بود ، به يقين هر حاكمى كه اعمال او بر طبق عدل و شفقت ^۱۳ و احسان و مرحمت بود و در امامت حدود شرع متين و نفاذ احكام دين كوشد ، او در روى زمين ، نايب و برگزيده حق و سايه الهى و خليفه حضرت رسالت پناهى و منظور انظار رحمان و اقرب به رحمت و